کوتاه شعر

آخر ای باد صبا بویی اگر می آری

سوی شیراز گذر کن که مرا یار آنجاست

بی مگس هرگز نماند عنکبوت
رزق را روزی رسان پر می دهد

تو اگر باشی و من باشم و باران باشد
به بغل می کشمت گر چه خیابان باشد!!

مقدار یار همنفس چون من نداند هیچ کس

ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را

دلم گرفته هوایم عجیب بارانیست
دلِ شکسته ام انگار رو به ویرانیست

ای مه عید روی تو ای شب قدر موی تو

چون برسم بجوی تو پاک شود پلید من

تنی آلوده ی درد و دلی لبریز غم دارم
ز اسباب پریشانی ترا ای عشق کم دارم

ما را به غم عشق همان عشق علاج است

به قدر مهر من ای دوست مهربان نشدی

رفیق تن شدی اما ، رفیق جان نشدی

هنوز نقش وجود مرا به پرده هستی
نبسته بود زمانه، که دل به مهر تو بستم

اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست

غربت آن است که یاران بِبَرَندَت از یاد

پر کرده ام از عطر هوایت چمدان را
در شهر شما تحفه محبوب همین است

به روز ِ معرکه ایمِن مشو ز خصم ِ ضعیف

که مغز ِ شیر برآرد چو دل ز جان برداشت

گاه آن کس که به رفتن چمدان می بندد
رفتنی نیست! دو چشم نگران می خواهد!

دلبر آمد پی تعمیر دل ویرانم

لیکن آن وقت که این خانه ز تعمیر افتاد

اغوش توست خانه ی من راست گفته اند
که هیچ جا ، خانه ی آدم نمی شود

زبان روزه خدایا نمی کند باطل
مدام حسرت وصل نگار را خوردن؟؟

دَر کِلاسِ عاشِقی شاگِردِ نو پایَت مَنَم
می نِویسم با غَلَط: «مَن دوصطَط دارَم فَغَت

به کار دوستی ات بی غشم ، بسنج مرا
به سنگ خویش که عالی ترین عیار تویی

من اهل چایی نیستم اما تو دم کن
از چشمهایت استکان دیگری را

به هرکه می نگرم طالب دوام بقاست

مدار خلق به فکر محال می گذرد

دو روزه فرصت وهمی که زندگی نام است

گر از هوس گذری بی ملال می گذرد

صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی

چیزی که نپرسند تو از پیش مگوی

آنکه رخسار ترا این همه زیبا می کرد
کاش از روز ازل فکر دل ما می کرد