شعر کوتاه

پشت این دیوارها
هر لحظه فریادی می دهد جان
و من در توهم این کوچه ی بن بست
به فرار می اندیشم...

ستاره ها
-گوشوارِ کهنه ی آسمان -
بر شب آلودگان طعنه می زنند
من اما
در گوشه ای از زلالِ تنت
آوازِ صبح را
زمزمه می کنم.

لب هایِ تو
موج را می ماند
وقتی
بر لبِ ساحل
آوار می شوند.

چون تبسم
تکرارم کن
در خلوتِ حضورت،
اینجا
نگاه
زبانِ واژه هایِ ناگفته است
و دست
پیامبرِ واژه هایِ نامکتوب.

ستاره گفت:
اگر
واژه ی صبح
در لغت نامه ی آسمان نباشد،
مرا خورشید می نامد
دلِ بی قرارِ زمین.

از بارانِ احساس گفتی
- با صراحت -
چنان که
زیرِ بارشِ یقین
خیس شدیم
اینک
فصلِ رویشِ اشک است
و اندیشه هایِ تَر .

شیوه یِ مرحمت را
فراموش کرده اند چشم هایت
و
من
عروسکِ بُغض را
بر سینه می فشارم.

نسیمِ مرگ می وزد اینجا،
من
خواب شکوفه می بینم انگار
در معبرِ بادهایِ آشفته.

در حسرتِ عشق
دیوانش را دَرید
شاعر،
بر گریه هایِ او
مدام می خندید
تاجر !

تو
از آتش گذر کردی
اما
جرقه ی نگاهت
خاکسترمان کرد
سیاوش.

دست بکار شد
معمار بی کسی
ویرانی
به نیمه ی دیگرم
رخنه کرد




علی مولایی

چراغِ بیمار، کوچه
خیره است
به بی خوابیِ چشمانم،
شب را می نوردم
چون کولیانِ آواره
از پیِ تو،
ای وایِ من اگر
بر شانه ام بیفتد
بختکِ خواب.

نَردِ عشق می بازد
قناریِ تنها
با گل هایِ کاغذین
- در زمهریرِ قفس- .

کویر می بارد
از چشم هایِ ابریِ من،
زنی با چترِ باز می گذرد
شب،
روسیاه است
- بی فروغِ ستاره و ماه-
شب،
ادامة دیروز تاریک است.

پیش از سپیده
چشم هایِ تو می دمند،
پیش از شب
زلف هایِ پریشانت،
ستاره بارانی است
میان گرگ و میش وجودت.

نه شکایت از زمین
نه گلایه از زمان
در حافظة کودکی ام نوشته اند:
« از ماست
که بر ماست».

با خودکارِ مشکی
تُخمِ اندیشه یِ سبز می کارم
در بطنِ سپید کاغذ .

در آغاز ه ی چ بود
و خدا
شعری سرود
به نامِ: « عشق ».

دلم کویر است
و عشق
ابری سِترون و
سخت، بی بارش .

خوابی
روی زمین خوابید
کسی از کوچه اش رد نشد !
قطار کوکی
کودکی را زیر گرفت
کسی نفهمید !
گوسفندی
از پرچینِ شُمارش گذشت
و شعرهایِ نورس را
چَرید!

از پسِ باران
آمدیم
چون رنگین کمان،
درنگی ...
و طلوعِ خورشید
و طعمِ خاک.

بالشِ تو
خیس تر از ابر بهاری،
و عشق
- مثلِ مرگ-
چه بی رحم می شود
گاهی.

شب زیباست
وقتی
از لابه لای لحافِ سیاهش
سوسویِ ستاره ها
پیداست
شبهای ما،
این گونه سوراخ است.

دست هایت
آیه های مهربانی بود،
و چشم هایت
رسولِ عشق،
بی تو اما،
سیاره یِ وجود
بر مدارِ هیچ
می پیچد.