متن روزگار

درد فراق آمد و عشق از دلم نرفت

ای روزگار! سیلیِ محکمتری بزن

بگذرد این روزگار تلخ تر از زهر
بار دگر روزگار چون شکر آید

مهبربونم
تقارن پاییز طبیعت را با شکفتن موجودیتت رو بهت شاد باش میگم
امیدوارم روزگارت پُر از رنگهای شاد پاییزی باشه...

باشد کھ از پسِ صبرِ بی صداۍ
ما بخندد بهرِ ما روزگار . . 🪴

حرف زیاد است اما حوصله ای نیست
از بغض عمیق به گلویم گله ای نیست
گر روزگار نکشد مرا،
بی شک فراق تو می کشد مرا
علی محمد ملکی

می دانی رفیق
خودمان تمام شدیم
اما
غم مان نه......




برگرفته از کتاب: یک شب از شانه های خدا هم طلبم را برداشتم
به قلم:مریم کنف چیان

انسان دو نوع معلم دارد:
آموزگار و روزگار

هرچه با شیرینی از اولی نیاموزی،
دومی با تلخی به تو می آموزد.

- ژاوتگ تزو

از روزگار آموختم که باید صبر کرد
از صبر آموختم که باید صبر کرد
صبر...

می شود با همه وجود سالها
گیر کسی باشی و قسمت نشود؟
ما تلاش کردیم اما روزگار نذاشت
إِنَّ اَلزَّمَانَ مُفَرِّقُ اَلْأَحْبَابِ(علی علیه السلام)
همانا روزگار جدا کننده عشاق است

تنها رفیق من نگرانم که روزگار
از من تو را بگیرد و تنهاترم کند

دکتر علی دینی پور (ایلیا)

ای دل غمگین نباش
عادت این مردم تا بوده همین بوده
دور آتشی که می سوزی می رقصند

از یار داغ دیدم و از روزگار هم
چشمی به روزگار ندارم به یار هم

در غم تو روزگار از دست رفت

که داند بجز ذات پروردگار
که فردا چه بازی کند روزگار

می روم شاید کمی حال شما بهتر شود
می گذارم با خیالت روزگارم سر شود

ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ

کهن شود همه کس را به روزگار ارادت

مگر مرا که همان عشق اولست و زیادت

حوصلع! سر! 😶
عشق! پر! 💔
چشم! تر! 😢
مخ! رد! 🤯
سر! درد! 🤕
مغز! هنگ 🥴
دل! تنگ! 🥺
خستع نباشی سر نوشت... 😊

ز روزگار مرا خود همیشه دردی بود

غم تو آمد و آن را هزار چندان کرد

روزگار
همبازی کودکان نشو
چشم می گذاری
لبخندی قایم می شود

قانون گردباد بوَد روزگار را

جز خار و خس، زمانه به بالا نمی برد

حداقل تو بخند
شاید روزگار از رو برود و رنگ خوشبختی را به زندگی برگرداند .

منم که به یادت غمی به دل دارم
تو نیستی که ببینی چه عالمی دارم

گذشته ام ز تو و هر چه غیر از توست
بدان که بی تو ، من از روزگار بیزارم

عجب نباشد اگر جان دهم درون قفس
شبیه مرغک آوازه خانِ تب دارم

به جانم آتشی...

ای که قلبی مهربان داری و لبخندی چو گل
روزگار و خانه و کاشانه ات لبریزِ گل