خشکیده دریا میان نفت ماهی ، دودی شده
تو ونوسِ برنزه‌ای بودی با یه لب‌خندِ بی‌غش و ساده پیِ ردِت رو ماسه‌ها می‌گشت این نهنگِ به ساحل افتاده من دچارِ نگاهِ ایرانیت، مستِ عطرِ فرانسویت بودم شمس بودی تو جلدِ یه پری و منِ دیوونه «مولویت» بودم شکلِ آیدای شاملو مُرده، غمِ پشتِ نگات مُسری بود بوفِ کوری...
در قلبِ کوچکم فرمانروایی می‌کنی بدونِ هیچ نائب السلطنه ای! کسی نمی‌داند... چه لذتی دارد بهترین پادشاهِ تاریخ را داشتن اعتراف می‌کنم دوستت دارم... یک جورِ خاص کمی عاشقتر از حوا کمی مجنون تر از لیلا کمی شیرین‌تر از فرهاد وابسته ات شده ام آنچنان که ماه به آسمان ماهی...
ماها تو سفر کردی و شب ماند و سیاهی نه مرغ شب از ناله من خفت و نه ماهی
آزاد نخواهی شد تقلا نکن ماهی درون تنگ دریا فقط زندان بزرگتری است
نه ! تو دریا نیستی من هم که ماهی نیستم! بی جهت اغوش خود را سوی من وا کرده ای!
شک ندارم اشک می ریزند ماهی ها در آب اشک ماهی ها نباشد آب دریا شور نیست...
درد من حصار برکه نیست! درد من زیستن با ماهیانی است که فکر دریا به ذهنشان خطور نکرده است!!
همرنگ تمامآرزوهاے منے غارتگرقلب وجاݧ ودنیاےمنے دور ازتو نفس ڪشیدنم ممڪن نیست مݧ ماهے تشنہ ام تو دریاے منے.
رودخانه خشک شد و ماهیان مردند سنگها اما حمام آفتاب گرفتند!
گاهی خوابت را می‌بینم ؛ بی صدا ، بی تصویر ! مثل ماهی در آب‌های تاریک که لب می‌زند و معلوم نیست حباب‌ها کلمه‌اند یا بوسه‌هایی از سر دلتنگی ...
آه ... ای ماه ماهی تنها را تو به دریا برسان
دریا برای مردن ماهی بی اختیار فاتحه می خواند ماهی به خنده گفت که گاهی هجرت / علاج عاشق تنهاست
سنگی که شیشه ها را می شکند کنار ماهی ها چقدر آرام است
با اجازه ی محیط زیست دریا دریا دکل می کاریم ماهی ها به جهنم ! کندوها پر از قیر شده اند زنبورهای کارگر به عسلویه رفته اند تا پشت بام ملکه را آسفالت کنند چه سعادتی ! داریوش به پارس می نازید ما به پارس جنوبی !
دوست داشتن را از زنْبور یاد نگرفتم که هر وقت ازگلی جدا میشه بره سراغ گلی دیگه از ماهی یاد گرفتم که وقتی از اب جدا میشه جون میده و میمیره...
تو نگاهم بکنی من بی هوا میبوسمت ماهی لبهای من میلش به دریا دیدنی ست
