کاش میشد آدمیزاد که به ته خط رسید، مثل ساعت شنی برعکسش کرد و فرصت دوباره به او داد! کاش میشد پایان های تلخ راخط زد و تمام داستان ها را با فصلی خوش به اتمام رساند؛ کاش میشد فقط لحظه ای قلم سرنوشت به دستان من می افتاد تا...
نخستین مرد که نخستین سیگار را دود کرد بی شک پیشگویی بوده که سرنوشت پر حادثه ی مرا بی کم و کاست پیش بینی کرده بوده است...
ای کودک در پستوی دلتنگیم خفته ام تا که تصویرت را در ذهنم نقاشی کنم لبخندها زده ام به سرنوشت تلخم و عجباء که تنها لبخند اعجازم تو هستی کودکم تو را من در آیات گلهای شقایق دیده ام تو را من در اذان طلوع ستارگان دیده ام فریادم خموش...
آس دل روی خشت باید نامید خوشبختی سرنوشت باید نامید ای وسوسه ی دو سیب با طعم عسل! آغوش تو را بهشت باید نامید
زندگی منشوریست در حرکت دوار که گاه صورتش سرخ و سفید است و گاه سیاه و کبود.... خوشا روزی که صورت عروس پیشانی سفید زندگی خجل از محبت سرنوشت سرخ و سفید باشد و امان از روزی که صورت خونبس بخت برگشته زندگی دردمند از دست سنگین سرنوشت سیاه و...
این روزا زندگیم به رنگین کمان میماند... رنگین کمانی که در آن نه خبری از احمر و اخضر و ارزق و اصفر نگار ابر ها است و نه خبری از طراوت لبخند آسمان... رنگ رنگین کمان زندگی من تاری روز هایم است که به سیاهی شب هامیماند... سرخی چشمان خیس...
از طلوع عشق تا غروب سرنوشت دوستت دارم
رمضان بود و شوق دیدن یار // وقت توزیع نذری افطار دخترِ چادریِ همسایه // کاسه ی آش و لحظه ی دیدار زنگ در را که دست او می زد // قلبت از سینه کنده می شد باز حمله بردن به سوی در به شتاب // نه دویدن که گوییا...
پهنم چهار گوشه ی جهان دست هر کسی را می گیرم شاخه ی درخت می شود و هر لبی که می بوسم شکاف بین دو کوه تنهایی سرنوشت من است خدا از بالای نردبان دورتر به نظر می رسد و زمین هاله ای از موریانه برای تشییع دور از احتمال...
رویاها مثل ستاره ها هستند ممکنه هیچوقت بهشون نرسی اما اگه دنبالشون کنی تو رو به طرف سرنوشتت هدایت می کنند
به من تکیه کن ! به دنیای وارونه ای که آنقدر سَگ دو زده - از اولین خیانتِ انسان - در مدارِ کج تابیِ خدا - تا همین سیگارِ بی نفس - که انگار توپِ فوتبالی زیرِ پاهایِ " کریستیَن " به من بچسب ! با من غریبه نباش !...
به دنیا می آیم از پیشانی ات تا سرنوشت دوباره ی تو باشم زنجره ها را به گردن آویخته ام تا زنجیر های عدالت به صدا در آیند و تو در تخمدان یک فانوس به آشیان من برگردی سر به کوه می گذارم نماز عشقت را و صدای قلبم را...
عزیز من تواناییهای انسانها چیزی نیست که در شناسنامه و یا پیشونی ما نوشته شده باشه تواناییهای انسان مثل گنجیه که بعد از شناخت خودمون نقشه گنج رو بدست میاریم تواناییها هرچیزی میتونه باشه مثل: قدرت بیان، اعتماد به نفس، سلامتی روحی یا جسمی، زیبایی، قدرت بیان، خوش پوش بودن،...
از جایی به بعد حرف هیچکس را گوش نمی کنی فقط به ندای قلبت اعتماد می کنی از جایی به بعد فقط به خاطر ارامش دل مهربان خودت تصمیم می گیری درسترین کار را انجام دهی زخمهای دلت را با لبخند می پوشانی نامهربانان را می بخشی به آنها مهربانی...
روبرویم نشست غمگین بود، گفت این سرنوشت ما بوده... با خودم فکر کردم این همه وقت، گریه های مرا کجا بوده؟! فکر کردم به خاطرات قدیم شعرهایی که هردومان بلدیم رفتی از من ولی به هم نزدیم بغض شد هرچه بین ما بوده بعد تو آسمان زمین خورد و زندگی...
گره کور بزن بودنت را به سرنوشتم
آدمها به همه چیز عادت می کنند ! گاهی آنقدر درد دلتنگی را می کشند که جزیی از وجودشان می شود.عادت می کنند که هر روز برای روزهایی که گذشت ، برای آدمهایی که دیگر هیچ ردی در سرنوشت شان ندارند....یک دل سیر دلتنگی به خورده قلب شان دهند تا...
سرنوشت ما در دستان خودمان است، نه در اختیار ستارگان.
زندگی مانند بازی شطرنج است، ما نقشه ای می ریزیم اما اجرای آن، مشروط به حرکت هایی است که رقیب، به دلخواه می کند. این رقیب در زندگی، سرنوشت است…
افکار و اندیشه های انسان به گونه ای است که ممکن است فقط خواندن یک کتاب پایه اندیشه ها و افکار انسان را بر مبنای جدید یا در مسیر خاصی قرار دهد و چه بسا ممکن است کتابی مسیر سرنوشت میلیون ها انسان را در راه مخصوصی بیندازد.
آلوده ام به تو.... مثلِ چشمانت به خواب مثلِ هوایِ تهران به ریزگرد و غبار..... محکومم به تو.... مثلِ بیچاره ای به سرنوشت زندانی به حبسِ ابد.... گرفتارم به تو... مثلِ موهایِ بلندِ زنی در دست هایِ باد و تنِ مردی زیرِ فشارِ کار.... دچارم به تو مثلِ مادرت به...
صبح من همان دست های مهربان توست آغوش پر مهرت و دوستت دارم هایی که هر روز می گویی و سرنوشت درست از همان جا برای من شروع می شود... ️️️
قرار بود که ما راهمان به هم بخورد که سر نوشت دو تا بی نشان به هم بخورد قرار بود میان نگاه های غریب نگاه ما دو نفر ناگهان به هم بخورد بیا اگرچه نخواهند ما به هم برسیم بیا که توطئه دوستان به هم بخورد و فارغ از همه...
انسان چطور میتواند بر سرنوشتِ خود حاکم باشد درحالیکه قادر به تدوین برنامه ی کوتاه مدتی مثلا برای هزار سالِ آینده نیست؟ میخائیل بولگاکف | مرشد و مارگریتا
