متن طلوع

طلوع آفتاب
در نیمه شبان؛
چشم هایت

دوست داشتنت
هر صبح
در من طلوع میکند
و این یعنی
غروب تمام غصه هایم...

از من مپرس
چگونه ای امروز؟!
تا او طلوع نکند
همه روزهای من
غروب جمعه است

به دنبال طلوع ام

با چراغِ خاموش...

آریا ابراهیمی

هر صبح
با طلوع چشمانت
جرعه جرعه
نگاه مست تو را
چون چای قندپهلو
سر میکشم

چه بی موقع رفتی...
تازه داشت شباهت
غروب و گونه هایم...
طلوع و موهایم...
انار و لب هایم را
باورم میشد ...

سپیده آمد و باز هم
طلوعِ سوسن هاست و
از مژه های علف های دشت
شبنم چو اشک می ریزد
درخت ها همه آوازهای غمگینند
که منتظرِ نورِ زردِ خورشیدند
آه! روزها بی حضورِ روی تو
ای آفتابِ جهان
چه ساکت و سرد است
و من که به دوردست ها...

تو ای یارِ محبوب، خورشیدِ زیبا
که در خانه ی من
طلوع کرده ای باز
باد اکنون دگر پشتِ این شیشه ها
نغمه ای شاد را می نوازد
و دیریست کاین نغمه ها را
به صبحی مه آلوده
نشنیده ام من...

موهایت را پریشان کن
به کنار پنجره برو و آسمان را
به نظاره بنشین
بی تردید عطر گیسوانت
خورشید را وادار به طلوع خواهد کرد
آری
در پناه گیسوان تو
صبح و خورشید آمدنی ست




️️️

️
با طلوع چشم هایت
صبح از ره می رسد...!

صبح
بخیرهایت
بهانه است تو خورشید منی
گرمی
کلام
تو عمری برای من کافی ست
تا
طلوع
کنم


️️️

چشم باز کن، تا ...
چشم جهان به طلوعت روشن شود ...

هر صبح
به شوقِ دیدن چشمان تو
بیدار می شوم
طلوعِ خورشید
بهانه ای است
برای
طلوعِ چشمان تو...

آسمان، چشمانت
گریه هایت باران
گونه هایت چو افق وقت طلوع
به شب خانه ی من آوردی
روز را با قدمت

برای صبح شدن
نه به خورشید نیاز است
نه خنده های باد
چشم هایت را که باز کنی
زندگی عاشقانه طلوع خواهد کرد️


️️️

دنیا نمےگذرد
این ماییم کہ رهگذریم...

پس در هر طلوع و غروب
زندگے را احساس کن
و مہربان باش،

شاید فردایے نباشد
شاید باشد و ما نباشیم...
فراموش نکن دنیا به کام توست. پس برقص تا دنیا مجبور شود سازش را روی حرکات تو کوک کند. برقص و زیباترین رقصت...

من هماره، آدمیان را دیدم
که از خورشید می خواستند
طلوع نکند
و از بهار
که شروع نکند
و از تاریکی
که سکوت نکند ...
و آنها گاه
از سفر به غربت ماه می گویند
بی آنکه بدانند ماه
تداوم شُکوهِ خورشیدست !
.

خورشید هم
به عشق نگاهت طلوع کرد
صبحت به شوق
شاعر لبخندها سلام...



️️️

بنگر عزیز من ؛
برای شیرین کامگی
فقط یک چرخش اندیشه
کافیست.
تا سیاهی، تا گزند زنبور گزیدگی
بیرنگ شود پشت طلوع یک موم تازه
موم خیال، موم یاد، موم اندیشه های محال
که لحظه های نامراد زیستن عمیق
پله ی صعود است
تا آفتاب
تا بهار
تا عتیق.

برای پرنده هیچ اهمیتی ندارد که آیا کسی به آوازش گوش می دهد یا نه.
برای پرنده حضور شنونده اصلا مهم نیست.
برای این آواز نمی خواند که در عوض چیزی بستاند.
فقط از روی شور و نشاط آواز می خواند.
خورشید طلوع کرده، صبحی دگر آمده و شب رفته...

صبح که می شود
تو زودتر از خورشید، طلوع می کنی
و چشم هایم
به احترامِ روشنایی ات
از جا بلند می شوند.

ای انسان...
نور خورشید دارایی تو نیست!!!
تویی که گلوی هر طلوعی را با
دستانت می فشاری و غروب ها
را با غرور به تماشا می نشینی...
تو حتی دریا را رو به پنجره ات
سرپوشیده انتخاب می کنی.
کوری میراث ابدی توست.
در هزار توی ذهنت تنها و تاریک...

به آفتاب بگویید
کمی زودتر طلوع کند
پوستم را شسته ام
پهن کرده ام روی بند
می خواهم برای عشقی تازه آماده شوم

اصلا دیگر مهم نیست
اینکه همه جای خالیت را به رخم می کشند!
مهم این است که دیگر
خورشید هیچ اعتمادی
از پنجره زندگی من طلوع نخواهد کرد
و من سالها انتهای تمام خیابان ها را
خالی از آمدن آدمهای بی شیله پیله
خواهم دید!