متن رفتنت

پریشان
بسان کودکی
که بادبادکش
در هجوم وحشی باد
رها شده است ،
رفتنت را تماشا می کنم
دورتر که می شوی
من می ایستم...

ندانم در هوای شرجی رفتنت

چرا هی رطوبت می زند چشمم را

ارس آرامی

تابستان فصلِ خوبى براى رفتن نبود..
نه باران مى بارد که
اشک هایم را بپوشاند..
نه برف مى بارد که
رد رفتنت آب شود..
نه برگ زردى بود که با لگد
حرص نبودنت را سرش خالى کنم..

در آن هوا ...
فقط داغ رفتنت دلم را سوزاند ،،

عشق من شبیه دریا بی پایان
همچون باد می آیی و من موج می زنم
خسته ام از رفتنت
به شوق دیدارت در آشوبم

کاش هنگام
در گوشم زمزمه نمی کردی «رفتنم تقصیر تو نیست!»
تا هنگام نبودنت
یقه ی تک تک آدم های این شهر را
برای رفتنت نگیرم...!

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

رفتنت مرا از دنیا بیزار کرد
همانطور که طعم گس اولین خرمالو
مرا از همه خرمالوها!

نارنجی من!
با رفتنت
ناقص شد رنگ هایم
حالا چگونه رنگ بزنم
پرتقالِ دوست داشتنِ
نقاشی ام را؟

‏تو از همه به من نزدیک تر بودی
و رفتنت مرا از همه غمگین تر کرد
به من بگو
آخرین شاخه چطور می شکند؟

رفتنت در قاب هیچ پنجره ای جا نشد

مادر
رفتنت داغی ابدی بر دلم گذاشت

غم آخر بود
رفتنت

دلخوشی‌ها را
هراس رفتنت دلشوره کرد...

ذوق شعرم را کجا بردی؟ که بعد از رفتنت عشق و شعر و دفتر و خودکار آرامم نکرد...

مات شدم از رفتنت .هیچ میز شطرنجی هم در میان نبود. این وسط یک دل بود که دیگر نیست