شعر کوتاه

جهنم را لمس کرده ام
سرد است یخ
بسان روح زنی مفلوک
ایستاده بر گور نجابت خویش

آتشفشان سکوتم!

آسمانی کبود که نباریده بند آمده


زنبقی که از زیر سنگ روییده


نیلوفری که دستش به خشکی نرسیده

ستاره که نه

ابری در آسمان از آن من است

که به شیروانی های رنگی
دلخوش نیست

دلم زمستانی می خواهد

آنقدر برفی

که هیچ از دنیا نبینم

ایستاده

در انتهای صف

زنی که کفشش بلند و

آسمانش کوتاه است

نگهت داشته ام
در میانه ی جانم
آنجا که « رز » ها
رازها دارند

گذری نیست
از این باران
نبض آسمان در دست توست

برفم
بی صدا

می بارم

چه خوب بود زمستان
هروقت می رسید
خانه مان گرم می شد

اینجا،،،
لبریزِ شب ست!

خورشیدی بیاور...


سعید فلاحی(زانا کوردستانی)
انجمن شعر و ادب رها (میخانه)

شعرهایم،
همه بوی نان گرفته اند!
از بس
سر سفره ی خالی نشسته ایم...



سعید فلاحی(زانا کوردستانی)
انجمن شعر و ادب رها (میخانه)

شعر
از سرانگشتان تو
آغاز می شود
و بوسه ها نیز...

خس تنهای کویر
به ز پیچک
که به آغوش خسی می پیچد

و تو
باریکه ی نوری
که به منشور دلم تابیدی
و من از پرتو مهرت
همه پاییز شدم

فصل آخر عمرم،
--زمستان نیست!
هنگامه ای ست،
که تو می روی.




سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

در گل و باغ مستتر هستی
از همه کائنات سر هستی
کاش باور کنی که با لبخند
چقدر خوش قیافه تر هستی

قدمهایت را بر چشمانم
گلباران می کنم مادر
ای زیباترین
ای گرمترین آغوش
عطر نفس های تو
مکرر می پاشد
بر تنم

موهایمان
سپید شدند
اما
بختمان همچنان سیاه است

دلم را شکست...
♡
آه!
تاوان دل هایی که--
شکستم!


لیلا طیبی (رها)

خانه،،،
خیالاتی شده ست...
~♡~
پرچینِ دوری برچین وُ،
آمدنت را ،،،
به میهمانی چشمانم هدیه کن!


لیلاطیبی (رها)

دست را چه نیازی است؟
من با اشعارم تو را به آغوش خواهم کشید

دیوانه

خداوندا...

مرا امشب چه حالی هست
چه سودایست اندر دل
کجا رفتم کجا هستم
بدنبال کدامین آشنا بودم
که ما را این چنین
رسوای عالم یا جهان کردی...

اُسطوره ی تمام شهر شده ست،
-- (از زن و مرد!)
\شمعی\ که در جنگ \تاریکی\
--آب شد!


لیلا طیبی (رها)

تو حرف بزن
که
روزگار
صدایش
قشنگ شود