متن برف

به شانه ام زدی
تا تنهاییم را تکانده باشی
به چه دل خوش کرده ای؟
تکاندن برف از شانه های آدم برفی !

می ریزم
ریز
ریز
ریز
چون برف
که هرگز هیچ کس ندانست
تکه های خودکشی یک ابر است

و هر بار دیدنت را
دوست تر دارم
درست مثل بارش
اولین برف.

برف را دوست دارم...
چون فقط با برف میشود آدمی ساخت
که هم درونش سفید باشد
و هم بیرونش!

امروز حواسِ شهر،
پرتِ برف است
حواسِ من اما
هنوز، درگیر گرمی
دستان توست...

برف می بارد
دانه دانه بر دلم حجم غم می بارد
آسمان تاریک
پنجره دلمرده
هیچ عابری نیست
سرشاخه های پیچک خیال
تنیده بر دیوار تنهایی
گنجشکِ دل پوسید در این زندان
برف می بارد
برف می بارد
کوه صبرم لباس ماتم می پوشد
راه بند دلیل بی راه آمد...

گیریم که یلدا هم بیاید... شبی هم به درازا بکشد...

برفی هم ببارد... سفره ای هم چیده شود...

اناری هم باشدو دیوان حافظ هم...

چه یلدایی؟ چه برفی؟ چه فالی؟

بی تو اینجا همه شب یلداست...

همه شب سرد است...

همه شب، یاد آشفته ی تو فال مرا میگیرد...

برف هفت سالگی را بخاطر صدای پدر دوست داشتم پاشو ببین چه برفی اومده!

برف ده سالگی را بخاطر آدم برفی هایش،

برف چهارده سالگی را بخاطر اخبار و تعطیلی هایش،

برف هجده سالگی را درست یادم نیست درمیان افکار یخ زده بودم،

برف بیست سالگی قدم زدن های عاشقانه...

نگاهم کن

تو با زیبایی چشمانی خورشیدفش

که دلگرمم از برقش

زمستان از چه میکوشد با برفش ؟!

یه روز صبح از خواب بیدار میشی و میبینی به طرز عجیبی همه چی سر جاشه!!
از گلای تو گلدون گرفته که حتی وقتِ زمستونم بهت لبخند میزنن، تا لبخندِ روی لبت و قلبی که بر عکس همیشه خیلی آروم و منظم تو سینت میتپه!!..
یه روز صبح از خواب...

خواب دیدم از آسمان انار می بارد
سرنوشت دانه ها اما
یکسان نیست
برف در سکوت مینشیند
انار در خون ...
ما که دانه های دلمان پیدا بود

از آخرین بار که عکست را بوسیدم، بسیار پیر شده ام، ای زنی که غم لبخندش را دوست دارم. از آن آخرین بار، که ازحروف کلمه تراشیدم و به پای نبودنت ریختم، تکه تکه از دست رفته ام، همان طور که شاعری که دوستش داری گفته بود.

هربار به آسمان...

رسید از راه شب یلدا
زمستون باز میشه فردا
نبستی کوله تو ، آذر ؟؟؟
زمستون برفیه اینجا

بجنب آذر ، بجنب پاییز
شدیم از عاشقی لبریز
زمستون فصله دیداره
صدای ساز و گیتاره

شال برفی شو انداخته
ننه یلدا روی باغچه
مثه بید داره می لرزه
چقدر سرده شبه...

ردپای عشقمون / سینه برف شکافت نه کنارتوخزون / نه میشه اشک شناخت

مثل شب به ماه
گرما به خورشید
زمستان به برف
ببین !
من هم به تو می آیم

مردِ مغرور دوست داشتنی ام؛
این زمستان،
این سوزِ دلچسب،
و این هوایِ نوبرانه،
تنها کنارِ تو با یک فنجان چایِ گرم می چسبد
که بنشینیم کنارِ شومینه،و از پشتِ پنجره هوایِ زمستان را تماشا کنیم
تو برایم مولانا بخوانی؛
ای که در باغِ رخش ره بردی
گل تازه به...

نعمت فقط برف و باران نیست
گاهی خدا رفیقی نازل می کند، زلال تر از باران

بیا بمانیم!
پاییز دل ش برف می خواهد

برگ ها را نگه داریم

مرغ سعادت
بال می گشاید
سوی خوشبختی
در این روزها که ابرها می بارند
بر برگ های خشک مانده از پاییز
و آنگاه سپید می شود جاده
آن سو تر
تو متولد می شوی
در پانزددهمین روز ماه بهمن
که می بارد برف
از شادمانی حضور تو

به جای بوسه های تو
به روی گونه هام برفه
دروغه لیلی ومجنون
تموم قصه ها حرفه

من هر روز وقتی چشمانم را باز می کنم، ازت تشکر می کنم برای قلبی که به من سپردی.
هنوز پشیمانم از اینکه چرا هنگامِ وداع،
بوسه های بیشتری روی ترقوه ات نزدم.
من هنوز مثل همیشه، ساعت ها به یک نقطه خیره می شوم و حواس پنج گانه ات...

روزهای عمر پرشتاب در گذرند
برف ریزان شد بر موهای مشکینم
اما هنوز هم چشم به راهم
رفتی
بدون هیچ آمدنی...
کاش تکرار داشتی مثل فصل ها....
عاقل نیستم
فلسفه نمی دانم
عرفان نخواندم
اما نیامدنت به شاگردی ام نشاند...
حالا مسئله های انتظار را حل میکنم
مثنوی های عاشقانه...

کاش میدانستیم دلبستن
مثل برف نیست که سرد و بی روح باشد
مانند باران نیست که گاهی شدت گیرد
وگاهی چند ماه غیبش بزند
مانند رمل های شنی بیابان ها نیست که
با وزش ناملایمات ارتفاعش کم شود
مانند ماه نیست که یک شب باشد یک شب نباشد
مانند کور...

بالاخره یک صبح بیدار می شویم
و می بینیم که برف باریده...
یک برف ساکت و آرام
همه جا را یک سکوت سفید فرا گرفته
و دیگر نه خبری از خون و خون ریزی خواهد بود،
نه صدای مسلسل،
نه صدای زوزه ی گرگ ها ...
بالاخره یک روز صبح...