متن باران

دلم خزان است
در این فصل خزان ...
دلم همانند هوای پاییزی گرفته است ...
دلم هوای قدم زدن زیر باران را دارد ...

نه باران
نه بوران
نه آتش
نه توفان
صدای تو انگشت تبدار آن دختر نوجوانی ست
که یک نام را بر بخار تن شیشه
ننوشته خط زد

صدای تو انگشت یخ بسته ی مادر تازه پیری ست
که در اشک ریز گلاب و گلایل
گِل از نام یک مرد می...

بر دوش خودم سنگینی می کنم
خسته ام از روزها
از فصل ها
چه بهاری بود و تابستانی
گذشت اما
به "یادش به خیر"ها ...
دلم یک پاییز جانانه می خواهد
همان که رنگ و بویش عاشقانه است
فصل خوب دلدادگی ها
همان که با زبان مهر ترجمه می شود...

باران بهانه ست

می دانم که برای عاشق شدنت
کمی بوی گندم، بوی نارنج، بوی کاهگل های خیس خورده کافی ست

به قاصدکها بگو
از سمتِ تو که می آیند
کمی از یادت را بیاورند
چتر برنداشته ام

شیوا علمی

پاییز...
فصل برگ های مرده
فصل پیچیدن خاطره در باد
فصل عاشقانه ای خاموش
فصل دلتنگی کوچه
فصل بی تابی سنگ فرش
فصل تنهایی یک چتر
پاییز...
فصل سیلی از باران
فصل عریانی یک عشق
فصل مرگ شاخهای سرسبز
پاییز...
فصل نقطه چین تا تو... .

دلم در احاطه پاییز
حتی هوای شعرها هم پاییزیست
خودشان سپیدند و حال و هوایشان نارنجی
بی وزنند و بی قافیه
می نشینند بر دل کاغذ
و پاییزی می کنند دفترم را :
پاییز است بیا
گفته بودی عاشق پاییزی
و من همان پاییزم
همان باران
همان هوای ابری
همان...

تو نه مهتاب و نه خورشیدی و نه دریایی
تو همان ناب ترین جاذبه ی دنیایی

تو پر از حرمت بارانی و چشمت خیس است
حتم دارم که تو از پیش خدا می آیی

مثل اشعار اهورایی باران پاکی
و به اندازه ی لبخند خدا زیبایی

خواستم وصف تو گویم...

پاییز، پیاله پر می کند.
باران
گیسوگشاده می رقصد.
من، تسلیم تماشا...
چه انارِ سرخی بر لب های تو شکفته است!

کاش میدانستیم دلبستن
مثل برف نیست که سرد و بی روح باشد
مانند باران نیست که گاهی شدت گیرد
وگاهی چند ماه غیبش بزند
مانند رمل های شنی بیابان ها نیست که
با وزش ناملایمات ارتفاعش کم شود
مانند ماه نیست که یک شب باشد یک شب نباشد
مانند کور...

هم ناله ی قطره های باران بودن
در پیکرِ زخمیِ وطن جان بودن
آنقدر که فکر می کنید آسان نیست !
سخت است در ایران شجریان بودن ...

باران ؛
همین که می تواند
تو را عاشق تر کند کافی ست

برای منِ کشاورز
خواستنی تر است
تو سبز باشی
تا اینکه مزرعه ام حاصلخیز تر ...

دلم
یک
باران
آبان ماهی
می خواهد
و
یک
تو
برای
قدم زدن...

بی چتر
پرسه میزنم
زیر باران چشمانت
خیس میشود پیکر بودنم
در آغوش رنگارنگ دوست داشتن ات
و رنگ عشق میگیرد تن بی رنگم
از رنگین کمان لبخند بعد از بارش بی قراری
و نسیم خواستن می وزد در هوای آفتابی دلمان

محبوبم خواستن همیشه دلیل توانستن نیست...چه خواسته های بی شماری که داشتیم و نشد...چه رویاهایی که پروردیم و بر درخت زندگی مان کال ماند... تو می خواستی خلبان بشوی و دلت را ،چشمت را ،نفست را بسپاری به آسمان، یادت هست؟؟ و من چقدر آرزو داشتم ملوان یک کشتی بزرگ...

آه ای باران
ای خسته از ابر و آسمان
برای که می باری
برای من تنها؟
یا از دست آسمان گله داری
که سقوط میکنی؟
خودکشی میکنی؟

کنارم باش ، این پاییز ،
کنارم باش ، می ترسم ...
خزان را دوست دارم من ، ولی بی تو ؛
خیابان ، کوچه ها ، این شهر ، این پاییز ؛
تو را بدجور کم دارد !
بدون تو ؛
گلوی آسمان ها ؛ درد می بارد ،...

چقدر پاییز شده!
چقدر این حال و هوا شال و کلاه و آستین های پایین کشیده از سرما می طلبد، یا نشستن کنار پنجره و هورت کشیدن یک لیوان چای داغ که از سرمای محیط، تمام دیواره اش عرق کرده، یا پناه گرفتن زیر پتو و استشمام بوی نارنگی و...

با من وعده دیدار بگذار
راس ساعت پنج
عصر خیس ترین روز دنیا
می دانی
ما به باران
چقدر بوسه بدهکاریم؟

اولین باران که می زند، نفسِ من ، جایِ هر دویمان بند می آید

کوچه باغهای خاطراتم ،بدونِ چتر، راه می افتند به دنبالت. با صدایی شبیهِ دلتنگی....
شبیهِ چیزی که در خنده هایت جا گذاشته ام

باران که می زند، روحِ من ، جایِ هر دویمان بر دقیقه ها...

چیزی را بهانه کن
ترانه ای
پاییزی
چه میدانم
بارانی ،
سرفه ای ، حالِ پریشانی
دنیا ،
پر از همین بهانه هاست
تو چرا
پیدایت نیست ...

باران را که می بویم ،
رایحه اش ،
به لطافت نگاه مهربانت
و موسیقی دلنوازش،
به زیباییِ طپش های
قلب پاک توست ،
پس
بیا و بر من ببار ...

به گمانم غم انگیزترین نقاطِ جهان
خیابان هایی هستند
مسلط به پاییز ، به باران...
که رفتن در آن ها اتفاق افتاده باشد.

به باران واگذارت می کنم به ابرها
وقتی دلت گرفت،
ببار
اجازه داری که گریه کنی!

به اندوه ما
به دوری از دست هایت فکر می کنم
،
کاش جهان شبیه لحظه های بوسیدنت
دوباره زیبا می شد
،
کاش دریغی نبود
تا پشت پنجره ها
همیشه چشم هایمان
خیس باران نمی ماند