متن کتاب دل گویه های بانوی احساس

@bzahakimi

فنجانِ دلم، قهوه‌ی رویای تو دارد

پیمانه‌ی جان، جوششِ صهبای تو دارد

وقتی بدهی دستِ دلم، دستِ گُلت را

احساسِ نهان عطرِ دل‌افزای تو دارد

آسان به تو دل دادم و نشناخت دلت

قدرِ دلکم را؛ چه بگوید به تو دل؟

💔

@bzahakimi

کند قلبم، زِ غم‌های گران ایست

نمی‌پرسی؛ که دردت، آخر از چیست؟

اقلّا، با گلِ احساسِ قلبم

نکن بازی؛ دلم بازیچه‌ات نیست

❤️
bzahakimi@

قلبم، به هوای تو زند شورِ نفس

حسّم، به جز از تو، نکند میل به کس

زیباست، نگاهی، به دلِ من که فقط

محتاجِ نگاهِ دلِ تو، باشد و بس

تو مغناطیس احساسی؛ دمادم

دلم را می‌کنی جذبِ صفایت

عزیزم! عشقِ من! احساسِ جانم!

صفای لحظه‌هایی؛ مهربانم!

بمان در شورشِ دریای قلبم؛

که با تو، شعرِ خوشبختی بخوانم!

شب است‌و، بی‌قراری، سهم دل شد

دوباره، انتظاری، سهم دل شد

ستاره، در ستاره، چشمکِ مهر

و حسّ بی‌شماری، سهم دل شد

تو دیدی که: به قلبم درد، جاری‌ست
همان دردی؛ که تب می کرد، جاری‌ست
نخواندی حسّ پردردِ دلم را
هنوز آن التهاب سرد، جاری‌ست

تو هم مثل منی؛ دلتنگ و خسته

درون سینه‌ات، مهری نشسته

از احساسِ دلت، گل می‌تراود

به دشتِ باورِ من، دسته دسته

یک شب بیا تا بنگری
این قلب بی‌تاب مرا
حال مرا؛ احساس دل
چشمان بی‌خواب مرا

قرارِ صفر شد،
از نو،
پدیدار؛
بشو بیدار در،
این لحظه؛
ای یار!

تو را می‌خواهد احساسِ درونم؛
بیا؛
دستِ دلم،
با مهر،
بفشار!

دمیده، درونِ دشتِ رویا

شکوهِ سرورِ حسّ زیبا

بیا؛ با نگاهی، کن شکوفا

گُلِ نازِ باغِ زندگی را

تسلیمِ قهرت می‌شوم؛ زیرا که قلبت،
سرشارِ احساساتِ پرمهرِ نهانی‌ست...

دلا نشکن سکوتِ مبهمت را؛
چو می‌دانی که قَدرت را ندانند!

یکی باید بیاید تا بفهمد،
پیامِ شعرِ احساسِ دلم را...

رفتی؛ جدا کردی، از احساسم، نگاهت را؛
امّا، دلم قرص است؛ کآخر، بازمی‌گردی!

ماجرای مهرِ تو، با جوششِ احساسِ من،
قصّه‌ای، از قصّه‌های عاشقانه گشته‌اَست!

زدم سازِ دلی، با تار و پودم
تمامِ مهرِ خود بر «تو»، نمودم
شدم مجنون‌ترین، لیلای عاشق
از احساسم، به غیر از «تو»، زدودم

دل از دستِ زمانه، گشته پرخون
و احساسم شده، لیلای مجنون
دلم تنگ است؛ همچون غنچه‌ی گل
که پُرپیچ است و تو بر تو وُ میگون

پناهِ لحظه‌های شورشِ قلبِ شکسته
بخوان حسّی، که از مهرت میانِ جان نشسته
نگو بردار، دست از عاشقی‌های دلِ خویش
که بس مجنون شده، لیلای قلبِ زار و خسته

شکستی، قلبِ چون آیینه‌ام را
دل و، حسّ دلِ بی‌کینه‌ام را
شدم لیلای مجنونت؛ ولی تو
نکردی، التفاتی، سینه‌ام را

شدم، در عشقِ تو، لیلای مجنون
شد احساسِ درونم، غرقه‌ی خون
نمی‌خواهی بفهمی، هرگز این را
که می‌بارد دلم، در هجرت اکنون

بهارم، با تو پرمهر و وفا هست؛

سراسر، شور و دنیای صفا هست؛

درونم، عاطفه، گشته، شکوفا؛

و احساسم، به عشقت، مبتلا هست...

نگار از ساحل احساس، رد شد؛

چه زیبا خوب بودن را، بلد شد!

نگاهم، چون که بر چشمانش افتاد،

همه حسّم به او، افزون زِ حد شد...