متن زندگی

خفته در من لحظه ی بیداری ام
چون گرفتار تب و بیماری ام

یک بهانه بس که بیدارم کنی
من که از عذر و بهانه عاری ام

بهزاد غدیری/شاعر کاشانی

(تناسخ)
می گویند آدم تنها یک بار می تواند زندگی کند اما یادم می آید یکبار روحم را در کالبد دختری فقیر در سوز و سرمای زمستان یافتم.
بار دیگر خودم را در جسم یک مرد پیدا کردم. با آن جسم دزدی کردم ، به زندان افتادم ، عشق ورزیدم...

یامات: نام این جای هولناک چیست؟
زن: جهان.
یامات: این چه کار است که تو می کنی؟
زن: زندگی.

-فتح نامه ی کلات
- بهرام بیضایی

زن، زمینِ پاک وُ بارور است
زن مهربان مادر است
زن زندگی ست
و دستانِ او
یگانه فرجودی ست
که به افسونِ گرمش می توان
چُنین جَهانِ تیره ی افسرده را،
به رَنگ وُ آهنگ وُ فرهنگ آراست
وَ شادمانه زیست.

خیلی وقتا فکر میکنم زندگی چقدر بی ارزشه ولی وقتی خانواده ام میاد جلو چشمم میگم زندگی خیلی با ارزشه خیلی .🌱🌱دلارام امینی🌱🌱

با دلم سر سخت شو ... تا می توانی سخت تر
می شود دل کندنم با مهربانی سخت تر
من که می دانم خدا بی آنکه مبعوثم کند
زندگی را باختم در این قمار اما هنوز
حاضرم حتی بپردازم زیانی سخت تر
هیچ فکرش را نمی کردم که بعد از...

پدرم قسم به غربتت که هیچ بهشتی زیر پایت نیست،زجان دوستت دارم.

ای مقدس ترین قبله گاهم
ای که در دلت رنج های بی کران داری ولی بر لبت جز خنده های گرم چیزی نیست.
مادرم من به قربان تو رنجی که دل داری
خنده ات را دوست می دارم غمت را بیشتر.

روی همین فرشی که پره گلهای قرمزه
دراز بکش
نفسی از ته دل بکش
بیخیال ناروی آدما
تو،تو آینه به خودت لبخند بزن
به درک، کسی سراغت رو نمی گیره
پاشو
یه لیوان چایی واسه خودت بریز
و یکم شعر بخون
به آدمایی که از پیشت رفتن
اصلا،فکر نکن
تو...

در این زمستان که خودش را هم دوست ندارد
تو ای دلیل من
که تا عمق استخوان مبتلای توام
و ترانه به ترانه
اشک به اشک
رویا به رویا
بودنت را تکرار میکنم
یا تمام موانع را کنار بزن
و بیا و بهار را دستانم بگذار
یا تمام خیالت را...

زندگی !بستگی داره زندگی از نظر تو چی باشه .بستگی داره زندگی را بخاطر چه کسی زندگی کنی .بخاطر چه کسانی زندگی کنی هر چقدر بزرگتر شدم کسانم عوض شدند کودک بودم بیشتر بخاطر مادر بزرگتر شدم بخاطر همسر بزرگتر شدم بخاطر کودکانم .......🍃🍃🍃

میدانی
زندگی هایمان شده است محل پیاده رو
آدمها می آیند و سلامی میدهند و میروند
بعضی ها هم مینشینند یک چایی، قهوه ای چیزی خودشان را مهمان میکنند و
دو سه خطی خاطره می سازند
برای شب های تنهایی ما

سهراب سپهری:

زندگی چون گل سرخی است
پر از خار و پر از برگ پر از عطر لطیف
زندگی جنبش و جاری شدن است از تماشاگه آغاز حیات تا به جایی که خدا می داند...

هر صبح
یادت در من طلوع می کند
و خورشید نگاهت
وجود سرد مرا در آغوش می گیرد
واژه ی سلام هدیه ی نفس های توست
برای تولد روزی دیگر
و آغاز زندگی ام
با تو


مجید رفیع زاد

باران چه بی رحمانه میزند
نمی داند اینجا
خاطرات زندگی میکند

[ زندگی یک تصادف است
مرگ یک واقعیت......]

این روزهای زندگی
مزه ی سیب کال می دهد

فردا که آفتاب بتابد
از برف های حیاط چیزی نمی ماند
این را کودکی هم که در کوچه سوت می زند، می داند
با خمیازه ای بلند
از میانه ی اسفند خود را بالا می کشند درختان
سال کهنه به پایان می رسد
چون خواب ترسناکی که پاره می شود...

می خواهم
برگردم به قدیم، جایی که زندگی
در قاب عکس های سیاه و سفید
زندانی بود
اما دلخوش
دلم یک جرعه سادگی می خواهد
خمار صداقتم
کجاست تا جرعه ای بنوشم؟

زندگی را خیلی ساده گرفته بودیم!
از همان بچگی، فکر می کردیم آسان است، قرار است فقط خوش بگذرد، بزرگ شدن و لذت های دوران بزرگسالی و کلا این چیزها دیگر.
اما این آن چیزی نبود که فکرش را می کردیم
زندگی که می دیدیم سرابی بیش نبود!
اما، اما...

شاملو:

نه با سیاهی ها ناامید شو
و نه با سپیدی ها دلخوش...

ترکیب هر دوی این هاست
که زندگی را
میسازد...

رفته بودی
سال‌ها
و برف روی زندگی‌ام نشسته بود...
امروز آمدی
با چمدانی که
گل‌ها و گنجشک‌ها را برده بود
روبه‌رویم نشستی
لبخند زدی
و آنهمه سال برف
میان قلبم
آب شد.

قدیم تر ها که پلک میزدم
زندگی میگذشت
اما حالا زندگی لابه لای پلک هایم گیر میکند
سپس قطره اشکی میشود مملو از خاطره و آرام چکه میکند

هیچ عیبی ندارد
ما با درد هایمان زندگی میکنیم
شاید یک روزی،جایی از ما خسته شدند و رفتند