متن مرگ

هم مرگ بر جهان شما نیز بگذرد

هم رونق زمان شما نیز بگذرد

وین بوم محنت از پی آن تا کند خراب

بر دولت آشیان شما نیز بگذرد

مرگ بی درد است
آنچه ذره ذره می سوزاند و خاکستر می کند فراق بعد مرگ است
برای مرده دردی متصور نیست
اما به میزان حجم حضورش در جهان ،نبودنش درد می آفریند
دردهایی که ذره ذره میکشد اما در خاک نمی برد تو را


سازهای آبی سولماز رضایی

آدم ها گاهی به طرز عجیبی می میرند..
گاهی بین نت های موسیقی سازی که دلبرشان برای دیگران مینوازد غرق میشوند...
لا به لای موهایی که سهم دستانش بودند اما توسط دیگران بافته می شوند خفقان میگیرد...
بین گره دستان دو عابر در پیاده رو دنیا برایشان تمام میشود...
گاهی...

.


در این زمانه گناهی که مهربانی کرد
به من بگو که بدانم کدام جانی کرد؟

سلام کردم و چون دیگران نشستم، او
میان این همه آدم مرا نشانی کرد

نگاه کرد؛ سپس خیره شد؛ سپس برخاست
اگر چه خنده من نیز همزمانی کرد

گرفت دست مرا مثل قایقی کوچک...

عاشقی تا که قدم بر تن دنیا زده است
عشق مشت خودش را به سرِما زده است

میوه ی تلخ از آن روز نصیب من و تست
که پدر دست برآن شاخه ی بالا زده است

عشق چیست؟همان قصه ی طوفانی نوح
پدری با غم فرزند به دریا زده است...

میشود مرد!
یک لبخند نیاز است و یک نفس عمیق و طولانی ترین پلک زدن دنیا...!

نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

زنده ام تا در تنم هرم نفس های تو هست

مرگ می داند: فقط باید تو را از من گرفت

آیینه و تصویر او دیگر به میل ام نیست
وقتی که دلتنگ ام دگر دنیا به میل ام نیست

با اینکه دریا را همیشه زندگی کردم
وقتی کنارش می رویم دریا به میل ام نیست

ازعشق از این کوچه های شهر دلگیرم
وقتی سفر هم می روم آنجا به میل...

این انصاف نبود
تو برای همیشه به خواب بروی و من بعد از تو
حتی یک شب هم نتوانم چشم روی هم بگذارم


نویسنده: کتایون آتاکیشی زاده

::پرواز را به خاطر بسپار...::

تو درست می گفتی فروغ پرنده مُردنی ست...

اما بعد از مرگ پرنده،
پرواز هم دق کرد و مُرد!
پرواز بدون پرنده بی معنی ست

ارس آرامی

دوست داشتنت
مرگ باشد
یا زندگی
پایش ایستاده ام!
چه آن روزها
که بودی و زندگی می کردم؛
چه حالا
که نیستی و هر ثانیه می میرم!

کریستین بوبن:

پایان زندگی ما لزوما همان روز مرگمان نیست : برای برخی کسان ، این روز بسی پیش تر فرا می رسد ، اما برای آن کس که به راستی زنده است ، شاید هرگز فرا نرسد.

شب طنین افکنده است
شب طنین افکنده است
و صدای زوزه ی سگان ولگردی
که امشب برای اولین بار
در خانه ی همسایه مهمان اند
مادر...
از همه حساس تر است
و می گوید ...
حرف گل سرخ را باد نمی فهمد

شب دارد می گرید
تنها ...
درختان زبان...

لبخندت که مرا به مرگ می خوانَد ، کجاست ؟
‏

هیچ چیز ﺑﻪ ﺣﺠﻢ تنهایی ایم ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ!
هیچ چیز،
--جز موهای سپید،
و روزهای کسل کننده ی پیش رو
و وعده ای مرگی،
که وعده ای ست،
--ناگریز!


لیلا طیبی(رها)

به زندگی زنگ بزن
مرگ
نشانی کسی را
گم نمی کند...!

تو لباس رفتن می پوشی ، من غم سیاه و سفیدم را
تو چمدان غرور میبندی ...من دو بعد خسته دیدم را

تو آفتاب حیات آوری همه را ، من یک آدمک برفی
تو در شروع زندگی هستی ، من به تن کردم کفن ام را

پس چگونه از تو...

گفت و گو با درود اغاز و با بدرود پایان می پذیرد
زندگی با عشق شروع و با مرگ به پایان میرسد

ببین چقد برات خرج میکنه؟
نگا چقد درموردت خوب حرف میزنه!
خیلی خوبه ها!!!
فک کنم دوستت داره...

با این چیزا ب هم امید ندین!
شاید خیلیا با همه همینقد خوب باشن!
علاقه پیدا کردن ب کسی ک فک کنی دوستت داره عین مرگه!

نویسنده: vafa \وفا\

خیره در نقطه ای پر ابهام
خیره در کشاله یک شمع
خیره در اندوه وحشتناک زمان

انگار همه شب نگاه ها ...
در پس پرده ی یک راز مات و مبهوت است
نگاهی پر از سکوت ...
پر از زجه ...
پر از مرگ تکراری چشمی مصلوب

و نقطه ای...

در مسیری که درآن...
رستن های ابدی متوقف شده است!
در خانه ای که انتظار...
بامش را فرا گرفته است
تنهایی ام...
به زیر درخت انار مهمان است

مرا بکشید...
ای حقیقت های بی انصاف
مرا بکشید...
قلب من، از سنگینی یک جدایی
از سختی یک مرگ می سوزد

مهربانم......

باز هم تیغ غم از طاقت من تیزتر است
نازنین ! امشب قصه ات قصه ای دیگر است

سردرگمی سوال قشنگی است بعد تو
تا مرگ احتمال قشنگی است بعد تو

قبول می کنم بهار عوض نمی کند مرا
اجازه میدهم غبار عوض نمی کند مرا

اشکم به نردبان توسل...

گیجم و قرن هاست گم گشتم، در شب خسته ی جهان خودم
مثل اصحاب کهف در خوابم، مانده ام دور از زمان خودم

ورق خفته در کتابچه ام، کودکانه مرا \طیاره\ بساز
بپران و کمی بلندم کن، نیست پرواز در توان خودم

دل من قسمتش پریشانی ست، شاعرم عادتم خود...

بهرام معصوم :

با مرگ جدی باش و با زندگی شوخی کن
درست مثل وقتی که زندگی برایت جدی است و مرگ را به شوخی گرفته ای !
این را جنازه ی زنده ای می گفت که از نظمِ گورستان گریخته بود...

سفید چه رنگی ست