متن تقدیر

اندیشه و سکوت

بغض و انتظار

چهارگوشه تقدیرمان اینست !

امان ازاین دل دیوانه، هجران را نمی فهمد
ندای این رخ زار پریشان را نمی فهمد

چنان بنشسته در کویش که گویی یارمی آید
ولی آن بی وفا بشکست پیمان را، نمی فهمد

بیا ای نازنین یارم، که بی تو دل نخواهد ماند
دوای درد او وصل است، درمان را...

حس می کنم بی تو
تو چنگ تقدیرم
باتیغ ناخونش
هرلحظه درگیرم
نبود تو از من
دیوونه ای ساخته
که عقلشُ پای
جنون دل باخته

خوشبختی همین جاست،
که تقدیر من،
به چشمانِ تو
گره ی کور
خورده است!

وقتی نباشی مثل من پاییز دلگیر است
وقتی نباشی یک نفر از زندگی سیر است

دیگر نه شوقی در سرم دارم نه امیدی
یعنی جوانی با غمت از عاشقی پیر است

بی شک دلت روزی برایم تنگ خواهد شد
روزی که برگردی برای عاشقی دیر است

یک عمر جنگیدم فراموشت...

نوشتن اما،
تقدیرِ دست های بی رمقِ ما بود...

دیگر برای ماندنت دیر است، می فهمی؟
این عاشق، از تو سخت دلگیر است، می فهمی؟

یک جای دیگر زندگیِ تازه خواهی کرد
اما دلت پیش دلم گیر است، می فهمی؟

آنجا به رویت زندگی هر روز می خندد
اینجا کسی از زندگی سیر است، می فهمی؟

یک روز می...

من که نمیگم چشمات واسه من باشه
یا براش باید یا نباید بیارم
ولی میگم حیفه...!
حالا که این همه به دلم نشسته
حالا که بعد این همه سال چِشمام اهلیِ یه نگاه شده؛
که هروقت با دیدنشون یادِ معلم مهربونِ اول دبستانم میوفتم
که مابینِ شلوغی های زندگیم ؛...

بیا
تقدیر را
روسیاه کنیم
دستت را بده...

نکند که نمانی ، برویی
از همه کس سیر شوم
در اوج جوانی من پیر شوم
نکند که نمانی ، بروی
از همه دلگیر شوم
در اوج سراء به یکباره غمگین شوم
نکند که نمانی ، بروی
دست ِ دلم رو بشود
مرگ و این زندگی ام بسته به تقدیر...

من نفس های زنی خسته ام از استثمار
قطره ی اشک سرِ گونه ی بی تقصیرم

بغض یک دختر افسرده ام از بی عشقی
غم یک جان به لب آمده از تقدیرم

تقدیرِ من این بود که نشسته بر پیشانیم
ما به هم نمی رسیم
خطوطِ پیشانی ام موازی ست...!


حادیسام درویشی

عشق تقدیر واقعی ماست. ما معنای زندگی را نه خودمان به تنهایی، بلکه در کنار کس دیگری پیدا می کنیم.

“پاییز می رسد که مرا مبتلا کند
با رنگ های تازه مرا آشنا کند

پاییز می رسد که همانند سال پیش
خود را دوباره در دل قالیچه جا کند

او می رسد که از پس نه ماه انتظار
راز ِ درخت باغچه را برملا کند

او قول داده است که...

تقدیر من این بود که نشسته بر پیشانیم
ما به هم نمی رسیم
خطوط پیشانی ام موازی ست

مگر از روزگار چه می خواستیم
جز یک زندگی آرام
کنار کسی که دوستش داشته باشیم
و دوستمان بدارد
برآورده کردنش آنقدر سخت بود
که تلخی روزگار
فاصله انداخت میانمان
و تقدیر بی رحمانه
پای تنهاییمان
مهر کوبید.

کی می رسد آن روز که من مال تو باشم
هی محو تماشای پر و بال تو باشم
انگار خدا خواست و تقدیر چنین بود
یک عمر من آواره به دنبال تو باشم
ای کاش که در باغ نگاهت شده حتی
من کال ترین میوهٔ هر سال تو باشم
دور...

م️ن
چه آسمانِ خوشبختی ام..
وقتی تقدیر است،
آفتابِ هر صبحِ من تو باشی...

‍ ‍ ‍


️️️

سینه ی آسمان پر از تقدیر است
ای رفیقان همسفر
وفا بیاموزید ...

برف می بارد
سفید سفید
بر سیاهی و پریشانی تقدیر این شهر ملتهب
ببار
ای آسمان
آرام آرام ببار
با دانه های فراوان فقر
که از سقف خانه چکه می کند
ببار
تا تکه ای نان و چای شیرین شوی
برای تلخی کام سفره ی پریده رنگ شامگاه
ببار
که...

رسم تقدیر چنین است و چنین خواهد بود
می رود عمر ولی، خنده به لب باید زیست

تقدیر ما چنین بود
قصه فقط همین بود
جای تو آسمان و
سهم من این زمین بود .

آزاد شو از بند خویش، زنجیر را باور نکن
اکنون زمان زندگی ست، تاخیر را باور نکن

حرف از هیاهو کم بزن، از آشتی ها دم بزن
از دشمنی پرهیز کن، شمشیر را باور نکن

خود را ضعیف و کم ندان، تنها در این عالم ندان
تو شاهکار خلقتی، تحقیر...

اوضاع همیشه همینطور نمی ماند
روزی می رسد
معجزه ای اتفاق می افتد
و تو آنقدر عاشقم می شوی
که هیچ صدایی
جز ضربان قلبم نمی شنوی
و هیچ راهی
جز چشمان نم گرفته ام نمی یابی
آن روز که به من می رسی
زمین از گردش باز می ایستد...