متن اشعار عاشقانه

این دلم
در زندانِ عشقت
اسیر شده
اما هر بندش
نشانه‌ای‌ست
ازعشق بی‌کرانم.

چشمان عاشقم، دریایی از احساس است که هیچ ساحلی جز تو را نمی‌شناسد.

"نام تو تنها یادگار عشق است که در دل من می‌درخشد، همچون ستاره‌ای که هیچ‌گاه خاموش نمی‌شود." ✨💖

عشق تو مانند گل نرگس در دل من شکفت
هر برگ عشقت را با اشک های بی پایان آبیاری می کنم

با این همه اما دل و دلبر تویی، تو
بی سنگرم در شهر عشق، سنگر تویی، تو

بادِ بی‌پایان به جانم شعله‌سان آویخت باز
آتشِ پنهان ز خاکستر زبان آویخت باز

موج از آیینهٔ دریا قامتِ طوفان گرفت
کوه با خونابهٔ رود از کهکشان آویخت باز

ریشه در قلبِ زمین پیچید چون زنجیرِ غم
سبزه با زخمِ زمین طرحِ جوان آویخت باز

ابر با بغضِ فروخورده به...

هر شب،

لب برکه را می بوسد

بید مجنونی که عاشق ماه شده است..

به تار موهایت قسم...
که هر بار روی پیشانی‌ات می‌لغزند،
تمام جهان در من فرو می‌ریزد.

مرا از بادها پس بگیر
از رودها.....
هم صدا با آواز باد
صدایت می زنم
و در مسیر رود
به پایت می پیچم‌‌‌

وقتی که نگاهت به دلم داد درود

در کاغذیِ سینه، تو را عشق سرود

امواجِ عطش تا تپشِ مهر رسید

احساسِ تبی بر دلِ من روی نمود

نگاهت، در دلم، گردیده روشن؛

صفا داده، به جانم، همچو گلشن؛

من از: حسّ نهانِ جان سرایم:

فدایت، شورشِ جامِ دلِ من!

دل‌باخته‌ی چشمِ تو شد، شورشِ قلبم؛

چشمک بزن و مهر بدم، بر تپشِ دل!

دریاب دل عاشق و دیوانه ی ما را دریاب.

پلک وا کن تا ببینی من گرفتار توام،
آنچنان کز سر شب تا به سحر پلک نزاشتم بر هم.

در نگاهم برقِ شادی می‌زند چشمک ز نو

چشمه‌ی دل می‌زند برق از تو چون دریای شید

هرکجا، سازم رها، موجِ نگاه،

باز هم، چشمِ دلم، سوی تو هست...

دل خریدارِ محبّت گشت، با مهرِ نگاه؛

گو به چشمانت بتابد، اندکی بر دشتِ دل!

در بیت بیتِ شهرِ قلبم، جای دارد

جز، او، نمی‌خواهم، کسی دیگر، بیاید

آدم که عاشق میشود فکر خطر نیست
در عاشقی اصلاً ضرر مد نظر نیست

“دربدری دارد به دنبال خودش عشق”
عاشق نبوده آنکسی که دربدر نیست

پشت سر پروانه دریا هم بریزی
پروانه برگشتی ندارد تا سحر نیست

پروانه را دیدم که خاکستر نشین شد
پروانه یادم داده عاشق فکر...

دل آشوبم و آرام دلم جز تو کسی نیست.

جان و دلم فدای تو.
ای که ز جان عزیزتری.

چون شمع که میسوزد در گرد پروانه.
من سوختم از درد فراقت، خبرت نیست.

کاش بهتر می‌شد احوالِ دلم،

با نگاهِ پرشرارِ دلبرم!

بوسه باران می‌شد از، لب‌های یار،

گل به گل، اندامِ دل؛ سرتاسرم!

چشمه‌ی عشقِ تو ما را به تماشا ببرد
تا به خورشیدِ تپش‌های معلّا ببرد

عاطفه، گر که نباشد به سرای دلِ ما
بارشِ مِهرِ تو را غصّه، به یغما ببرد