متن کوتاه

کو تپش‌های دلم؟ کو اشتیاق و التهاب؟

آه... ای شور و شرارِ زندگی! بر دل بتاب!

یخ نمود امواجِ جان، از شور و حالِ زندگی

آه... ای گرمای مِهرِ عاطفه! بر جان، بتاب!

قایقِ احساسِ دل، در گِل نشست از خستگی

موج، موج سینه‌ام، از دستِ غم، گردیده آب

سرزدم، با موجِ قلبم، ساحلِ بحرِ نظر

کو نگاهی، کآورد، دل را به اوجِ التهاب؟

در خواب‌های بسترِ آشفته‌ی شب‌ها
از دست و پایت قطع کن، اعضای بختک را

هیچ رویایی اونقدرا بزرگ نیست
و هیچ رویاپردازی اونقدرا کوچیک...

در من دو جُرعه زندگی مانده
آن هم نجنبی زود می میرد

تو حتی ارزش اینو نداری که با حرف زدن باهات کالری بسوزونم!

عزیزدلم
قربونت برم
دنیا به من یاد داد سنگ کسی رابه سینه نزنم مگر اهل بیت علیهم السلام

خوشبختی درونی است نه بیرونی،
از این رو به آن چه هستیم
بستگی دارد،
نه آن چه داریم.

بعضی‌ وقتل فکر میکنم تنهایی چیز بدی است ولی در تنهایی می‌شود عبدِ معبود بود

یادمان باشد:
شاید روزها تکرار بشوند اما آدمها تکرار نمیشوند...

چه خوش رسید شعر تو به چشمه‌های جانِ من
که واژه واژه‌اش پُر از ، نسیمِ آشنای توست...

ای همدم شبهای شب تار کجایی؟
اشکم شده سیلاب نخواهی که بیایی.؟

گرفت از من نگاهت،
دین و ایمان و خدای آسمانها و زمینم را به یکباره.

ز دنیا میشود دل کند.
ولی از مستیه لبهای تو هرگز هرگز.

هر که از ما بزند یا بخورد باکی نیست
ما همان دیوانه‌ی مستِ پریشان حالیم

مهرَش به دل و حسرت او قسمت ما شد
در بند دلم ماند ولی عشق شما شد

مرا دیوانه میدانست،
نمیدانست نگاهش کرده دیوانه دلم را.

بهشت من سیه چشمان مست و عاشقت بود
که بر من بستی اش، کل جهانم شد جهنم.

خدایم گواه هست بر طهارتِ واژگانم
بیهوده از سفرهِ عشق تناول نمی کنند

نمی بینی گشودگی بازوانم را؟
چگونه حلقه اسارت برگردنت آویخته اند
#نسرین شریفی

دستهایم، چشمهایم را میگیرند که بر تو نیفتند
غافلند که خودشان دستهای تو را می گیرند

بُرد نامت را کسی،

یادت!!!

تمام دلم را لرزاند