متن عاشقانه غمگین

برو، دلت برام نسوزه
تو گریه نکن
تحملشو ندارم
گریه نکن عزیزم،من نمی تونم تحمل کنم
بگیر این قلبم برای تو باشه
قلبم پیش خودم باشه نمی تونم زندگی کنم!

_برشی از برگردان ترانه ترکی

هنوز من یادم نرفته چند سالو چند وقته
دور شدی از دنیام باورشم سخته
این عشق تنها یادگار دیروزو الانه
شاید نفهمی تو تا پیری باهامه
هنوز قلبم برات میره شبام نفس گیره
چاره ای نیست بی تو این زندگی میره...

_برشی از ترانه

گفت: از دلتنگی بگو
گفتم: دلتنگی یعنی صدای محبوبت را بشنوی روی برگردانی و کسی آنجا نباشد.

بعضی وقتا که دلم تنگ میشه

وقتایی که از خودم بیزارم

به هوای یکم قدم زدن

چتر تنهاییمو برمیدارم

میزنم دل به دل خیابونا

زیر بارونی که نم نم میزنه

جای خالیه تو هم حس میشه

این هوا هوایه با تو بودنه

یه نفر دلش میخواد تو این هوا

خودشو...

مو براش دریا شدم او با برکه میپرید!
مو براش فردا شدم؛ به گذشته میرسید…
مو یه دنیا آرزو او جلو پاشو میدید…
صاف بودم عین دشت؛ ولی بام صادق نشد!
مو براش عشق شدم؛ ولی بام عاشق نشد
غرق عشقش میشدم؛ یک دفعه قایق نشد…
آی مترسک! چشاتو واکن...

بسه برگرد
من واسه تو عمرمو جنگیدم
مرگمو با چشم خودم دیدم
هرچی که هست تاوانشو میدم
بسه برگرد
من جون ندارم واسه ی این درد
رفتن تو پشتمو خالی کرد
از عمر من کم کن ولی برگرد...
_برشی از ترانه

برگای زرد
منو یاد تو میندازن
چه زود رسید پاییز ،بازم
اما این بار تو مال من، نیستی
روزا دارن
آروم آروم سرد میشن
غروبا دلگیر ترن
همه دنیا بهم میگن ،نیستی!
تو راحت از عشقم، گذشتی و بازم
من آرزوم اینه برگردی پیشم
همیشه تو ذهنم میمونی
اما من...

انگشتت را به صورتم بکش،
بسان قطره ی بارانی که از زیر چشم ها
به روی گونه هایم شره می کند...
بگذار باور کنم این عصر بارانی را
در کنارت...

علیرضا سکاکی

از این خیابونا هر وقت رد میشم
دیوونه تر میشم بی حد و اندازه!
باور کن، این روزا هر چی که میبینم
فکر منو داره یاد تو میندازه
هر چی که میبینم فکر منو داره یاد تو میندازه
انگار قدمام به این خیابونا
وقتی که تو نیستی بدجوری وابسته ست!...

دیوانه !مرا به دست کی سپردی
دیوانه رفتی مرا با خود نبردی
این عشق شد زندان من
این درد شد درمان من
رویای تو پایان ندارد
قلبم بلند پرواز شد
از چشم تو آغاز شد
ترسی از این طوفان ندارد...

-برشی از ترانه

تا قیامت شکر میکنم پروردگار خویش را
آه، گر من باز بینم روی یار خویش را 🖤

گران بود دل بستن به کسی که
ارزان فروخت دل مارا

فرو پاشید و له کرد
هرچند زنده کرده بود مارا

با خیال تخت در خیالش زیستن کردم
در سرم زلف بلندش را ریستن کردم

به دور از هرچه تمنا بود
هرچه زاری و تقاضا بود

رفت و ویران نشینم...

در جستجوی تو،
همچون پروانه، به پرواز در می آیم
و خودم را می گویم: شاید همچون گلی
در باغچه ای بیابمت.
جایی نمانده که برای یافتنت نگشته باشم
و نیافتنت، زخمی بر روح و جان من نشده باشد!
برگ برگ درختان را می بوسم
به این امید که اثری...

عجب تناقضی
روزیکه بعد سالها آمدی گفتی بهانه ش گذشته بود واما همان هم شد دلیل رفتنت! تو که گفتی دلیل آمدنت خاطرات خوش گذشته بود پس چه شد که نیامده عزم رفتن کردی به بهانه مرور شدن خاطرات درد آور آنسالها...!؟
مهربان دلیل به هم نرسیدنمان تقدیر بود یا...

ای دست نیافتنی!!!
دوست دارم وقتی بعد سالها میبینمت
روی بوم نقاشی ماندنت درلحظه رنگ عشق بزنم؛ بگذار لااقل دلخوش باشم به تصویری ماندگار از کور سوی امید..!
وقتی تصویرت را مقابلم دارم بگذار دوست داشتنت را نقاشی کنم...
چون با تصویر ذهنی م نقاشی نبودنت را خوب بلد بکشم...

سالهاست وجودم را به سبزه خیالت گره زدم .
بدون تو عیدی نداشتم که (۱۳) سیزدهی به آبَ ش دهم...!؟

✍️رضا کهنسال آستانی

باران ِگریه ی یادت، امسال، باغ خیالم را پُر محصول کرد
از خوشه های فراوانِ آویزانِ انگورِ دفترِ نگاشته ام گرفته، که نمانده مستم میکند شرابش،؛
تا میوه های کالی که هیچوقت انگارنخواهند رسید!
و انار خاطراتت که امسال فقط قرار است خون به جگر من کند، با دانه های...

چشمهایم پائیز برگ ریزان محبت را به تماشا نشست
دلتنگی هایم زمستان زیر سنگینی برف سکوت به سوگ نشست
مخاطب فصلهایم چه بگویم از اشکهایم
وعشقی که در انتظار حلول بهار جان داد
خدا تابستان یادت را برایم به خیر کند .

✍️رضا کهنسال آستانی

از صبح آن شبی که رفتی و گُمَت کرده ام باران واژه ها را خودکارم روی آسمان دفتر خاطراتم می گریاند؛ ومن همچنان پشت رنگین کمان پس از باران واژهایم دنبال تو میگردم...

✍️رضا کهنسال آستانی

هرگز مرا نخواهد دید
و هیچگاه دستانم به نوازشِ
چین و شکنهای صورتش نخواهد رسید.
نامم را نخواهد دانست.
و با قلب به آتش نشسته ام غریبه خواهد ماند.
و هیچ زمانی بوسه ی بی نوای من، از مبدا لبانم
به سوی چشمانش، به مقصد نخواهد رسید.


- زینب ملائی...

دیگر مگر به خواب ببیند
این مردم نجیب را
جهانی که بی تو
ارزش تماشا نداشت
و من چه عاشقانه
ولی بیهوده فرسودم
نگاهم را...

از نجف الاشرف که سمت مشایه رفتم
دلم پیشت ماند چه سخت است فراقی
که هیچ دیداری ندارد.

پایان را میدانستیم اما آغاز کردیم

مثل رفتن زیر باران بدون چتر

و رقصیدن و چرخیدن در هیاهوی

قطرات و خیس شدن با عشق

با آنکه میدانیم پایانش تب و درد است

مثل نوشیدن قهوه که بدجور دلچسب

میشود اما تلخی اش ماندگار

آری آخر قصه ما از ابتدا پیدا...

وقتی تو را از دست دادم،
تازه فهمیدم
که قرار نیست
خدا فقط در آن دنیا
جهنم را بر آدمی آشکار سازد...








شاعر: نظیر تنها
مترجم: زانا کوردستانی