متن سایه

چطور ممکنه تورو بشناسم
وقتی همه چیز در مخفی کار ی تنیده
چطور ممکنه فراموش کنم
چطور میتونم بیشتر بدونم
وقتی همه چیز به یک نخ بسته اس
چطور ممکنه تورو احساس کنم
یک بار دیگه، بدون اینکه عقلم رو از دست بدم

🖌سایه ها رو خورشید آفرید...
سایه های...

از نور به روشنی، از سایه به تاریکی، از بامداد به سپیده، میرسم
تنها از توست که بازهم به تو میرسم
تو مرکز پرگارِ عالمی و من دایره ای که دیوانه وار به دور تو میگردد

پیله کردم به تو هربار که پروانه شوم

آن قدر چرخ زنم چرخ که پروانه شوم



آرزویم همه این است که یک لحظه فقط

بر سرم سایه شوی بر سر تو شانه شوم

علی اکبر اسلامیان بیدل خراسانی

خورشید  را
آنچنان  حقیر کرده اند
که  به هر  سایه ایی
کُرنش  می کند

سایه ام با من راه نمی آید
باز می گویم باید بروم
اما ایستاده ام تا گوش شوم
برای ازدحام ناگفته های مردی
که چترش را زیر باران
تنها به اندازه خودش باز نگه داشته...
.
گم می شوم در جهانی که جاده هایش را
از من پنهان کرده است......

وِ
سایه ها را
خورشید آفرید...!


حادیسام درویشی

لطف بزرگ خورشید
گرما نیست
سایه ای ست که مرا از تنهایی نجات می دهد...

میان فلسفه ی زندگی
لحظه ای به خوشبختی فکر کردم
اینکه وقتی تنها قدم می زنی
تکه ای از آسمان مثل سایه
دنبالت راه می آید
این یعنی خوشبختی؟
راستی
من هر چه به زمین نگاه کردم
مثل خطی ممتد بود
مثل جاده ای بی انتها
که فقط برای خودش...

فاصله یعنی
در پی زمستان که فراموش شد سایه ی درخت...!

حادیسام درویشی

آدم گاهی آن قدر دلش می گیرد که به سایه ای گرم می شود.
می بیند عجب چشم های دیوانه ای دارد.
و آغوشش بهشت است.
و صدایش آشناست.
سایه ای که از قصه ای دور آمده. از سرگذشتی دیرین. از دنیایی آشنا و از
روزهایی آتشین.
آدم گاهی آن...

آدمها مثل سایه اند
ازشون فرار کنی دنبالت میدوند
دنبالشان که بدویی ازت فرار میکنن

به دنبال سایه ی درختی
در کویر بودم
سکوت حضورت داد دلم را
دو چندان کرد
در سایه درخت تنها
.

گفت:
شاید شب، اجتماع سایه هایی باشد که از صاحبانشان خسته شده اند و میخواهند اندکی با هم ادغام شوند و تعهدشان به بدن هایی که به آن متصل بوده اند را از یاد ببرند.
شاید به همین خاطر است که شب، شاعرانگی بیشتری دارد و تمنای بیشتری برای هم...

در میانِ بهارِ مزرعه ای
کاش بودم سکوتِ یک گُلِ سرخ
نورِ نیمروزی به پیکرم می خورد
یا که بودم چو چشمه ای خزه پوش
با عطش های کوزه های گِلی
کاشکی سایه ای از او بودم
تا که جایم میانِ دل ها بود
چون سپیدار، دستِ نقره ای ام...

همسایه ی دیوار به دیوار نخواهم
تو سایه ی همراه به دیدار دلم باش

یک نفر امروز زیر سایه نشسته است چون که یک نفر مدت ها قبل درختی کاشت.

شخصیت همچون درخت است و شهرت مثل سایه آن است. سایه چیزی است که ما در موردش فکر می کنیم، درخت خود واقعیش است.

سایه ها نمی توانند خود را در آینۀ آفتاب ببینند.

در مملکت سایه زِ خورشید نشان نیست...

سایه ، از ضعف ندارد سرِ همراهیِ ما...

همه چیز، حتی دروغ ها، در خدمت حقیقت هستند.
سایه ها نمی توانند آفتاب را خاموش کنند.

نوجوان بودی و شعرت همه آفاق گرفت

در نود سالگی ات نیز همانی سایه ...

خالی میکنن پشتتو حتی سایه ها!

خورشیدم
طلوع که میکنی
سایه ای میشوم
درکنارت