متن غمگین

دلم برای کودکی هایی که نکردم تنگ شده.

مرد گریه می کند
عبارت غلط \ مرد گریه نمی کند \ را دور بیندازیم ...
اصرار به حفظ باورهای غلط هیچ افتخاری برایمان ندارد .
مردی که هیچوقت گریه نمی کند لزوما قوی نیست بلکه ممکن است احساسات انسانی خود را سرکوب کند و آسیب عمیق تری ببیند،
اجازه...

دست بر گریبان گرفته بود و فریاد میزد اما...!
صدایی از حنجره اش خارج نمیشد..
گویی نمایش پانتومیم اجرا میکند!
اما بدون بیننده!
مشخص بود حال خوشی ندارد.
قدم میزد و راه میرفت و دستانش را در هوا تکان میداد!
یا من چیزی نمیشنیدم!
یا او بی صدا جنگ میکرد....

مادرم قالی بافت...
آنقدر تا که به درد ِسِل ، مُرد.

پدرم کارگرِ بنا بود...
آجری عاقبت زندگی بابا بود.

من در این خانه ی خلوت
پی تو می گشتم...
دل من تنها بود

این گل باغچه را آوردم
که کنم هدیه به تو

مرد رویاهایم محرم اسرارم
یا بیا...

تو را ای عشق دیرینم
دوباره جستجو کردم
در این دنیای بی مهری
به هجران تو خو کردم

دلم خوش بود مثل من
به ماندن هم تو مشتاقی
ولی رفتی و عشق تو
زده بر قلب من داغی

من اینجا پشت این دیوار
تو آنجا توی یک بستر
مرا در...

رفته
رهگذرخیال
خاک می خورد
ردپایش
صیدنظرلطفی

ما      کویر خشک  را مانند دریا می کنیم
صد گره در کار باشد،بی گمان وا می کنیم

ما اگر  با  دست خود، جایی  نهالی کاشتیم
شک نکن آن را درختی سبز و رعنا می کنیم

ما  شبیه  رود هستیم  و به  دریا می رسیم
راه خود را بین این بیراهه...

ما از آن ها که تسلّایشان می دادیم
غمگین تر بودیم…

تلخ ترین خنده را آدم برفی ای داشت که زیر آفتاب در حال آب شدن بود اما باز هم تا لحظه ی تموم شدنش می خندید¡




\فاطمه عبدالوند\

رابطمون با اطرافیان شده مثه رابطه ی صداوسیما و سریال گاندو، کلا یا می خوان سانسورمون کنن یا حذفمون... چه خبرتونه¿¡

\0624\
مثل صفر قبل از اعداد
همون قدر بی تاثیره¡
امید دادناتون رو میگم...




\فاطمه عبدالوند\

درمان دلت با خدا ❤




★ تکست روز......

اون بالایی گفته غمگین نباش...
که تا اخر عمرت دامن گیرت
میشه...😓


★حق.......

تابستان فصلِ خوبى براى رفتن نبود..
نه باران مى بارد که
اشک هایم را بپوشاند..
نه برف مى بارد که
رد رفتنت آب شود..
نه برگ زردى بود که با لگد
حرص نبودنت را سرش خالى کنم..

در آن هوا ...
فقط داغ رفتنت دلم را سوزاند ،،

و کاش ندانى
تمام این سال ها
مرگبارترین فصل ها پاییز بوده است
که بعد از تو
رو به جاده ی شمال که میروم
نه عطرِ دریا سرشار ترم می کند
نه بوییدن ساقه های برنج عاشق ترم
نه اندوهِ پر ابهتِ سبزِ جنگل ، شاعر ترم
و کاش هرگز...

من دیگر آن هایی را که دوست دارم
نخواهم دید و مردن این است

موریل باربری
ظرافت جوجه تیغی

سایه به سایه
با تو هستم
سایه ام بودی
و امروز
دلداری ات
چون بهانه های کودکی
خلوت خانه های قدیمی ست
ببخش
اگر گُل های یادت را
آب پاشی می کنم!

به تو نگاه می کنم
غریبانه می نوشم
چای دم کشیده ی خنده هایت را
هر چند نیستی!

همه ی دنیا را رها کرده ام
همه ی آدم ها را هم همینطور
چسبیده ام دو دستی
به قلب یک آدم
او هم که نامهربان است...
واقعا چه باید کرد با غم این دل؟!

غمی در قلبم کاشته ای
هم جنس بارانی که بی وقفه می بارد!
مدام دلتنگت می شود
مدام بهانه ات را می گیرد
و نمیدانی
چگونه می شکند قلبی
که در التماسی پُرتکرار
تو را
به نبضی بی امان می خوانَد

شاید... عشق همین است
غمی زیبا
در بطن دوست...

اگر روزی من نباشم
دنیا سر جایش خواهد بود...

گلها بی من خزان نمی شوند...
خورشید یادش نمی رود که طلوع کند...

اما...
جای مرا در قلبت ، کسی نخواهد گرفت...

...
بهزاد غدیری (شاعر کاشانی)

هرشب خودم را در آسمان...
چند قدم مانده به ماه...
در آغوش ستاره ای کوچک و کم سو
زانو در بغل...
با موهایی آشفته
و چشمان غم آلودِ خیره به مهتاب...
و لبخند بی رمق
در انتظار تو نشسته ام...!
بیا و پریشان حالیِ مرا مرحمی باش

تا دیر نشده...

بی تو
نه آسمان آبی ست
نه ماه نورانی ست
و نه حتی ستاره ای چشمک زدن را دوست دارد.
بی تو...
شاید درخت های کوچک
تصمیم به یک خزان زدگی
بی پایان بگیرند!

بی تو حتی هیچ بارانی
عاشقانه نخواهد بارید
نه!
نمی شود بی تو...
نمی شود بی...

من نهایت ِدرد را کشیده ام؛
تنها ماندنم تا ابد، چیزی نیست که مرا برنجاند.


پریا دلشب