متن روزگار

ما که رقصیدیم به هر سازی زدی ای روزگار
دل به تو بستیم و آخر، دل شکستی روزگار

خوب بودم پس چرا کاتب برایم غم نوشت
کی روا باشد جوابم با بدی ای روزگار

فارغ التحصیل دانشگاهِ درد و غصه ام
بهر شاگردت عجب سنگ تمامی روزگار

گر برای دیگران...

در رخت خاموشی غم فروغ وجود
غصه ها نثار عشق، سوزان همه وجود

روزگار بی چابک در گردابی گرفتار
مانده ام در پیغمبرش، بی رحم کرد وجود

مرگ زورد رس، آتشی در دل افکند
پرواز زندگی ما، به پایان برد وجود

آن شبی که خاطرهٔ تلخ راهم پر کرد
از...

تقدیر هم با درد هایم قد کشیده
یک راه با چندین غم ممتد کشیده

گاهی نمی فهمد کسی حرف دلت را
وقتی که دنیا لحظه ها را بد کشیده

باید به دیدارم بیایی تا بفهمی
از دوریت این دل غمی بی حد کشیده

قدر زیادی حرف دارم ، آه و...

سکوت ظاهرش قشنگه
اما باطنش روح آدم را میخوره....

به چرخ روزگار گشتیم ولی سامان ندیدیم
ما کویر تشنه آبیم ولی باران ندیدیم

عاشق شیم و دعا کنیم که شاید از معجز عشق

یه روز بیاد که روزگار دوباره روزگار بشه

از این مردمانِ بدِ روزگار

ندارم دگر هیچوقت انتظار

هم آنان که اعضای یک پیکرند

همه تشنه ی خون یکدیگرند

اعظم کلیابی بانوی کاشانی

درد فراق آمد و عشق از دلم نرفت

ای روزگار! سیلیِ محکمتری بزن

بگذرد این روزگار تلخ تر از زهر
بار دگر روزگار چون شکر آید

مهبربونم
تقارن پاییز طبیعت را با شکفتن موجودیتت رو بهت شاد باش میگم
امیدوارم روزگارت پُر از رنگهای شاد پاییزی باشه...

باشد کھ از پسِ صبرِ بی صداۍ
ما بخندد بهرِ ما روزگار . . 🪴

حرف زیاد است اما حوصله ای نیست
از بغض عمیق به گلویم گله ای نیست
گر روزگار نکشد مرا،
بی شک فراق تو می کشد مرا
علی محمد ملکی

می دانی رفیق
خودمان تمام شدیم
اما
غم مان نه......




برگرفته از کتاب: یک شب از شانه های خدا هم طلبم را برداشتم
به قلم:مریم کنف چیان

انسان دو نوع معلم دارد:
آموزگار و روزگار

هرچه با شیرینی از اولی نیاموزی،
دومی با تلخی به تو می آموزد.

- ژاوتگ تزو

از روزگار آموختم که باید صبر کرد
از صبر آموختم که باید صبر کرد
صبر...

می شود با همه وجود سالها
گیر کسی باشی و قسمت نشود؟
ما تلاش کردیم اما روزگار نذاشت
إِنَّ اَلزَّمَانَ مُفَرِّقُ اَلْأَحْبَابِ(علی علیه السلام)
همانا روزگار جدا کننده عشاق است

تنها رفیق من نگرانم که روزگار
از من تو را بگیرد و تنهاترم کند

دکتر علی دینی پور (ایلیا)

ای دل غمگین نباش
عادت این مردم تا بوده همین بوده
دور آتشی که می سوزی می رقصند

از یار داغ دیدم و از روزگار هم
چشمی به روزگار ندارم به یار هم

در غم تو روزگار از دست رفت

که داند بجز ذات پروردگار
که فردا چه بازی کند روزگار

می روم شاید کمی حال شما بهتر شود
می گذارم با خیالت روزگارم سر شود

ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ

کهن شود همه کس را به روزگار ارادت

مگر مرا که همان عشق اولست و زیادت