متن اشعار مرتضی میرزادوست

_نیازی به شکنجه نیست ..

اعتراف می کنم

همه ی غزل هایم را

از چشمان او دزدیده ام

_من که همیشه
از شکست قافیه در هراس بودم
در زلزله ی عشق تو
آزادترین شعر جهان شده ام

_کبوترهای ذهنم
فقط در حوالی بام تو اوج می گیرند
و پروانه ای
از نردبان شب بالا می رود
تا راز این پرواز را از ستاره ها بپرسد
چه کسی باور می کرد
این حجم از نور
در حروف ساده ی "دوستت دارم "
نهفته باشد..

_گاه
یک مرد،
گورستانی ست زنده
که هر شب
بی تشییع
بغضی
در آن دفن می شود

_ گفت:
شعر هایت چرا غمگین است..
فقط،،
آرام،
به "چشم هایش" خیره شدم

_ قطار،
رفتنت را
وقتی که جار زد..
ساعت دیواری خانه
یک قدم راه نرفت
پنجره
به کسی سلام نمی دهد
حتّی،
شنیدم
رودخانه شهر
به کوهستان بازگشته..
ببین
"دوری ات"
با ما چه کرد

_ دستش را که می گرفتم،
نردبانی می شد به سوی ابر
امّا
نیمه راه
باد
پلّه هایش را برد..
و من هنوز،
پشت چراغ قرمز
داد می زنم:
« آهای.......! آن طرف باران می بارد؟»