متن بهار

دلم رگبار می خواهد
در نگاه تو چکه کند
ببارد و بوزد و
پاییز را بهار کند
دلم جوانه می خواهد
موهای سفیدم را سیه کند
در میان شکسته های استخوانم
قلمی در خاک جا کند
دلم پاییزو زمستان و بهار می خواهد
نه یک کسر نه یک اضافه .......

فصل بهار را ...
از همه ی فصل ها بیشتر دوست دارم...
و ماهِ اردیبهشت را...
و روزِ بارانی را...
و لحظه ی بوسیدن را...
عشق را
تو را...
من تو را از همه بیشتر دوست دارم...

من درختم ، تو بهار !️
ناز انگشتای بارونِ تو باغم می کنه...

- نواز ش هایت:


بارانِ،
نوازش دست هایت را
بر گیسوانم ببار - تا،،،
بهار بیایدوُ،
موهایم بویِ بابونه بگیرد!

صدای پای بهار را میشنوم
صدای گریه ی زمستان می آید
از این و آن پرس و جو کردم
میگویند
زمستان عاشق بهار شده است
و در شب های سردش
برای آمدن بهار
از آسمان چشمانش
قطره های اشک میبارد!

می رسد فصل بهار و میرود از دل غبار
آسمان رحمی کن و بر خاطرات من نبار

بر من دل خسته که دارم هوای زندگی
گرچه عمرم سرشده در کوچه های انتظار

انتظار دست گرمی که مرا گم کرده است
خاطراتی که به دادم میرسد شب های تار

یاد چشمانی...

از پسِ این همه برف

که در دلم بارید

بوی تو می آید



گل کاشتی بهار!

جمعه هم برای خودش فصلی ست
پر از دلتنگی های پاییز و
شادی های
بی دلیل بهار
بیا و این فصل جمعه را
برای آرزوهایت
آرزو کن...

دختر دلبندم !

می دانم روزی چشم در چشمان عاشق هم برایت از بهاران خواهم گفت ؛ بهارانی که همیشه دل سپرده اش بوده ام و در خنکای نسیم روح بخشش دیوانه وار رقصیده ام؛ بهارانی که در آن شاعر شدم بالیدم، عاشق شدم و جوانی کرده ام. بهارانی که...

با تو بودن را دوست دارم
مثل گل به وقت بهار
مستانه های تاک به موسم تابستان
خنکای غروب های پاییز
و سپیدی برف زمستان.... .
.

با تو بودن را دوست دارم
که چشمانت سرآغاز عشق
و انحنای لبخندت ابدیت من است .
.
معجزه ی زندگی ام
آغوشت...

اینجا بهار است
و هنوز
زندگی از پشت آوارهای دلم سرک می کشد
ساز بودن می زند
و روحم را می رقصاند .

اینجا بهار است
و هنوز عطر تنت پاورچین پاورچین از من بالا می رود و پیچک وار تمامم را در آغوش می گیرد .

اینجا بهار است...

می گفت، هر آدمی برای خودش فصل پنجمی داره
که تکلیف تمام فصل هاشو
روشن میکنه …
که حال و هوای هر چهار فصلش
به حال و هوای اون فصل بستگی داره …

اگه ابری باشه تمام فصل هاش ابریه …
بارونی باشه، بارونیه
آفتابی باشه، آفتابیه …
میگفت،
فصل...

تیغه ی بوسه هایت
لبانم را می شکافد،
نامِ تو چکه چکه
فرو می غلتد
بر زمینی که
دوست داشتن را
علامت ممنوع زده اند.
بذرهای خفته ی این خاک
شکوفه های سرخی خواهند شد
که سرِ سبز بهار را
بر باد می دهند.

باز آ که بهار و باغم ای دوست تویی

در ظلمت شب چراغم ای دوست تویی

گر داغ عبادتی ندارم به جبین

در سینه نشان داغم ای دوست تویی

مرا
در آغوش بگیر
می خواهم بهار را
زودتر تجربه کنم .. !

موهایت را باز کن...
دامن تکان بده سال هاست بهار کار خودش را درست انجام نمی دهد!

جاری ی باران بهار
گرمای آفتاب تابستان
شکوه رنگ رنگ پائیز
وقار برف زمستان
از چه حرف می زنم؟
جمع فصلهاست
فصل پنجم
عشق

نفس بهار
در رگ زمین جاری شد
دشت
خواب علف های رقصان را دید
و شکوفه
با طنین دلنشین صدایت به رقص درآمد
وقتی تو آمدی...

محبوبِ من
بگو با من ...حوالی چشمانت
هوا چگونه است؟!
به نظر، چون آفتاب داغِ ظهر تابستان
تیز و پر هیاهو
اما من دوست میدارم همه اش فصل بهار باشد
ابرآلود و خنک
با درختانی پراز شکوفه های ریز صورتی
میان دشت وسیع افکارت
تا چشم می رود سبزی باشد...

در بهار شکوفه ها را
گل گل برای روز مبادای خودم
در قلک انداختم
قلک را در سوز سرد قلبم
در کرونا شکستم
شکوفه ها یخ زدند
ای وای بر من
روز مبادا همان دیروز بود

بهار افتاده از چشمانِ غمگینم
درونم برگریزانِ عجیبی ست
چرا این قائله پایان ندارد؟؟؟
عجب اردیبهشتِ نانجیبی ست!!!

دو فصل است تقویم دلتنگی ام
خزانی که هست و بهاری که نیست

من هماره، آدمیان را دیدم
که از خورشید می خواستند
طلوع نکند
و از بهار
که شروع نکند
و از تاریکی
که سکوت نکند ...
و آنها گاه
از سفر به غربت ماه می گویند
بی آنکه بدانند ماه
تداوم شُکوهِ خورشیدست !
.

از کدام امید بنویسم وقتى هر روز این همه آه که از این خاک به آسمان بلند است،ابرى میشود خون چکان؟
اینجا ازشفافیت کدام هوا،از بوى کدام نان،از سبزى کدام گیاه، از نگاه کدام کودک، از گوارایى کدام آب، از معصومیت کدام حیوان امید بیرون میزند که قلبم برایش خانه...