متن سکوت سنگین

نگاهت
سنگینی‌ست که بر شانه‌های سکوت
می‌نشاند غبارِ گذشته را
مثل داغی روی تنِ زمستان

نگاهت
راهی‌ست بدون بازگشت
که در آن
کلمات گم می‌شوند
و تنها آتش می‌ماند
می‌سوزاند، می‌سوزاند،
اما خاموش نمی‌شود

چشم‌هایت
چون دو شعله‌ی سرد
می‌دوند در کوچه‌های خیال
داغی که می‌سوزاند
اما آرام نمی‌گیرد
تا...

در تقویمِ کهنهٔ رویاها
برگ‌هایی هست
که هرگز ورق نخوردند—
شاید از ترسِ حقیقت،
یا زخمِ تکرار...

باد،
با انگشتان نامرئی‌اش
بذر آرزوها را
در بیابانِ فراموشی کاشت،
جایی که حتی سایه‌ها
ردی نمی‌گذارند.

چشمانم،
دو فانوس خاموش
در طوفانِ بی‌پایانِ انتظار
هنوز...
نوری از فردا را جست‌وجو می‌کنند،
بی‌آن‌که...

"فراموشت کردم"
روزی نامت را در گوش باد نجوا می‌کردم،
هر برگ پاییزی از خاطراتت رنگ می‌گرفت،
و شب‌هایم با یاد تو ستاره‌باران بود.

اما اکنون…
نامت را از لب‌هایم ربوده‌ام،
خاطراتت را به دست باد سپرده‌ام،
و شب‌های بی‌ماه را به سکوتی بی‌انتها تقدیم کرده‌ام.

دیگر در کوچه‌های دلتنگی...

امشب اهواز
در آغوش گرد و غبار خفته است
نه نفس می‌کشد،
نه به ما اجازه می‌دهد نفس بکشیم...
هوا،
پُر از غباری است که نه از خاطره‌ها،
که از روزهایی سنگین، بی‌صدا و خاموش،
بر دوش این شهر نشسته است.
شهر در سکوتی نابینا غرق شده،
و نگاه‌های مشتاق...

چه دنیایی است این، ای دل، عجب بیگانه و غمگین
که خاموشی من گردیده اندر دیده‌ها شیرین

من از هر فتنه و غوغا، ز هر مکر و فریب آزاد
ولی این خلوت خاموش شد انگیزه‌ی توهین

چو گنجی خفته در ویران، نه کس جویای رازم بود
نه من با کس...

همیشه حواسمون به اون دوستمون که خیلی ساکت شده باشه؛ شاید منتظره یکی بره سمتش تا بغضایی که داره خفش میکنه رو خالی کنه

خیلی حرفا تو سکوت جا نمیشن :)