متن پاییز

می گفت من دیوونه نیستم. چهل سال صبر کردم، بازم صبر می کنم. شاید بیاد. کی می دونه که نمیاد؟ اون میاد تا نامه هایی که براش نوشتم و با صدای خودم بخونم. تا براش شعر بگم و بخونم و بخنده برام. میاد تا بعد چهل سال انتظار پاییزمون بهار...

پاییز که میگفتند همین بود؟! پادشاه فصل ها ...
فصل عاشقان، رنگ ها و برگ ها؟
فصل انارها، خرمالو و نارنگی ها؟
همین که از تمام محاسن اش
تنها سردی مهر و
بنفشی شلغم اش
نصیبمان شد !!!

پاییز هم گذشت و دلت عاشقم نشد
چشم انتظار سوز زمستان و بهمن ام

پاییز آمد
انارها رسیده اند
تو
کی
می رسی...؟!

پاییز چو از گستره برگ تو افتاد
گویی که بومِ فلک از جلوه ورافتاد

یلدا بنهاد دست بدستان زمستان
تا نقشِ سپید بردل بوستان بیفتاد

عباس نبی زاده

هر چه پاییز
رشته بود
زمستان پنبه کرد

پاییز را باید
با پاهای تو "قدم" زد
با چشم های تو "نگاه" کرد
با دهان تو "آواز" خواند
پاییز باید "عطر" تو را
پاشید روی برگهای خشک
تا دلتنگی عصرهای
پاییزیمان کمتر شود

بی حسو حالو خسته ام وقتی
هر روز بی تو غرق پاییزم
نیستی ولی توی خیالم باز
من بی بهونه اشک می ریزم

بیرون میرم توی افکارم
هر لحظه پا می کوبی رو برگا
جای قدم هاتو نگا کردم
پر شده بود از حسرت فردا

بی حسو حالو خسته ام...

"با من بیا و رد شو آهسته
از کوچه های سرد پاییزی
تا پُر شود در سینه ی این شهر
یک عطر باران دل انگیزی
ای کاش چون پروانه ای عاشق
گم میشدم در آسمان تو
یک لحظه میخندیدی و بعدش
یک عمر میمردم برای تو
گفتی چه هستی از...

صندلی جیر جیر کنان ایوان وتماشای پاییز وچای یَخ کرده در بادو رُمان کاهی اَبله داستایوفسکی مرا به فکر فرو برد که من تو را در کدامین حراجی باختم،که در صندوقچه هیچ خاطراتی پیدا نمی کنم
شمعی به نشانه دوست داشتن ها نمانده و کلبه مَتروکه عشق دیگر اجاره نمی...

باید به خودم بیایم ، بلند شوم از روی خاکسترِ خاطراتِ کهنه ات ؛
باید دستی به سر و روی خانه بکشم ...
یک وجب خاک روی همه چیز نشسته است !
باید رنگِ پرده ها را عوض کنم ،
تو رنگِ تیره را دوست نداری ،
باید رنگِ پرده...

یلدا
نام دختری است
که آهسته میان چله چلچله ها
با گیسوانی پریشان شب های سرد را
کنار کرسی خاطره ها انتظار میکشد،
و گونه های سرخش
میان نفس های آخر پاییز
انار دانه دانه میکند...

در آخرین ایستگاه پاییز
دختری با گونه های سرخ ایستاده
که رج به رج گیسوان طلایی اش را
بر قامت بلند یلدا می بافد .

مونالیزا بی لبخند
شیراز بی حافظ
پاییز بی باران
دریا بی موج
همه را تجسم کن
من بی تو
همانقدر، نچسب و دلگیرم...

پاییز بی باران
دریا بی موج ، همه را تجسم کن
من بی تو همانقدر نچسب و دلگیرم...

بهش گفتیم :
پاییز با دلتنگیهاش میاد و آدما رو دلتنگتر میکنه.
انگاری آدما ،توش گمشده ای دارن..
گمشده ای که نمیدونن،کیه،چیه...ولی دلتنگشن..
حالا هی میگه پاییز ،همیشه دلگیره...
دلگیر نیست که..دل ،گیره...گیرِ اون گمشدهه..
آدما عینهو دیوونه ها ، غرق میشن توو پاییز و زرد و نارنجیهاش بلکه پیدا...

فصل پاییز را
کمی بیشتر
دوست دارم
چون
شب های پاییز
فرصت بیشتری
به من می دهد
برای همنشینی
با خیال تو
و
بارانش
اشک شرمی ست
که ابر خاکستری
می ریزد
از حال من
وقتی غزلی
در وجودم شکل
می گیرد
و دم به زبان آمدن
با آهی همیشگی...

جایی برای من کنار بگذار

در یلدای امسالت؛
در فالِ حافظت؛

پاییز که گذشت...
جایی برای من کنار بگذار

در تقویم "زمستانت"....

پاییز جان چه کسی ترکت کرد که اینقدر دلگیر هستی

با من اشک بریز که من از هر پاییزی بارانی ترم ...
که تو خزانی...
و من اولین برگ رقصان...
من از پاییز تنها تو را فهمیدم ...
تو از باران بگو ...
من قطره می شوم ...
در نگاهت غرق ...
تو از برگ بگو ...
می ریزم من...

یلدا
تو از عمق شب می آیی
تاریکی از تو جدا نیست
امشب چگونه آغاز می شود ؟
با غروب آفتاب و ظهور تو ؟
یا ظهور تو و غروب آفتاب ؟
تو ستاره ای بر شب تار
زلف سیاه تو شعر بلندی است رها بر همه سو
یلدا
تو...

ای شعر برگریزان،اندوه غم گسارم
ای پرتقال خوشبو،پاییز ای بهارم

خش خش ترین ترانه،خواب خوش شهانه
زرد دونده در باد بنشین کمی کنارم

نم نم ببار در من نارنجی جهان را
باید تو را ببوسم؛راهی جز این ندارم

با من بگو دوباره از چشم های خیست
هم صحبتم شو پاییز...

پاییز این زیبای دل فریب با آن همه ناز و کرشمه عزم رفتن دارد.
چند صباحی دگر عاشقانه هایش را جمع میکند و می رود.
تا یلدا بیاید و دلبری هایش را برای یک شب هم که شده به رخ زمستان بکشد.
زمستانی که با سوزی از سرما و برف...

مسافرِ دی
چمدان برفی اش را
روی آخرین پلّه ی پاییز باز می کند
پای سرما به شهر باز می شود ،
وَ من راه می افتم
که دلم را برای زندگی ، گرم کنم...!

خوب می دانم
از پس تمام سیاهی ها
رو سفید بیرون می آیم...!