و عمق عشق هیچوقت فهمیده نمی شود مگر در زمان فراق...
چنانت دوست می دارم که گر روزی فراق افتد تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم
تا تو مراد من دهی، کشته مرا فراق تو تا تو به داد من رسی، من به خدا رسیده ام یا ز ره وفا بیا، یا ز دل رهی برو سوخت در انتظار تو، جان به لب رسیده ام
و عمق عشق هیچ وقت فهمیده نمی شود مگر در زمان فراق
گویی مرا شبت خوش خوش کی به دست آتش ؟ آتش بوَد فراقت
تو چه دانی که چهها کرد ،فراقت با من ...!
تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو