100 متن کوتاه مریم گمار ۱۴۰۳ جدید 2024

تو آن بوسه ای
که هرگز
از لبانم نمی افتی

دوست داشتنت به پایم می پیچد
و من گل سرخی می شوم
در هوای تو...

گیسوان شب یلدایی *تو*
تمام خزان مرا به باد داد...

تو بخند...
من قول میدهم...
تمام جهان را برایت برقصانم

حوالی من،جز

قهوه چشم هایت،

رنگی نیست

گونهِ اش؛
گل انداخته بود
درست؛ مثل:
دامن گل گلیِ اش!
زیبا بود....

دلم را نذر..
ڪدام نگاهت...
ڪردہ اے
ڪہ هرچہ می بینم
جزتو.....
نمی پسندم

گیسوان خورشیدیت
تاب دهی...
بهار میشود

عطرِ ماندگاری دارد
سیهِ چشمانت
یک بار
دیدمت....
یک عمر
در بند توام

خیابان احساسم

زمستانی ست
مدارا کن با من

ای دوست
بهار نزدیک است

هر صبح با
باز شدن پلک هایم
در من طلوع می کنی
و آن طرف
شعرهایم غروب

شعرهایم تا آسمان
برایت قد می کشند
باید روح
بزرگی داشته باشی

دل غارت شد
به تماشای
نگاهت

به حد دریا که عمیق است وخروشان ..

عشقت در من در جریان است ...

دستانم را بگیر
تا زودتر از بهار
شکوفه دهم
تو خودت میدانی
گل مریم زیباترین است

رگبارِ
عشق بود
عمقِ
نگاهت

من آرام آرام
لبخند می زنم
تو بلند بلند
عاشقم می شوی

عطرِ تو در خیابانِ
باران زدهِ پخش شده
وتو نیستی

همزادِ تاریکی

پشتِ گل احساسم
صدای پای شب می آید

انار سرخ دلم
به پیشوازِ نگاهت
ترک برداشت
دانه دانه
هزاران شد

دریا نرفته
ساز چشمانم
به جزر و مد
مشغولند

تو باشی من خوبم
حتی سایه ات
مرا به
رقص می کشاند

ساز قلبم
روی
نت
چشمانت
کو ک است

بیا که
بی تو
جانم
یک دنیا
کم دارد

خورشیدم
طلوع که میکنی
سایه ای میشوم
درکنارت

به تو که فکر میکنم
بی هوا لبخند میزنم
انگار سالها باتو زیسته ام

جا مانده
رد نگاهم
بر ماه ِ برکه ی آرزوها

ای اقبال سبز
بگو چند ستاره به خواب بهار تکانده ای؟
که حالا به هر سو قنوت می گیرم
تو روییده ای!

و هیچ شناسنامه یی نمی دانست
نامِ تو
آونگ شده بر شانه های خوش بختی
مریم گمار

تاب می خورم بر سکوت اندیشه
که از عصیان سطرها
بر لایه ها ی پاییز زرد می شود
 
ای اشتیاق پریدن، در ژرف ترین گذر گاه.
برم گردان!
به بند ناف بریده
به تعادل آفتاب
به لبخندی تازه
مریم گمار

بگو چطور شاخه بچکانم از نور
وقتی نشسته بر حنجره ی باد
و گوش کلمات را پر میکند
مریم گمار

نگاه کن!
فقط تومی توانی
قدم بزنی
بر شانه های این تاک
و رّد پایت از حافظه خورشید پاک نشود

مریم گمار ۱۴۰۲/۳/۲۸

نفس بکش مرا در  قطره های باران
در خلوص رگ های ابر
که من در انحنای آب نام تو را می خوانم   
مریم گمار
۱۴۰۲/۵/۷

پاییز شدم
وقتی نگاهت در باد گم شد

حالا
هرجور پلک میزنم
فصل عوض نمیشود
مریم گمار

حالا اگر بیفتد
ستاره بر زمین و
واژه بر سیاهی
و بپَرد
هوش از سرِ طبیعت
باز بر پوستم جوانه می زنی
باز در رگ هایم  می درخشی
مریم گمار ۱۴۰۲/۱۰/۱۴