متن کافه

هروقت حس کردی حالت میزون نیست
خودت به دادش برس
یه قهوه تو یه کافه دنج خودت رو مهمون کن
به خودت حرفای قشنگ بزن...
حواست باشه
این وسط مسطا یه دل هست که تو صاحبشی،
نذار فکر کنه فراموشش کردی
بخند!
خنده هات قشنگن
لذت ببر از زندگی....

حسین...

کافه چی قهوه رو تو فنجون ریخت
یه لبخند کج و کوله زدم به نشونه تشکر
..
..
..
نشست رو به روم یه لبخند دلبر زد و گفت:
تا ته بخور زود بده بهم میخوام فالتو بگیرم
-مگه بلدی؟!
+اره بلدم زود تر بخور
قهوه رو تا ته سرکشیدم...

گاهی نیاز است کمی
برای خودت باشی
قدم بزنی
میان کافه ای که دوست داری
چایت را بنوشی
عاشق درو دیوار باشی
موسیقی گوش کنی
بخندی
بغض کنی
بخوانی
خودت را بغل کنی
نگذاری میان این شلوغی ها
از یاد رفته باشی
همین ...

بیا قدم بزنیم امشب این خیابان را
دوباره حس بکنیم احتمالِ باران را

چه زود می گذرد مهر و از همین حالا
گرفته ایم به خود، رنگ و بوی آبان را

غمی میانِ نفس های سرد پاییز است
که می بَرَد به تناسُخ روانِ انسان را

بیا به یاد هزاران...

حبیب آقا نه کافه رفته است، نه کتاب خوانده است و نه سیگار برگ برلب گذاشته و کلاهِ کج بر سر ؛ نه با فیلم تایتانیک گریه کرده است و نه ولنتاین می داند چیست !
اما صدیقه خانم که مریض شد، شب ها کار می کرد و صبح ها...

کاش درد
آنقدر کوچک بود
که پشت میز یک کافه، می نشست
چای می خورد
ساعتش را نگاه می کرد
و با عجله می گفت: خداحافظ!

تارا محمدصالحی
از کتابِ رودخانه ای در آفریقا

نصف قهوه ات را که نوشیدی
بیا فنجان هایمان را عوض کنیم
در کافه های شهر نمی شود یکدیگر را بوسید

یادش بخیر آن روزها
عصرهای پائیز
پاتوق من چشم هایت بود
یک میز و دو صندلی روبروی هم
غروب کافه در
فنجانی لبریز از شعر
و عاشقانه هایم که نوش نگاهت می شد!

درست است دراین روزهای دونفره کسی را ندارم تاعاشقانه هایمان راباهم قدم بزنیم ...
اما خداروشکر همچون تویی را دارم که متکی به گرمای جیب های خودمان قدم بزنیم وبه این تنهایی بخندیم!
توهستی تا برای اینکه حسادت امانمان رانبرد به کافه رفته و دوستانه چای بخوریم..
میدانی درست است...

نقش مهمی
در این نمایشنامه ندارم
قرار است او
در یک کافه کوچک
آن طرف میز بنشیند
و من
این طرف میز
نباشم

تو در خیالم رقصیدی و تمام کافه های شهر
تخته شدند

کافه ای کنجِ دلم ساخته ام، منتظرت
سال ها خیره به در، چشم به راهت بودم

با خودم قرار گذاشته ام، به وقت تمام بی خیالی ها، توی تمام کافه ها، خیابان ها، کتابفروشی ها...
خودم را به صرف انواع قهوه و نوشیدنی و موسیقی و شعر؛ دعوت کرده ام و به قدم زدن روی تمام سنگفرش های پیاده روهای این شهر...
قرار گذاشته ام با...

بانو! بگو که کافه ی دنجِ چشات کو؟
من خسته ام... نشونیِ اون کافه رو بگو!

گفته بودم می روی دیدی عزیزم آخرش !
سهم ما از عشق هم شد قسمت زجرآورش

زندگی با خاطراتت اتفاقی ساده نیست !
رفتنت یعنی مصیبت ، زجر یعنی باورش

جای من این روزها میزی ست کنج کافه ها
یک طرف سیگار و من ، یاد تو سمت دیگرش

.

امشب دلم هوای آن کافه را کرده
که چایش از مهر تو
و قندش محبت تو باشد
و تنها مشتری کافه من باشم … .

آی عاشق ها که در کافه نشسته شاد و خندانید
یک نفر سینگل دارد میسپارد جان ز تنهایی...

اگه ولنتاین کسی رو نداری باهاش بری بیرون و هدیه رد و بدل کنی غضه نخور
خیلی شیک واسه خودت یه کادوی باحال بخر،بعد برو کافه ای جایی،شاهانه برای خودت
قهوه سفارش بده و عاشقانه به خودت تبریک بگو
کی میتونه عزیز تر از خودت باشه واسه خودت؟
(ستاد دلداری...

کافه ای بی حوصله ام...
با میزهای یک نفره...
و قهوه های لال...
سال هاست...
در من...
خبری از آمدنِ عشق نیست...
.

حرف هایمان را زدیم
و چای مان از دهن افتاد
چراغ های کافه را هم که خاموش کرده اند
و هنوز زیباییت
بند نمی آید...

این عینک سیاهت را بردار دلبرم
این جا کسی تو را نمی شناسد
هر شب شب تولد توست
و چشم روشنی هیجان است
در چشم های ما
از ژرفنای آینه ی روبه رو
خورشید کوچکی را انتخاب کن
و حلقه کن به انگشتت
یا نیمتاج روی موی سیاهت
فرقی نمی...

امشب این کافه
مست تر از من است
روى تمام صندلى ها
تو نشسته اى