متن پاییز

من عاشقی بی عشقم، در کنج این ویرانه
خوانم خودم را عاشق ،چون گشته ام دیوانه
حالم بسانه پاییز چون که گریختند از او
زنده به گور کردند، برگ های پر آرزو


مبینا سایه وند

شهریوری از جنس تابستان؛
ولی معشوق پاییز!
مبینا سایه وند

گویند چرا پاییز فصل دانش است؟
همانا فصل بی پروایی و آسایش است؛
پاییز بیاموزد وفای برگ را بر آدمی؛
عشق موصولی و واصل بر صفا و همدمی..
مبینا سایه وند

رنگ انار
و عطر شهریور
هنگامه ی غوغای پاییز است ...

دلم پاییز می خواهد
دلم رقصیدن برگ درختان را سر شاخه
کمی بوییدن عطر تو را با مهر می خواهد
دلم یک آسمان لبریز از رحمت
و برق آن دو چشمان تو را در نیمه های شب
به زیر بارش باران ولی با عشق می خواهد
دلم پاییز می خواهد...

چقدر پاییز سهمگین است
سردی نفس هایش از این است
برگ های ریخته شده بر زمین
نشانه ی غم سنگین پاییز است
بارانش می دهد ندای دلش
گویی انگار برغمش تسکین است
قلب پاییز شکسته انگاری
خش خش برگ هایش از این است

اصلا جنس حال و هوای متولدین پاییز با همه فصل ها فرق دارد
فکرش را بکن صدای باران لالایی شان بوده
و
خش خش برگ ها قسمتی از وجودشان
با عاشقان خو گرفتند و با آن ها بزرگ شدند
با این حساب خیلی هم عجیب نیست
که تا به یک...

برگ پاییزم
بی نشان
گم در سطور تلخ تاریخ
چندان فرقی هم نمی کند
من فردا زمین را بوسه خواهم زد
و استخوان هایم سمفونی می شوند
زیر پای عابران!!

پاییز بود
وقتی نگاه تو
گم شد
و من دوباره
میان دلتنگی هایم
پاییز شدم

غصه نخور رفیقِ دلتنگ و خسته ٔ من،
پاییز قرار نیست همواره فصلِ رفتن
و تنهایی و بغض باشد؛
شاید گمشده ٔ تو،
پاییزِ امسال نارنجی ها را ببیند
و دلش هوای عاشقی کند؛
شاید این پاییز بوی گیسوانت،
فرهادی را مجنون کند؛
شاید این پاییز چهارچوبِ بازوانت،
شیرینی را...

مثل پائیز و هوای ابری و تنگ غروب
یاد تو چون بادهای موسمی سمت جنوب

بی تو سخت است و عذاب آور تمام لحظه ها
یاد خود را اینچنین بر قلب زار من مکوب

قسم به صدای نفس های خاموش
میان
برگ های سبز
لا به لای همین
آینه های به بهار نشسته
زندگی از نو شروع میشود
نگران زرد رنگی های نیامده
نباش

شاخه تا آمد به برگش خو کند پاییز شد

عشق احساس قشنگی ست که تاوان دارد
گریه و خنده و اندوه فراوان دارد

زندگی درنظرش مردن تدریجی نیست
ان که این شور ؛ میان دل بی جان دارد

هرکسی زهر جدایی بچشد از خم عشق
عشق برزخم دلش ؛ قدرت درمان دارد

و چه دور است ز نیرنگ و...

پاییزبهاری ست که عاشق شده باشد
دلبسته به گلهای شقایق شده باشد

پاییز چنان نغمه ی سازیست که عمری
مرهم به دل تنگ خلایق شده باشد

پاییز ؛ شبی سوژه ی اصحاب غزل شد
تا عشق ؛ هم آغوش دقایق شده باشد
......

پاییز رفیقی است که بی حاشیه پاک...

آغاز
دلتنگی ست،
پاییز...

پاییز باشد، پیش من باشی، خودش عیدست!
این فصل بر صدها بهار بی تو می ارزد...!

بهار
به ایستگاه رسید
حوصله ام اما...
هنوز، نیمکت نشین پاییز است...

بی شک انار، بغض پاییز است
که گاه و بی گاه می ترکد

دلم گرم است در پاییز حتی زیر بارانش
دلم گرم است حتی به خیابانهای عریانش

تمام مزّه ی شعرم به خرمالوی پاییز است
به طعم ترش نارنگی و رقص باد آبانش

که شعرمن همیشه نطفه اش در بطن بی برگیست
چرا افشا نخواهد شد قدیمی راز پنهانش؟

دوباره بی هوا...

پاییز خوب می داند
درخت
با خیال بهار
در آغوش خفته

نفس می کشم
بوی بهار می آید
حتی بین دو خط آهنی که در هیچ ایستگاهی هرگز بهم نمیرسند
بوی بهار می آید
در قلب من اما...!
پائیز نفس می کشد هنوز...

پاییز ای زیبای بی همتای رنگارنگ
آیا شوی با من دمی همسایه و هم رنگ؟
همچون درختی بی بَر و بی ریشه ام من را
بفشار در آغوش گرمت مست و تنگاتنگ

زهرا مولوی "هما"

حالا که قرار هست

یک غروب...

یک نگاه...

یک خاطره...

یک داستانِ تکراری...

یک حسِ مبهمِ همیشگی...

یک برگ....

یک پاییز...

بشود دنیایِ یک آدم ؛

پس اعتراف میکنم به اینکه...

کاش روزی تو هم شاعر شوی...!

ستاره ح