متن آرزو

دوباره دل هوای با تو بودن کرده
نگو این دل دوریه عشقتو باور کرده

دل من خسته از این دست به دعاها بردن
همه ی آرزوهام با رفتن تو مردن

حالا من یه آرزو دارم تو سینه
که دوباره چشم من تو رو ببینه…

برشی از ترانه

دلبسته ام به هوای بودنت
میان تمام روزهای پر درد
هر روز عصر
در این ثانیه های سرد
قهوه ی خیالت همیشه گرم است
ای کاش فنجان آرزوهایم را
با لبخند تو می نوشیدم
بیا که شکوفه ی لب هایت
مرهم دردهای من است


مجید رفیع زاد

با رفتنت
سقف آرزوها بر دلم آوار شد
من ماندم و خرابه ی حسرت
و تو با مسیری بی بازگشت
خاطره ها زنده به گور شدند
هر دو فاتحه خوان شدیم
من بر سر مزار قلب
تو بر سر
مزار عشق


مجید رفیع زاد

تلخ ترین تصویر زندگی ام
قلاب دست هایتان بود
در آغوش گرفتنش
آرزوی من بود
اما حسرتی شد برای دست هایم
تا همیشه
تنها بمانند


مجید رفیع زاد

آرزو مُرد و جوانی رفت و عشق از دل گریخت

غم نمیگردد جدا از جانِ مسکینم هنوز...

برکه آبی پا به آهم، ماهرویم می رود
آه! می بینم به آهی آرزویم می رود

«گندم از گندم بروید» وای بر من پس چه شد؟
هر سپیدی می نویسم شاملویم می رود

من مترسک، من گُنه کاری که جرمش عاشقیست
دوست دارم گندمت را، دار سویم می رود

فرق...

به آرزو نرسیدیم و دیر دانستیم

که راه دورتر از عمرِ آرزومندست

در خواب دیدمش...
+ بعد چه شد؟
- آرزو کردم همان اتّفاقی که برایِ اصحابِ کهف افتاد برای من هم بیفتد...

و من برای همه ی قاب های خالی شهر
عکس دونفره مان را
آرزو می کنم.

یکی که جز خودت
مثل ماه وسط تاریکی های زندگیت بتابه و حیات بخش وجودت بشه ارزوست

آرزو می کنم سفری دراز با تو داشته باشم. به هر جا. به هر گوشه ی جهان.
من در سفر می خواهم تو را دوست بدارم. می خواهم روزها با هم راه برویم. شب ها در کنار آتش کوچک بالای تپه های بلند ترکیه بنشینیم و چای بنوشیم و حرف...

آرزو دارم ببینم چهره ات
روی زیبا لاجَرم بی کینه ات
زآن سپس شرحی دهم از آرزو
یک به یک گویم تو نیز با من بگو

ایرج دولتی

شاید اگر قاصدکی فوت نمی شد
هیچ آرزویی بر باد نمی رفت..!

- کتایون آتاکیشی زاده

به گمانم آرزوهایم با همان قاصدک ها که به امید
رسیدن به آسمان فوت کردم ، از هم پاشید!

یاسمین فتحی✍🏼

کپی با ذکر اسم نویسنده ایرادی ندارد!

آرزوهایم را
آب برد
قبل از؛
لمس شدن...

آرزویم این است
باران ببارد
هیچ کودکی
از بی چتری
التماس خرید آدامس هایش را
از هیچ عابری نکند

به راهی می رود
کودک خیال
که بر می گردد
پیر آرزو

دلم میخواهد روزی برسد که بدون دغدغه اینکه فردا زود به سرکار میرسم یادیر یا امتحانم را چگونه بدهم یا اصلا قرار است چه اتفاقی بیوفتد و فردایم چطور رقم بخورد؛
کنار پنجره اتاقی بنشینم که رو به دریاست و یک استکان چای داغ که بخارهایش دستم را نوازش میکند...

آخرین شعر قرن



سلام؛ این آخرین شِعره عزیزم!

که واسه َ ت تویِ این قرن، می نِویسم

بمونه واسه َت از من یادِگاری

یه دُرواژه از احساسِ نَفیسَم


قلم نَم نَم قدم زد روی کاغذ

تَنش آبستَنِ ردِّ قلم شد

خیالِ تو قلم رو پُرثمر کرد

که شعرم از تو...

برای این که حالم بهترین حال جهان باشد
کنار هفت سین تنها تو را من آرزو کرد

ایستاده ام بر بام اسفند،
با چشمانی خیره به روزهایی که
تلخ و شیرین گذشت و خاطره شد...
حالا که بهار است،
لبریز از عطر بهار نارنج،
سرشار از شکوه علفزار،
با کوله باری از شکوفه های عشق،
سبزه های امید و ابرهایی که آبستن باران اند...
شاید خدا خواست...

جهانی آرزو دارم ، به دور از جنگ و خونریزی

خدایا مستجابش کن ، چه دنیای غم انگیزی

انقدر ڪه جلوی پنجره رو به آسمونِ شب، تورو برای خودم آرزو ڪردم، ماه و ستاره ها ڪلافه شدن و آخرش هم برآورده شدی واسه قلبم=)

نویسنده : نگار عارف

زیر باران با خیالت رمز و رازی داشتم
با دو چشم مست تو راز و نیازی داشتم

با تمنای رخ زیبای تو ناز آفرین،
غرق دریای نیاز و چشم نازی داشتم

شانه ات را آرزو کردم که بغضی بشکنم
با دلی باران زده پر سوز سازی داشتم

شب که آمد...