متن محکوم

در انتظار آمدنت
لحظه‌هایم را کشتم
حالا مرا
به قصاص محکوم کرده‌اند
بی‌آن‌که بدانند
من در تمام نبودنت
هر لحظه
جان می‌دادم

حرفم خریدار نداشت
هیچگاه
در هیچ دادگاهی...
روزگار هم
رأی را
به دزدِ قلبم داد
و من محکوم شدم
به حبس ابد
در عکست
«آرمان پرناک»

محکومیم به امید، مجبوریم به آرزو.

اوریانا فالاچی:

عذاب آورترین لحظه برای یک محکوم، موقعی است که از زندان آزاد شود و از خودش بپرسد چطور آن جهنم را تحمل کردم؟

...ما ساکنان دنیا ... ؛
همسایگان رنجیم... !!!
ما جمع بی پناهیم ... ؛
مجذور چارو پنجیم!!!
شاید طلسم آهیم ... ؛
بازیچه های افسوس!!!
روی سیاه ماهیم ... ؛
دود چراغ فانوس... !!!
شاید که مرده باشیم ؛
در انتهای کابوس... !!!
محشور گشته باشیم ؛
با لاله های...

گفتی که تنها می روی
از عشق بیزاری
محکوم گشتم
بی تو شب ها من به بیداری

شعر از این سیاسی تر؟!
دنیا بی تو،
زندانی ست بزرگ!!!
...
و من اسیر در سلولی انفرادی
محکوم به ابد وُ
تبعید به قلب بی وفای تو...




سعید فلاحی (زانا کوردستانی)

مَرا تا ابَد ....
محکوم کن ....
به انفرادیِ ....
آغوشت .....!


️️️

چقدر سخت می شود
یک جاهایی از زندگی
وقتی گلویت
پر از فریادهای خاک خورده است
ولی از ترس جدایی
و ویرانی سالهای عمرت
محکوم به سکوت می شوی!

ما آن را محکوم نمی کنیم چون که جرم است، بلکه آن جرم است چون که ما آن را محکوم می کنیم.

انسان محکوم به آزاد بودن است؛ چرا که به محض اینکه وارد جهان شود، مسئول هر اقدامی که انجام می دهد است.

سیزده بار زیر لب گفتم

رفتنت مثل سیزده شوم است

خسته ام خسته از غروری که

به شکستن همیشه محکوم است

آنچه کمونیسم به ما القا کرده بود، دقیقا همان سکون و بی‌حرکتی بود، این بی‌آیندگی، بی‌رویایی، ناتوانی از تصور زندگی به شکلی دیگر ...
تقریبا امکان نداشت بتوانی به خود دلگرمی بدهی که این دورانی گذراست، خواهد گذشت، باید بگذرد. برعکس، یاد گرفته بودیم فکر کنیم هر کاری هم که...

هیچ کوچه‌ای خواب ترا ندید
پیش از آن که من
عاشقت شوم
در زمستانی که برف نمی‌بارید
کنار آن همه دلتنگی
که تو دچارش بودی
.
مرا به قاب‌های کهنه بسپار
در کنج بی عبور ترین دالان
کنار پنجره‌ای که
کوچه را
از کابوس‌های هر شبت
جدا می‌کرد
آن قدر...

کاشکی محکوم
اغوشت شوم
شاید که تو
باورت گردد
که من زندانی
چشم توام ....

ﺩﺳﺘﻢ ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﻣﯽ‌ﺩﺍﺩ ، ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﭼﯿﺪﻥ ﮔﻞ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ ؛ ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻﮐﺲ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮﺩ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﮔﻠﯽ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ !

کاش میشد که میگفتم به دیدارم نیا
کاش میشد که میگفتم نگاهم هیچ نکن
ولی مگر میشد
مگر میشد
من به عشقت چه محتاجم مثل خاک به رد پای عاشق
من به حس وجودت محکومم مثل گل به نور
هیچکس نمیداند چرا
نمیداند چرا من از نگاه تو از صدای...

محکوم به حبس ابد
در سینه ام
عشق را که جانی ست

اما چه کسی جرات دارد در دنیایی که هیچکس بی گناه نیست مرا محکوم کند؟