متن شاعر: زهرا حکیمی بافقی

جمله ی پیغمبران از نسلِ نابی بوده اند؛
در زلالیِ نهانی، مثلِ آبی بوده‌اند.

جمله ی فرعونیان از بطنِ شر، زاده، شدند؛
باعثِ آزارِ مردانِ دل آزاده، شدند...


برشی از یک مثنوی تعلیمی_تمثیلی

آب اگر، سرچشمه اش، آلوده باشد، در مسیر،
می کند، آلودگی را منتقل؛ بالا و زیر؛

آبِ پاک امّا، طراوتبخشِ بستانِ صفاست؛
جوششِ آن، باعثِ سرسبزیِ دنیای ماست.


برشی از یک مثنوی تعلیمی_تمثیلی

پرورش می یابد از: قلبِ گلستان، بوی ناب؛
می کند رفعِ صداع از جان، نمِ پاکِ گلاب؛

نیست هرگز باعثِ دردِ سری، فرزندِ نیک؛
سرفِرازی می دمد، از کوششِ دلبندِ نیک.

برشی از یک مثنوی تعلیمی_تمثیلی

چون که باشد یک پدر، اهلِ کمالاتی زلال،
ای بسا؛ فرزند او هم هست، دارای کمال؛

همچنین، گر مادری باشد زنی خوب و، عفیف،
از وفای دامنش، روید گلی سرخ و، لطیف.

برشی از مثنوی تعلیمی_تمثیلی

از صفای اصلِ نیکو، پای می‌گیرد نهال؛
بی وجودِ بذرِ خالص، هست، سرسبزی، محال.

بیتی از مثنوی تعلیمی

ریشه دارد یک درختِ طیّبه، در قلبِ خاک؛
شاخه هایش سر به افلاک است و پُرمیوه است و پاک؛

گر درختی باشد از ریشه، خبیثه، بی گمان،
هرگز آن را، نیست یارا؛ تا بماند پُرتوان.

برشی از یک مثنوی تعلیمی

می توان برداشت کرد از: آیه های حق، چنین:
از تباری پاک، می مانَد صفا، روی زمین؛

همچنین، لازم برای جوششِ یک نسلِ پاک،
آبِ عفّت هست و خاکی بس نکو وُ، اصلِ پاک...

برشی از یک مثنوی تعلیمی

گفته اند می آیی؛
آری می آیی؛ می دانم؛
من آمدنت را،
با ژرفای جان،
باور دارم؛ باور دارم...

گفته اند می آیی؛
من با صدای تپیدن سینه،
تو را می خوانم؛
و همچنان انتظارت را،
به قدمهای گل شکوفای امید می سپارم...

گفته اند می آیی؛
سالهاست که انتظارت را،
در باغ دلم کاشته ام؛ 
منتظر هستم تا:
باغ باورم را،
با قدمهای سبزت،
 بارور سازی...

گفته اند می آیی؛
من به اندازه ی وجدانِ بیدارِ بشریت؛
و به اندازه ی تاریخ محبت،
منتظرت هستم...

گفته اند می آیی؛
من با لبان احساس،
 قداست انتظارت را،
می بوسم...

گفته اند می آیی؛
من با بصیرت روان؛
با تمام جانم،
حقیقتِ آمدنت را،
می بیوسم...*

* پی نوشت:
بیوسیدن: انتظار کشیدن.

گفته اند می آیی؛
من تمام نفسهای جمعه های عمرم را شمرده ام؛
و بارهای بار،
آمدنت را،
از در خانه ی سبز امید،
به انتظار نشسته ام...

بکش با موجِ احساست، مرا در بسترِ آغوش؛
و نقّاشی بکن، تصویرِ امواجِ دلِ من را!

در هر نفس، دلخسته ام؛
از بس که «احساس»،
پنهان کند، بغضی که بند آرد، نفس را!

رفتی به سرِ زندگی خود؛ دلِ من هم،

باید برود بی تو زند سرد، نفس را.

درد است تمامِ تپشِ ثانیه هایم؛
زیرا که دلم را نفسی،
همنفسی نیست...

شرابِ خون خورَد دلم،
زِ جامِ سردِ بی کسی؛
بیا؛ بشو، تو همنفس،
برای من؛ برای دل!

هرزمان که:
می روم ورزش کنم در پارکها،
همقدم با من بیا؛
تا منتهای یک نفس!

نفس، نفس، سروده ام،
تو را به لحظه های دل؛
نفس تو را کشیده ام،
ز موجِ هر هوای دل.

نفسم با تو شود شاد و،
دلم نغمه زنان؛
تپشِ قلب و صفای گلِ جانم با توست!

نفسم در هیجان و،
هیجانم با توست؛
دلِ من در ضربان و،
ضربانم با توست.

هوایم با تو شد حالا،
پر از مهر؛
نفس هستی و با تو،
می کشم دم.