گر چه شب تاریک است دل قوی دار / سحر نزدیک است
فریب مشابهت روز و شب*ها را نخوریم امروز، دیروز نیست و فردا امروز نمی*شود …
با دو قلب لبریز از عشق و محبت در عطر بوی گلها در پر شکوهترین شب زندگی خود بزمی ترتیب داده اند مقدم گلبارتان را به دیده منت ارج می نهیم
هیچ شبی پایان زندگی نیست. از ورای هر شب دوباره خورشید طلوع می کند و بشارت صبحی دیگر می دهد این یعنی امید هرگز نمی میرد.
کاش...این شب خاموش را با بوسه ای تابان کنی
زیباست از تو نوشتن,از تو گفتن وقتی ماه حسود بر لب پنجره هرشب مرا نگاه میکند و من بی اعتنا به تو فکر می کنم
هر کسی یا روز می میرد یا شب. من شبانه روز
و شب سر آغاز تمام دلتنگی هاست
تو را شبیهِ شب دوست می دارمت! یکدست، یکرنگ بی‌صدا ، تنها و البته بی پایان دوست دارم
کاش “خیالت ” هر “شب” مهمانم نبود این پریشان حالی و دیوانگی با ” من” نبود …!
و فنجانی قهوه ی تلخ می پاشم بر چهره ی اندوه گرفته ی شب که خواب از سرش بپرد شاید و بیاد بیاورد هر آنچه افسوس که در من است افسوس که اندوه شب را هیچ قهوه ای بهم نمیزند جز نگاه هوسباز تو ...
بندی گسسته است خوابی شکسته است رویای سرزمین افسانه شکفتن گل‌های رنگ را از یاد برده است بی‌حرف باید از خم این ره عبور کرد رنگی کنار این شب بی مرز مرده است
من از تو می مردم اما تو زندگانی من بودی تو با من می رفتی تو در من می خواندی وقتی که من خیابان ها را بی هیچ مقصدی می پیمودم تو با من می رفتی تو در من می خواندی تو از میان نارون ها ، گنجشک های عاشق...
من از نهایت شب حرف میزنم من از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف میزنم اگر به خانۀ من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاور و یک دریچه که از آن به ازدحام کوچۀ خوشبخت بنگرم
و ندایی که به من می گوید : ”گر چه شب تاریک است دل قوی دار ، سحر نزدیک است “ دل من در دل شب خواب پروانه شدن می بیند
تا شب نشده خورشید را لای موهایت می‌گذارم و عاشق می‌شوم فردا برای گفتن دوستت دارم دیر است
یک شب که هزار شب نمی‌شود گره بزن سیاهی موهایت را به سیاهی شب ماهم شو
تا شب نشده خورشید را لای موهایت می‌گذارم و عاشق می‌شوم فردا، برای گفتن دوستت دارم دیر است
رفت آن سوار کولی با خود تو را نبرده شب مانده است و با شب، تاریکی فشرده کولی کنار آتش رقص شبانه ات کو؟ شادی چرا رمیده؟ آتش چرا فسرده؟ خاموش مانده اینک، خاموش تا همیشه چشم سیاه چادر با این چراغ مرده رفت آنکه پیش پایش دریا ستاره کردی...
اگه یشب به آسمون نگاه کردیو هیچ ستاره ای نداشت،من حاضرم برات تاصبح چشمک بزنم..تا تک ستاره ی شبهای بی ستارت باشم...
عمر آینه بهشت، امّا... آه بیش از شب و روزِ تیر و دی کوتاه
شب اگر باشد و مِی باشد و من باشم و تو به دو عالم ندهم گوشه ی تنهایی را
هزار بار هم که از این شانه به آن شانه بغلتی، این شب صبح نمی شود وقتی که دلتنگ باشی..!
آیا این شب است که باعث می شود من به تو فکر کنم ؟ یا من هستم که برای فکر کردن به تو انتظار شب را می کشم ؟
