قهوه ی تلخ در اندیشه ی من شیرین است چون تو با من باشی مینشینم به نگاهت بگشا راز این ثانیه ها ، تو بنوش... من به زیباییِ این غمزه ی خوش نقش لبت ، جان خود باخته ام. تو بنوش... یار خوش نقش و نگارم تو بنوش...
نامت را میان دانه های برف سپید نوشتم شاید کفن پوش کند چهره ی گلگونم را سارینا دهقان
سپید می پوشد پریشانی ام در شبی که باران زبان درازی می کند ... موژان(م.چ) مهری چراغی
همه جهان به یک سو تو سوی دیگر در سرم فقط یاد توست این تن و جان فدایت می نوشم از نگاهت جرعه جرعه محبت مست می شوم از عطر کلامت مصرع به مصرع یادت را که می خوانم مهتابی می شوی بر شب تارم
من سپیدم ولی تو،انتهای غزل های عاشقانه ای!
رنگ ها با صفحه ی چشمم چه بازی می کنند سرخ، آبی، ارغوانی زرد، نارنجی، سیاه رنگ ها فریادی از رؤیای دور یا سکوتِ آفرینش عشقِ محض ... ای زمستان، ای سپید ای خانه ی متروک از پروازِ برگ من دعای دانه ها را می شنیدم از لبت من شکوهِ...
گرچه موهایم سپیدو شانه ام افتاده است کودکی دارم درونم که دبستان می رود
. برای من گنجی هستی تو! سرشار از بی کرانگی ها تا دریا و شاخه هایش، سپید و گسترده و نیلگونی، چون زمین به فصل انگورچینان در این سرزمین از پاها تا پیشانی ات پیاده، پیاده، پیاده زندگی ام را سپری خواهم کرد..... ️️️
رنگ صدای تو را دوست دارم... رنگ صدای تو سپید است... سپیدِ مایل به عشق... با رگه هایی از آفتاب و باران... حرف بزن ! من به ملودیِ خوش آب و رنگِ صدای تو... دل بسته ام !
. واردِ فصلِ من شدیم جانم فصلى که تا چشم باز کردم همه چیز نه سیاه بود ، نه رنگى ! سپیدِ سپید بود ، فصلِ تو گذشت نشد در پاییزِ تو دل ببندیم بیا و فصلِ مرا امتحان کن باش تا با بودنمان زمین و زمان را سپید کنیم
شب هنگام به کنارم بیا تا گیسو بافته های شعرت را با لبهایم بگشایم! آنگاه بگذار در کهکشان چشمانت با ساز نوازش کبوتر قصه ی رویای ذهنم را به خانه سپید دستهایت برسانم! و نوازش دستهایم بر گیسوان شعرهایت آرامشی را هدیه خواهد آورد که در آرزویش بودم در زیر...
دستامو بگیر تو دستت تا سرما رو حس نکنم پا به پام قدم بزن زیر این برف سپید تا خوشحال ترین آدم روی زمین باشم
شاه شطرنج منی با رخ ماهت چه کنم؟ با سپید دل و چشمان سیاهت چه کنم
شب موهای مادرم سپید شد این تنها برفی بود که هرگز آب نشد
با پارچه سپید صلح با عشق لباس عروسی دوخت و خود را تسلیم کرد!
. دلمان می خواهد با نسیم سحری شاخه ای از گل یاس بوته ای از گل مریم بغلی از گل از گل سرخ همه را دسته کنیم برگیریم و بسازیم سبدی از پر طاووس سپید تا دهیم مژده بر آنان که در این بزم به ما پیوندند .
قلب تو پناه مهر پاک منست، وین سینه پناه مهربانی تو. ای شاخه ی سبز مهر ، خسته مباد گلهای سپید شادمانی تو. از بوی بنفشگان گیسوی تو، پرواز پرستوان سرکش یاد، پروای شکیب آهوان گریز، سرشاری تاک و میگساری باد. تو آینة سپید بخت منی، مهر تو گواه بختیاری...
سرخ و سپید و سبز است این بیرق کیانی اما صد آه و افسوس شیر ژیان ندارد
