متن زهرا حکیمی بافقی

آسان به تو دل دادم و نشناخت دلت

قدرِ دلکم را؛ چه بگوید به تو دل؟

💔

@bzahakimi

کند قلبم، زِ غم‌های گران ایست

نمی‌پرسی؛ که دردت، آخر از چیست؟

اقلّا، با گلِ احساسِ قلبم

نکن بازی؛ دلم بازیچه‌ات نیست

ای بیکرانه‌ی رحمت و عطوفت!
در همهمه‌ی هجوم یاس؛
در ازدحام دلتنگی،
تنها دریای یاد تو می‌تواند،
اقیانوس ناآرام وجود مرا،
آرام بنماید!

پروردگارا!
ایمانی عطاکن؛
تا در ناملایمات روزگار،
تو را فراموش نکنم؛
و دریای متلاطم و ناآرام دلم،
در ساحل امن یادت،
به آرامش برسد!

تو مغناطیس احساسی؛ دمادم

دلم را می‌کنی جذبِ صفایت

پیمانِ دلم؛
تنها،
با عشقِ تو شد محکم؛
هان!
ریزشِ احساست،
بر جان برسان؛
هر شب!

عشق بود و، یک جهان آواز و راز
عشق بود و، نغمه‌های جان، به ساز
با گُلِ رخسار ماهش، هرنفس
داشت این پروانه‌ی قلبم، نیاز

لحظه‌ها، سرشارِ امواجِ نشاط
سهمِ احساسم نبُد، سوز و، گداز
یک شب امّا، طی شد آن، دنیای شاد
پرکشید از باغِ جان، چشمانِ ناز

آن نگاری که: به جانم رخنه داشت
رفت و من را با غمش، تنها گذاشت
رفت و خندید او بر این جانِ نزار
ای دریغ از رحم بر، احوالِ زار

گفتمش رحمی کن او، خندید و رفت
گفت دل، رازِ مگو... خندید و رفت
مویه کردم، مو به مو؛ خندید و رفت
لحظه لحظه؛ کو به کو، خندید و رفت
حسّ من، می‌گفت: «او»... خندید و رفت
چشمِ من، در جستجو... خندید و رفت

در دلم، حالِ بدی، جوشید و رفت
بهرِ گریان کردنم، کوشید و رفت

بس نمک‌، بر سینه‌ام، پاشید و رفت
بر سرِ من، گردِ غم، پاشید و رفت

رفت و احساسِ مرا، بشکست باز
بغضِ دل، در سوگِ جان، بنشست باز
بعد از او، دیگر گمانم نیست دل
شاد گردد، با صدای هیچ ساز

آبیِ کرانِ بغضِ رویا، می‌سوخت💔
بندر، به کنارِ نبضِ دریا، می‌سوخت💔
نزدیک، به روزِ دختر امّا، دختر💔
احساسِ دلش، برای بابا می‌سوخت💔

روزی، دلِ من، ساکنِ گُل‌شهرِ هنر بود
در، عاطفه‌ی نبضِ دلم، شور و شرر بود
در سینه‌ی من، مِهرِ وفا، بود، درخشان
گنجینه‌ی دل، معدنی از: دُرّ و گهر بود

دلِ تشنه‌ام را،
به دریا رسان!
به رویای آبیِ زیبا رسان!

تمامِ مرا،
بالِ پرواز ده؛
به باغِ صفا وُ،
تماشا رسان!

تار شد، چشمانِ دل؛ شد تار و پودم، تارزن؛

تارتن، خفته، میانِ بغضِ تارِ لحظه‌ها!

پ. ن:
تارتن: ۱_ بافنده. ۲_ عنکبوت. ۳_ کرم ابریشم.

در اناالحقِّ جنون، نجوای جان، بانگی زند؛

هم‌قدم با دل بگردم، سربه‌دارِ لحظه‌ها!
پ. ن:
تلمیح به داستان حسین بن منصور حلاج که «اناالحق» گفت و به دار آویخته شد.

چشمتان بادا برای خوب دیدن، پُرسو
حسّتان بادا به شعرِ ناب‌بودن، دل‌جو

گاهی
بغضِ لحظه‌های تنهایی
حسّ ناپیدای انسان را
به منتهای جنون می‌کشاند...

ندارمت دیگر
پیشتر نیز
توهّم داشتنت را داشتم

تا هماره
با صفایت
با تب دل
زندگی کن

اگه حال دلت خوبه
بدون حال منم خوبه
یه حسّ نابِ زیبایی
رو قلبم مشت می‌کوبه