متن ملال

دیگرنه مجال مانده دل را
نه شادی حال، مانده دل را
گویا که خزان رسیده ازراه
دوران ملال ، مانده دل را
اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

خانه ام ویرانی
جامه ام عریانی
عشق بازی من و صبح عدم
چه خوشیها که نمی انگیزد
شهر خالیست ز هیچ
پشت هر هیچ که با هیچ درآمیخته است
هیچ هیچِ دگری پیدا نیست
هر چه چیز است نه چیز
هرچه هست است نه هست
هر چه بود است نه...

بی تو هر شب منم و گوشه ی تنهایی خویش
پای در دامن غم، سر به گریبان ملال .

مرا محتاج رحم این و آن کردی، ملالی نیست؛
تو هم محتاج خواهی شد، جهان دار مکافات است.

بسیار وقت ها، با یکدیگر ، از غم و شادی ِ هم سخن ساز می کنیم ...
.
اما ...در همه چیزی رازی نیست...گاه به سخن گفتن ِ از زخم ها ، نیازی نیست...
.
سکوت ِ ملال ها از راز ِ ما سخن تواند گفت

درین سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

درین سرای بی کسی، کسی به در نمی‌زند

به دشتِ پُرملال ما پرنده پَر نمی‌زند


یکی ز شب گرفتگان چراغ بر نمی‌کُند

کسی به کوچه سارِ شب درِ سحر نمی‌زند

حالا که تو رفته یی می فهمم
دست های تو بود
که به نان طعم می داد
پنیر را به سفیدی برف می کرد
و روز می آمد و سر راهش با ما می نشست
حالا که تو رفته یی
و ملال غروبی نان را قاچ می کند
و برگ...