متن فراق

رفته ام با پا نه، اما با دلم سمت حرم
روح من رفته سفر جا مانده اینجا پیکرم
قسمتی از خویش را من جا نهادم سال پیش
تکه ای از قلب من جا مانده پیش سرورم
کاش می شد زندگی را جور دیگر زد رقم
تا نباشد ،آن زیارت ،...

چون سرو خمیده ام که دارد غم برگ
در چشم توام ولی گرفتار تَمَرگ

خِشت دلم از فراق تو ریخته چون
فرسوده عمارتی که لَم داده به مرگ

در فراقت دم به دم تب میکنم
خورده شعر هایم مرتب میکنم
در قبار غربت و دلواپسی
روز را با یاد تو شب میکنم.

در غریبی و فراق و غم دل، پیر شدم...

قرار بود که ما راهمان به هم بخورد
که سر نوشت دو تا بی نشان به هم بخورد

قرار بود میان نگاه های غریب
نگاه ما دو نفر ناگهان به هم بخورد

بیا اگرچه نخواهند ما به هم برسیم
بیا که توطئه دوستان به هم بخورد

و فارغ از همه...

بازآ که در فراق تو
چشم امیدوار... چون گوش روزه دار "بر الله اکبر است...!"

بازآ که در فراق تو چشم امیدوار
چون گوش روزه دار بر الله و اکبر است

اگر کسی را دوست داری بگذار برود ؛
که اگر بازگشت همیشه متعلق به توست، و اگر بازنگشت از ابتدا نیز تعلقی به تو نداشته است !
این قانون همیشگی است که عشق ژرفایش را جز در لحظه‌ی فراق درنمی‌یابد !

ما وصل خواستیم و رقیبان فراق را
نفرین سریع تر ز دعا مستجاب شد

شبیه برگِ جدا از درخت بر کفِ باغ
نه وصل حال مرا خوب می کند نه فراق

افتاده به دست‌و پایم این عشق
فریاد کنان گذر مکن ، باش
بر عهد وفا کن ای سیه مو
این مرتبه هم از آنِ من باش
آه از غم و از فُسونت ای عشق
بر هرچه گذشت و هرچه دیدم
این درد که از فراقَت افتاد
بر دامن من چه...

و عمق عشق
هیچوقت فهمیده نمی شود
مگر در زمان فراق...

چنانت دوست می دارم که گر روزی فراق افتد
تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم

تا تو مراد من دهی، کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی،
من به خدا رسیده ام

یا ز ره وفا بیا، یا ز دل رهی برو
سوخت در انتظار تو،
جان به لب رسیده ام

و عمق عشق
هیچ وقت فهمیده نمی شود
مگر در زمان فراق

گویی مرا شبت خوش
خوش کی به دست آتش ؟

آتش بوَد فراقت

تو چه دانی
که چه‌ها کرد ،فراقت با من ...!

تا تو مراد من دهی

کشته مرا فراق تو