بیو

تو قشنگترین نداشته ی تمام عمرمی.

در گوشه ی قلب من،
تویی عشق نهانم.

چشمان تو بهترین بهانه است برای زنده ماندن.

هر صبح به عشق تو،
عاقل شود این عاشق دیوانه.

دوست داشتن حکایت عجیبی دارد
با یک نگاه ساده ی او
به همین سادگی من دیوانه شدم...

به گمانم که خدای من و چشمان سیاه تو یکیست.

سهم من از تو و دنیات.
فقط حسرت دیدارت بود.

تو دوری و من
همیشه به بوی تنت دل بسته‌ام…

من و خاطره‌هایت،
روی سکوت دیوارها نشسته‌ایم…

دلم بی تو..،
ندارد طاقت دلتنگیِ تکراری برگرد.

افسوس که بی تو،
انتظار جانم به لب آمد.

میبرد قلب مرا،
چشمان تو با یک نگاه.

دلربایی میکند.
در قلبم آن چشمان تو.

مهربانی راه میانبر به بهشت است ...

چشمان تو نایاب ترین مخاطب شعر جهان است.

نایاب ترین عشق جهانم شده ای.

آن سیه زلف تو برده،
ز دلم قرار دل.

بی تو هر شب،
شده هم بستر من خواب و خیالت.

دلتنگی جامه ایست که تا ابد برتن خودت باقیست

زیباست طلوعش
عشق را می گویم
ولی تا غروبش چه باشد

بودنت حس قشنگیست،
که فراموش شدنی نیست.

خوشا اشکی که از شوق وصال یار باشد.

کمی بیشتر کنارم بمان
زیر آن باران پاییزی که
التماس هایم را ندیدی
اشک هایم گلاویز با باران
بازهم ندیدی
اما اینجا نه پاییز نه باران نه دنیای واقعی است
این خواب به صد بیداری می ارزد
پس تو را جان کسی که دوستش داری
کمی بیشتر بمان ...

دلم طلب دارد،
ز تو دو چشمانت.