بال و پَر نداشته ام اما تا دِلت بخواهد، پریده ام نیمه شب، از خواب....
آخرش میگیرم حقِ تنهایی خود را من از این شهرِ شلوغ من از این پنجرها از همه ی آدم ها آخرش خواهم رفت بی خداحافظی از شهر شما آی آدمها...با شماها هستم با شمایی که مدام پشتِ آن صورتِ معصوم لبِ برکه سرسبزِ ریا، میشویید دستهایِ سرخِ آغشته به خون...
تا دنیا دنیاست صورت خندانت را فراموش نخواهم کرد با اینکه این روزها ذهنم مدام درگیرِ اتفاقات ناجورِی است که گاهی حتی خودم را فراموش میکنم اما مگر میشود صدایِ مهربانی هایت از سرم برود؟! آرام بخواب.... خوب میدانم تولدت را فرشته ها برایت جشن میگیرند... آن لحظه که یکی...
وَ تو در آغوشِ شهریور آمدی در واپسین نفسهای گرمِ تابستان آمدی تا شاعرانه ها زاده شوند از بطنِ نارنجیِ پاییزی که پیشِ رو است حالا که آمدی زودتر دستِ ابرها را بگیر و بیاور تا سراب گلویِ زمین را نبریده است...
نگران نباش، هیچ اتفاق خاصی نیفتاده فقط کمی دلتنگ تر شده ام کمی خسته تر، کمی افسرده تر کمی پیرتر، کمی.... راستی که چقدر کمی هایِ زیادی دارند به احوالاتِ بدِ این روزهای من اضافه میشوند میدانی من همیشه از سمتی زمین خوردم که اعتماد داشتم تکیه گاهم خواهد بود...
تا بحال شده توی بیداری کابوس ببینی؟ من دیده ام... وحشتناک ترین کابوس ها توی بیداری اتفاق میافتد وقتی باید چیزی را از دست بدهی چیزی که هست و دلت عمیقا میخواهدش اما تو مستحقش نیستی وقتی پاسخِ فال هایت همه برعکس خواسته ات میشوند و تو نمیتوانی بپذیری شب...
چشمِ من مدتهاست از پنجره ی بسته امروز فردایی نمیبیند... تو اگر راهیِ فردا شده ای گِله این دلِ رنجورِ مرا خوب به گوشش برسان
مرد شدم تا فقط بغض کنم حسرتِ هر روزم را... و زمین نگذارم بُغچه خستگی ام را جلویِ چشمِ همه وَ فراموش کنم دستِ رفاقت هایی که همه پُتک شدند تا غرورم مثلِ دیوارِ پس از زلزله ای خورد شود....
در من پیرمردی با اعصابِ ضعیف که تمامِ خانه را به دنبالِ عصایش به هم میریزد در من کودکی های نکرده هزاران فریادِ به گوش نرسیده خنده هایِ درنیامده از ته دل نَخ به نَخ سیگارهایِ شبانه در من هزاران راهِ نرفته.... من وارثِ امپراطوریِ حسرتهایِ بر دل نشسته ام...
چند وقتیست حال و روزم خوش نیست هر شب انگار زنی غُرغُرکنان دارد رخت چرک هایش را با حرص تویِ مغزم میشوید مدت هاست به خوابم نمیایی...؟! تو مگر قول نداده بودی برمیگردی؟! از کدام کوچه رفتی آن شب؟! که من تمامِ شهر را وجب به وجب گشتم و نیافتمت...؟!...
مرا نشانه می گیرد سلاحِ چشمانت تو خواستنی ترین قاتلِ دنیایی... مرا نشانه بگیر دست های من بالاست برایِ تو مردن شبیه یک روئیاست...
بهار افتاده از چشمانِ غمگینم درونم برگریزانِ عجیبی ست چرا این قائله پایان ندارد؟؟؟ عجب اردیبهشتِ نانجیبی ست!!!
من دِگر بریده ام کم آوردم بس که پشتِ هم بد آوردم واکن ای زندگی برایِ من راهی تا از این تَن دَرَت نیاوردم
چه رویا ها که نبافتم با دوستت دارم هایِ نخ کِش شده اش...
من آن قایقِ بی پارویِ اقیانوسِ آشوبِ دلت هستم بیا و سر نشینم باش.... بیا تا ساحلِ امنِ نگاهت عاشقانه همنشینم باش
مرا دعوت کن به صرفِ یک فنجان حقیقتِ تلخ دِل زده شدم بَس که این روزها دروغ هایِ شیرین چِشیده ام...
جمعه هایِ ساکت جمعه هایِ بی هیاهو جمعه های اسیرِ باورهایِ تقویمِ ما جمعه ها را ما ساخته ایم برایِ در رفتن خستگی هایِ هفته جمعه تنها تر از من و تو است بیا چای دَم کنیم و نوازش کنیم صورتش را بنشینیم وشعری بخوانیم برایِ رفعِ دلشوره هایش جمعه...
تو فقط موهایت را بباف شعرهایِ من یک به یک صَف میکشند تو اَمر کن من چهار پایه را خواهم کشید
من سیبِ کرم خورده ام بگذار رویِ همان شاخه بمانم اینگونه شأنم بالاتر است شاید نیمه ی سالمم کلاغی را از گرسنگی نجات داد...
مثلِ کهنه برفهایِ مانده تا مرداد روی قله ها....سردم پایِ من نمان برو ماهی من به رودخانه برنمیگردم....
تاریخِ انقضاء آرزوهایِ من به سَر رسید و حالا با رویاهایِ کپک زده ام از خواب بیدار میشوم چگونه بشویم لکه هایِ زردِ شکست را از پیراهنِ این شعرهایِ سپید؟؟
بعضی خاطره ها..... پیچک وار دورِ گلویِ زندگی می پیچند آنچنان که گاهی در خلوتت جایِ اشک باید کمی خون بالا بیاوری تا آرام شوی....
