متن عاشقانه

دل نوشته هایم
قلب من است
مهرت پنهان است
در ردیف و قافیه
در سپید و غزل
بیا که تنها محرم قلبم
چشم های توست
که ضربان
دل نوشته های من است


مجید رفیع زاد

روزی که آمدی
دلتنگی هایم را در چمدانی
پشت در گذاشتم

رعنا ابراهیمی فرد

دست هایت را
اندکی
به من امانت بده !
می خواهم
دوستت دارم هایم را
تا بیست بشمارم


مجید رفیع زاد

می توانم خیال تو را
در خلوت شب در آغوش بگیرم،
و مطمعن باشم هیچ کس گمان نمی برد که دوستت دارم
حتی خودت..!

- کتایون آتاکیشی زاده

ای کاش شعر بودم
زمزمه ی لب هایت می شدم
یا اینکه اشک بودم
رفیق چشم هایت
ای کاش باد بودم
با موهای تو می رقصیدم
باران بودم
بر تو می باریدم
اینک اما در دل شب ها
منم با یاد تو تنها
و این ای کاش ها


مجید رفیع...

بیا مرا بغل بکن ای دختر ابرو کمان
بیا زلیخای زمان حضرت زیبای جهان

هر لحظه یک ترانه ای می جوشد از چشم تو آه
ای من فدای رخ تو زیبانگاه حضرت ماه

دلم برای دیدنت چه شاعرانه تنگ شده
برای روی ماه تو چه عاشقانه تنگ شده

تو آن...

زبان من چه خاموش و دلم سرشار از حرف است
وجود سرد من بی تو ، بیا پوشیده از برف است

تو رفتی و زمستان را به قلبم ارمغان دادی
تو ای نامهربان غم را ، چرا بر من نشان دادی ؟

همیشه عاشقت بودم میان بی وفایی ها
همیشه...

دیگر نمی خواهم کسی به من عادت کند. من به کسی عادت کنم. یک روز باید جدا شد. باید تنها ماند. باید شکست. اما در این شکستگی تنها، فقط به تو فکر می کنم. من از اعتیاد تو خلاص نشدم. شاید خودم را پیدا کردم

کابوس می بینم
کابوس نبودن تو
کابوس از دست دادن خنده های مردانه ات
کابوس سرقت ناباورانه دلت
سراسیمه و لبریز از ترس
از خواب بر می خیزم تا به آغوشت پناه بیاورم

آرزو بیرانوند
اما افسوس
از یاد برده ام که از ترس نبودنت به خواب پناه برده بودم.

در دور دست ها
صدای خنده هایت
جهانی ازتو پر شد
دستانم درامتداد دستانت
شکوفه داد
وشب
ازمن گریخت

شانه زیاد است
اما شانه ای که مرهم باشد را
تو فقط صاحبی عشق من
دست زیاد است
اما دستی که سخاوتمند باشد را
تو فقط صاحبی عشق من
دل زیاد است
اما دلی که مهربان و پاک باشد را
تو فقط صاحبی عشق من
و
جان زیاد است
اما...

مانند یک بذر
از دل زمین می رویم
جوانه هدیه ای است
که باران برایم به ارمغان می آورد
درخت می شوم به عشق تو
و در هر فصل از سال
برایت پاییز می شوم !
تمام برگ های تنم را
هدیه می کنم به قدم هایت
تو با آمدنت...

تنها
یک نفر
از تمام جهان کافیست
که ایمان بیاوری
زندگی
ارزش زیستن را
دارد...
.

کم کن
فاصله ات را
اردی بهشت در راه است

حکایت این روزهایمان،
حکایت کودکی است که برای اولین بار می خواهد قهوه را تلخ بنوشد. اما هربار که فنجان را نزدیک لبانش میکند، مردد تر می شود که طعم واقعی قهوه را بچشد یا دوباره شکر در آن بریزد که متوجه طعم تلخش نشود و باز هم خودش را...

پاییز باشد، پیش من باشی، خودش عیدست!
این فصل بر صدها بهار بی تو می ارزد...!

ای خوب من
تو رگ و ریشه ی من تنیده ای
وقتی بغض می کنی
تمام من می شکند...

(آرمان پرناک)

#پشت سرم آب نریز

چمدانم
پر از چه می دانم هاست.
نمی دانم
می داند دوستش دارم یا نه؟

(آرمان پرناک)

مثل بوسه ی تبر بر تن درخت
عشق
همانقدر لطیف
همانقدر خشن

به ماه که می نگرم
قلبم چنگ می خورد
به راستی ای عشق
هم ماهی هم پلنگ...

(آرمان پرناک)

مرا در آغوش بگیر...
آنقدر محکم که تک تک ذرات بدنم،معنای واژه ی جدایی را از یاد ببرند.
آنقدر عاشقانه که حسرت بخورند تمام کسانیکه در میانه ی راه ،دست از تلاش برداشته اند.
آنقدر مردانه که مهر سکوت بر لب بزنند تمام آنهایی که مارا وصله ی ناجور میخواندند....

از دور می بوسمت
بوسه های از راه دور
طعم دیگری دارند!

بهار یعنی حصار ها را برداریم
در میان شقایق ها
تو ولو شوی در آغوشم و
من رد شکوفه ها را در مو هایت پیدا کنم

مرا برای روز مبادا کنار بگذار!
مثل مسافرخانه ای متروکه ام
در جاده ای سوت و کور
یک روز
خسته از راه می رسی و
جز آغوش من
برایت پناهی نیست.