عشق آنجایی خوب است که آدم را پیر کند اما خودش جوانِ جوان بماند ! آنجایی خوب است که لبخند هایت را پررنگ تر کند ، واقعی تر... و تلخی اشک فراق را و انتظار را به شیرینی وصال محبوب پیوند دهد آنجایی که ، دست هایت تا انتهای عمر...
اما من، هرروز یک فنجان دلتنگی مینوشم... هرثانیه مشتی بغض گره میزنم... و هربار برای رهایی از درد نبودنت، پیاله پیاله دوست داشتنت را سر میکشم...! و همچون شناگری ناشی در رویای هرروزه ات غرق میشوم! نون قاف
اصلا مگر آدم چقدر فرصت زندگی دارد که چشمش را بندِ تلخیها کند؟! اصلا اگر اینطور است من توصیه میکنم چشمهایت را ببندی ! زیبایی های زندگی ات را تصور کنی، و عادت کنی به زیبا دیدن، و لذت بردن، و خندیدن، و چشم بگشایی و جهان را آنگونه ببینی...
دلتنگ که باشی دنیای دو روزه میشود دو قرنو دو سالو دو ماه.... خاطره های چند ساعتی میشود چند ماه و چندین سال... تنهاییت رخت میبندد! میشوی همدم رویاهای نیمه تمامی که بافته بودیشان :) دلتنگ که باشی حوالی پاییز ، برگ خشکی مینشیند در آغوشت و میشود تنها همراز...
آغاز خوشبختی من ، درست میان بازوان توست... درست در جریان نگاهت! و آن هنگام که میبوسمت در سکوت پرحرف نسیم احساس، و جایی نزدیک لبخند خورشید و محبت ماه ... جایی میان من و تو همان جا که خوشبختی نشسته است و چای عشق مینوشد! به ثانیه هایم سوگند...
طرح ناب خنده ات هوشیار میخواهد مگر؟ عاشقی را با تو غم بسیار میخواهد مگر؟ راه ها گم کرده بودم با تو من پیدا شدم دیدنت هرثانیه بیدار میخواهد مگر؟ من تو را در خواب هایم شب به شب سر میکشم تکیه دادن بر دلت دیوار میخواهد مگر؟ لحظه ای...
عزیزتر از جانم ! پای دوست داشتنم می مانم ؛ به ثانیه هایم سوگند که لحظه هایم مملو است از تو! دلتنگی ات هرروز مرا در آغوش میکشد و رها نمیکند ، و لبخند هایم در گرو رویایت است... نمیدانم روزهای پیش از تو را تنها زنده بودم یا زندگی...
ما در کنار هم ساکت ترین پرحرف عالم می شویم! آغوشمان حرف میزند چشمهایمان حرف میزند دست هایمان... زبانمان اما خاموشی اختیار میکند تا فریاد صداقت از زبان لمس شنیده شود!
اگر از دلتان "دوستش دارم" را شنیدید بر زبانتان جاری کنید؛ و اگر دلتنگی را لمس کردید به زبان آورید؛ و خواستن را اگر دلتان فریاد زد، آنگاه بر زبان برانید تا از دل نشنیدید بر لب نیاورید و کلمات را بازیچه نکنید
دل که یاد نمیگیرد دوری را، فاصله را، دل که نمیفهمد صبر را، تحمل را، دل است دیگر... مدام بهانه میگیرد و گلایه میکند حق هم دارد! [جدایی بر گریبان عاشق خیمه میزند جنگ را برپا میکند و بغض را حاکم...] امان از نبودنها، باید کسی حواسش باشد:)
تفاوتی نمیکند کجای جهان باشی؛ کجای جهان باشم؛ هرگز تفاوتی نمیکند یک متر فاصله یا حتی کیلومتر ها من هرثانیه دلتنگت میشوم...!
حواست باشد به لبخند هایت... دست دلت را بگیر و ببرش به صحراها بلند بلند بخند فریاد بزن حرف های دلت را با آبی آسمان در میان بگذار؛ نگذار هیچکس دلت را بشکند نگذار لبخندهایت را بربایند هرگز اجازه نده لحظه ای کسی گرد غم بر چهره ی زندگیت بپاشد...
جان دلم بودنت انگار طعم عجیبی به نگاهم داده! طعم غریبی به زندگی... از آن شیرینی هایی که مدتها بود فراموش کرده بودم و گویا مدتهاست قلبم در چشمهایم میتپد! جامی از نگاهم را بنوش خواهی فهمید که با من چه کردی... بوی کلماتم را بشنو! بوی بهارنارنج تنهایی که...
میدانی؟ دست هایت را که میگرفتم تمام لبخند های دنیا جان میگرفتند و تپش های قلبم کنار تو، ساز عاشقی مینواختند امان از چشمهایت... چنان تیر خوشبختی شلیک میکردند که صدای قهقهه ی قلبم به گوش مردم شهر میرسید... و من عاشقانه سناریوی تکراری غرق شدن را دنبال میکردم در...
دستانم را بگیر بگذار بدانم هستم! بگذار خوشبختی را از لابه لای بودنت تنفس کنم... بگذار لبخند را از میان نگاهت لمس کنم... بگذار آرامش را از بین دستانت ببوسم... رهایم نکن! مرا غرق کن در "ما" من تا ابد "من" بودن را نخواهم خواست... .
اگر بدانی این شعر ها تو را میخوانند و اگر اندکی گوش سپاری؛ خواهی فهمید که یک منِ بی تو هزار بار تنها مردن است...!
من اگر از رسوایی میترسیدم دهانم بوی دوستت دارم نمیداد چشمهایم فریاد نمیزدند، و قلبم نمی تپید...!
در آغوش تو آرام ترینم انگار...!
گمان می کنم چشمانم را بسته ام... و تو قایم شده ای! به یاد قایم باشک های کودکیمان... باید به دنبالت بگردم! آرزو میکنم جای همیشگی قایم شده باشی! در کودکی یاد گرفتیم؛ آدمها مدتی قایم میشوند! باید بگردی و پیدایشان کنی! اما چشم هایم را گشودم... نه کودکی بود...
حصاری از تو تمام قلبم را فراگرفته! مبادا بروی که راه برای هجوم غمها باز شود؛ آنگاه از من، قلبی میماند پر از خرده شیشه های تنهایی... .
اگر از من بپرسند چقدر دوستت دارم میگویم به اندازه تمام روزهایی که ماندم و نیامد... و همه خواهند فهمید که ؛ چقدر دیوانه وار تو را میپرستم! . .
اصلا مگر عشق سکوت میشناسد؟! فریاد است فریاد نگاه فریاد لبخند فریاد احساس اصلا مگر عشق ترس میداند چیست؟ عشق شجاعت است مگر میشود از رسوا شدنش ترسید؟ اصلا مگر عشق میتواند رسوا نشود؟ اگر عاشق باشی خوب میدانی که چه میگویم میخواهی سکوت کنی؟! تنها میتوانی مهر خاموشی را...
واژه هایم بی صدا فریاد میزنند تو را، دوست داشتنت را، بودنت را، رهایشان نکن! نگذار در نبودت سکوت کنند کلماتم اگر بغض کنند راهی برای نجاتم نیست...
