متن قفس

از عشق می گویم
--قناری در قفس،
می گرید!



لیلا طیبی (رها)

از آن روزی که با کفشهای آلوده
و پر از گِل و لای
بر برف ِدل پای نهادی؛
حالم شبیه پرنده ای ست در قفس

که نه راه پرواز را می داند
و نه دوستی با قفس...

حوض خالی دلم با تو پر از آب شده
قلب پراحساسم با توچه بیتاب شده
درهمان لحظه ی دیدار تو انگاری که
یاکریم دل من از قفس آزاد شده

پرواز نمی خواهم، از بس که قفس زیباست
من مشتری حبست، این حصر حصاری چند؟

قفس
گر لذت پرواز می دانست
تمام میله ها
پر می کشیدند

علی امین زاده

وقتی نگاهم می کنی
ماه توی شب جاری میشه
رویای من از عشق تو
محکوم به بیداری میشه

من از سکوت تو هنوز
ترانه میسازم و بس
تو تنها راه چاره ای
واسه گریز از این قفس

مثل یک ماهی گلی، در تنگنای این قفس
سال من، بی چشم دریایی تو آغاز شد
حجت اله حبیبی

کبوتری غمگین ام،
محصورِ میله های قفس...
که هر شب،
رویای شیرین پرواز می بینم!




سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

به اشتیاق رهایی پریدی از قفسم
چقدر حسرت خوردم که آسمان نشدم

خوشا مرغی که در کنج قفس با یاد صیادش

چنان خرسند بنشیند که پندارند آزادش

نمی گویم فراموشش مکن ! گاهی به یادآور

اسیری را که میدانی نخواهی رفت از یادش

قفس تنگ تر می شود
رهاتر از من
اندیشه ام،
بوی آزادی می دهد!

ثریا علی نسب

دلم گرفته مثل چشم های خیس از اشک
دلم گرفته مثل کوچه های بارانی...

اسیر غربتم در این هوای دردآلود
تو از هجوم غصه در قفس چه می دانی!

📝 شاعر: سیامک عشقعلی

گشوده ام به هم آغوشی قفس، آغوش
گشاده از پی پرواز نیست بال و پرم

دلم از سینه به تنگ است خدایا برهان

هرکجا در قفسی مرغ گرفتاری هست

و ای که رنگ لبانت قشنگتر از گل سرخ
بیا که با لب زیبای تو قفس بکشم
همان قفس که تو باشی و من و دانه و آب
و در قفس به زلال تن تو دست بکشم

نیچه:

پرنده ای که پرواز بلد نباشه
به قفس میگه

تقدیر

پرنده ام وُ در قفس،
دلتنگ بام تو!
تا بچینم
دانه های عشقت را.




سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

دنیای تو را ره هوس می فهمد
معنای تو را ته نفس می فهمد
احوال مرا که گفتنی نیست فقط
گنجشک درون یک قفس می فهمد

دیگر حسرت دیدن پرواز هیچ پرنده ایی را نمیخورم...
از آن روزی که قفس چشمانت آسمانم شده.

باران تو بخوان ترانه ی شادی را
آواز بلند سبزِ آبادی را

امروز که طُرقه در قفس می خواند
صد بیتِ غزل ، طنینِ آزادی را

پر شده از تو فکرم ، وقت فراغتی نیست
لذت ممتد ام من ، درد و شکایتی نیست
همچو قناری ام من ، در قفس خیالم
شِکوه نمی کنم چون ، با تو اسارتی نیست

من آن یخم که از آتش گذشت و آب نشد
دعای یک لب مستم که مستجاب نشد


من آن گلم که در آتش دمید و پرپر شد
به شکل اشک در آمد ولی گلاب نشد


نه گل که خوشه ی انگور گور خود شده ای
که روی شاخه دلش خون...

برگرد تا ببینی پرنده ی کنج قفس
بعد از رفتن تو ،پر کشیده است.....
حجت اله حبیبی

در خاطرِ خود بهانه ی شادی داشت
رویایِ بهارِ سبزِ آبادی داشت
بیچاره پرنده ای که در کنجِ قفس؛
از پنجره انتظارِ آزادی داشت!