متن نازی دلنوازی

گاهی برای تمدّد اعصاب، به سمت بافت می روم
(بافت اصطلاحیست که مردم یزد برای بخش تاریخی و محلات قدیمی استفاده می کنند)
قدم زدن در بافت و فرو رفتن در آغوش زندگی پر رمز و راز گذشتگان، انسان را از زخم های زندگی سرد و متجدد دور می کند....

.
عطر نامت
مشام جان می نوازد
و سُکرآور است
به گاه خماری
چون عطر خوش دیوارهای شهرم
به گاه رگبارهای کوتاه و تُنُک
کاش لطافت باران گونهء بودنت
پیوسته بتابد
بر دیواره های این دل...
که خسته است
و درهم شکسته
در زیر تیغ بی وقفهء روزگار
راستی من...

خوب گوش کن
شاید تو هم بشنوی...
صدای پای دخترک را
با آن دمپایی قرمز ،
باچادرک سفید تابه تا
در همین کوچه آشتی کنان
به سمت آن خانه .....
همان که درخت نارنجش بلند است
با حوض گرد و قشنگ
با صد تا ماهی قرمز ....

عصمت خانم ......

عصر جمعه
یعنی دَم نوشی از دلتنگی 
در فنجانی به رنگ امید
امیدی از جنس شروع...
عصرهای جمعه بیا
بیشتر داشته باشیم
هوایت را ، هوایم را
مهرت را با عشقم درآمیز
و مرا مهمان قهوه ای کن
که با عشق دم کشیده است
بخند در چشمانم
فدای ناز نگاهت...

هدیه ای با ارزش تر تو برای من در دنیا نیست.گلی خوشبوتر از تو در گلستان زندگی در میان گلها نیست.عزیزتر از تو در قلبم هیچکس نیست، باوفاتر از تو هیچ باوفایی نیست.احساسم را به تو تقدیم میکنم ، قلبم را فدای احساس پاکت میکنم.قلبم نام تو را فریاد میزند...

"تنهایی"مرا با اسم کوچک می شناسد
معشوق وفادار من است
و حواسم را پرت می کند از تمام نبودن ها
من و تنهایی هر دقیقه قرار عاشقی داریم
سر به شانه هم
می گرییم
می خندیم
خاطرات ناب میسازیم
عشق ، " من و تنهایی " را اسطوره خواهد کرد...

بانو
زیادی زن نباش
زیادی زن بودن وادارت می کند به تاب آوری
که سیلی خور روزگار باشی
که سماجت کنی بر حسی غلط
که قربانی شوی...!
.
ساده نباش
صدرنگ که نه
لااقل ده رنگ باش!
آن دیروز بود که سادگی زیباترین رنگ بود
الان خطای بزرگیست
آغاز فرسودن...

بر دوش خودم سنگینی می کنم
خسته ام از روزها
از فصل ها
چه بهاری بود و تابستانی
گذشت اما
به "یادش به خیر"ها ...
دلم یک پاییز جانانه می خواهد
همان که رنگ و بویش عاشقانه است
فصل خوب دلدادگی ها
همان که با زبان مهر ترجمه می شود...

اسب سرکش عمر بی امان می تازد
و در ما حس تلخی نو به نو جان میگیرد
فرصت اندک است
و زندگی افسارگسیخته
گرچه ایمان داریم که" خَلَقَ الاِنسانَ فی کَبَد"
اما زندگی دلبرانه ما را مدهوش می کند
نمی شود دیده بر آن بست
نمی شود از چشمه زلال...

روزهای عمر پرشتاب در گذرند
برف ریزان شد بر موهای مشکینم
اما هنوز هم چشم به راهم
رفتی
بدون هیچ آمدنی...
کاش تکرار داشتی مثل فصل ها....
عاقل نیستم
فلسفه نمی دانم
عرفان نخواندم
اما نیامدنت به شاگردی ام نشاند...
حالا مسئله های انتظار را حل میکنم
مثنوی های عاشقانه...

دلم در احاطه پاییز
حتی هوای شعرها هم پاییزیست
خودشان سپیدند و حال و هوایشان نارنجی
بی وزنند و بی قافیه
می نشینند بر دل کاغذ
و پاییزی می کنند دفترم را :
پاییز است بیا
گفته بودی عاشق پاییزی
و من همان پاییزم
همان باران
همان هوای ابری
همان...

ما عشقیم
خود عشقیم
مایی که در اوجِ بی انصافیِ روزگار زاده شدیم
کودکیمان در هیاهوی"با نوای کاروان" گم شد
شادی هایمان ؛ تحمیلی بود...
و قناعت تنها میراثمان
که از کودکی یاد گرفتیم فقط "درک"کنیم
پول نخواهیم ، پدر را درک کنیم
آرزو نکنیم ، زمانه را درک کنیم...

کلافگی هایمان از جای دیگریست و ما گناهش را می اندازیم گردن عصر جمعه
صبح شنبه
فصل پاییز.....
اینها بهانه است جانم!
پاییز در دل ماست
از دردیست که در قلبمان می پیچد..
اگر اویی که باید ؛ می بود ؛ پاییز با آنهمه رنگِ دلنواز ، فصل عاشقی ها...

پسرم !
همیشه گفته ام رفتارت را بسنج
در سخن گفتن تامل کن
درست را بخوان
همنشین بد ممنوع!
سرعت نداشته باش....
من به تو گفته ام حساب دخل و خرجت باخودت
گفته ام شبها فلان ساعت..... خانه...!!!
.
توچه زود بزرگ شدی جان مادر
من هنوز نگفته ام نشان...

دلنوازم
دیگر یاد گرفته ام
وقتی که دلتنگت می شوم
می کشانمت به خیالم...
یعنی که در راهِ آمدنی
انگار که از پیچ کوچه گذشته ای
فورا نرگس ها را در گلدان می گذارم
موهایم را باز میکنم
عطر میزنم
پیراهن گلدارم را می پوشم
و دو فنجان چای میریزم...