🌸بسم الله عشق🌸 من از اغوشِ تو زندگی رو شروع کردم :) همونجایی که چشمای قشنگت مشتاقانه زل زده بود بهم که چشمام باز کنم ... تو اولین نفری بودی که منو دوست داشتی تو اولین نفری بودی که برات خاص بودم خوبی های تو بود که منو ساخت.... نگرانی...
خیابان هاوُکوچه ها،بوی پاییز را می داد ومن بی صبرانه منتظرِ آمدنش بودم!...پاییز رسید،امّا او نرسید!؛باران آمد،امّا او نیامد!نمی دانم،ولی شایدهم او ازمسیرِ بهار رفته بود ومن هنوزدرفصلِ خزانِ رفتَنَش معلق مانده بودم!. نویسنده:مهدیه محمدیان
تو که دستامو میگیری جهان جا میشه تو مشتم چقدر خوبه که میمونه جای حلقه ات رو انگشتم یجوری میزنه قلبم تورو هر لحظه میبینم که حتی باورم میشه دو تا قلبه تویه سینه ام چه احساسی که احساست به احساسم گره خورده همین حس یکی بودن غمارو از دلم...
نمیدانم همه ی هنرمندان مثل من هستند یا من زیادی احساسی هستم .!!!آنقدر احساسی که وقتی قلمو را برمیدارم تمامی ناراحتی و غم هایم از یادم میرود .!! دلم غرق در نقاشی میشود خالی از هر کینه ای .!!چقدر لذت بخش است این حال و این زمان .🦋🦋دلارام امینی🦋🦋
امشب با شب های قبل، عجیب فرق داشت... دلم برای بودنت، تنگ شده بود! برای آن روزهایی که با بوسه های پی در پی، مرا شیفته ی خود میکردی... شاعر می شدی تا با شعرهایت، حال دل غمگینم را بهبود بخشی! برای روزهایی که وقتی غم داشتم، تو با آغوشت...
دلخوشِ شب تاب است پلنگی که به ماه نمی رسد... 《طاهره عباسی نژاد》
من بریدم؛ او برید؛ آنها بریدند از دلم وای از این تصریف تلخ و درد ناهنجار من.... ط.ع
روزی خاطره ای میشوم دور و پنهان در گوشه ای از ذهن ها که فقط با یادآوری اش میتوان لبخند زد ولی نه میتوان داشت،نه خواست،نه بوسید آری همان روزی که دیر است
حال دلم خوب نیست... منم و یک فنجان چای... تکیه داده ام ، به پشتیِ قدیمیِ قرمز اتاق... چند بیتی شعر سروده ام از برق چشمانش... از سکوت پر از رضایتش... صدای کلاغ های سرگردان بر فراز آسمان خانه خبر از اتفاق غریبی می داد. اتفاق افتاد... آن هم چه...
خوب میشی ، زخم هات پانسمان میشن، خنده هات برمیگردن، اشکات پاک میشن، سبز سبز میشی، بوی امید دوباره توی تنت جا خوش میکنه، حالت جوری خوب میشه که همه آرزو میکنن کاش جزوی از تو بودن تو دوباره بدون درد نفس میکشی، سر پا میشی، قوی تر میشی و...
قدیم ترها ... همیشه علاجی .... برای هر دردی بود؛ مثل روغن چرخ خیاطی ... برای ناله های لولای در! مثل دوا گلی ... برای زخم های کودکانه ی سرِ زانو! مثل آغوش مادر بزرگ... برای باریدنِ تمام بغض های جهان...! چقدر دست هایمان خالی شده است!
کاش شبی بیاید که با هم ستاره بِشماریم جایِ غم، آرامش موج بزند بین مان دور شود دلتنگی از دلِ مان
تا آمدی احساس راهم یادم آوردی عطر وشمیم یاس را هم یادم آوردی تا خواستم شعری بخوانم با خیال تو آن لحظه ی حساس را هم یادم آوردی اعظم کلیابی بانوی کاشانی
زندگی ، بالا وپایین دارد آنقدر که گاهی سَرَم گیج میرود اما من! اما من! ﻋﺎﺷﻖ ﺁﻥ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﺼﺎﺩﻓﯽ ﺍﺯ ﺫﻫﻨﻢ ﻋﺒﻮﺭ می کنند ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﻟﺒﺨﻨﺪﻡ می شوند. اشک باران
روزگارم صفحه ی شطرنج است و من آن شاه عاشقی که با هر نگاه سرد تو کیش می شوم این بار که آمدی به مرگ تدریجی ام پایان بده بگو دوستم نداری و مرا مات کن مجید رفیع زاد
بودنهایی هست که روزها وماه ها ازنبودنشان میگذرد امابرق نگاهشان خنده روی لبشان عطرتنشان همیشه گوشه دلت سوسو میزند .. این بودن دلیلش هنراوست ...
جمعه ها مشتاق یک نفسم از تو لمس حضورت و کافه ای برای سخن گفتن دست هایمان حواسم پرت موسیقی صدایت شود و پرت نگاهی سرشار از نور عشق بیا که در کنارت همین حواس پرتی هاست که تمام دلتنگی غروب جمعه را ریشه کن می کند مجید رفیع زاد
زمین گیرم کرد دلتنگی کسی نیست خاک دلم را بتکاند تنهایم ؛ و این تنهایی است که هر شب قصه ی مشتی خاک و قلبی پاک را روایت می کند چه زجری می کشد گوشم که هر شب می شنود با ماه قصه ی خاک و دل و سوز جدایی...
هیچوقت اجازه نده که کینه با بدست گرفتن قدرت معاهده صلح تاریخ را به چالش بکشد همه چیز را به مهربانی واگذار کن آری مهربانی بهترین سفیر صلح جهان است نویسنده عطیه چک نژادیان
زن ها مثل گنجشک هستند! گنجشک ها خیلی سخت نزدیک می شوند! اگر و اگر؛ محبت، صداقت، صمیمیت و غیرتت را مومنانه نثارشان کنی، با تو می مانند! و عاشقانه با بغضت، می سوزند! با تبسمت، زیبا می شوند! حتی اگر سهمت از جهان، حصیری باشد در کویری دور همان...
میان نوشته هایم سه نقطه مدفن حرف هایی بود که هرگز به زبان نیاوردم تو نیز نخواندی نه از نگاهم نه از سه نقطه هایی که عشق را فریاد می زدند مجید رفیع زاد
هوای نبودنت همیشه سرد است حتی عصر تابستان ؛ میان کوچه های عشق جای قدم هایت خالی است بودنت به قلبم همیشه چنگ می زند بیا که بیش از این مرا طاقت انتظار نیست مجید رفیع زاد
کاش نگاهم در تو گره نمی خورد و کشتی آرزوهایم کنار ساحل چشم هایت هرگز پهلو نمی گرفت دستم به جزیره ی آغوشت نمی رسید و هیچ شبی با صدای نفس هایت به خواب نمی رفتم کاش غریبه ای بودم برایت که بعد از رفتنت اینگونه بی تو بودن را...
در انتظار آمدنت عقربه های امید و ثانیه شمار ساعت انتظار را التماس می کردم تا لحظه ای به خواب بروند افسوس من ماندم و ساعت صفر و تجسم نگاهت مجید رفیع زاد
