متن ساناز ابراهیمی فرد

_در مهِ بی‌جهت_

خسته‌ام...
نه از راه،
از ندانستنِ مقصد.

قدم‌هایم
بی‌صدا
روی خاکِ بی‌خاطره می‌افتند،
و باد،
پرسش‌هایم را
با خودش می‌برد
بی‌آنکه جوابی بیاورد.

سردرگمم...
مثل آینه‌ای
که تصویرِ خودش را
فراموش کرده.

روزها
از کنارم عبور می‌کنند
بی‌سلام،
شب‌ها
در گوشم زمزمه می‌کنند:
"کجایی؟"
و من
حتی...

_ صندلیِ خالی، گوشه‌ی اتاق_

پدرم
همیشه روی صندلی می‌نشست،
به گوشه‌ای خیره،
بی‌آنکه چیزی بگوید.

من می‌پرسیدم:
به چی فکر می‌کنی؟
و او،
با صدایی آرام،
می‌گفت:
هیچی...

اما من می‌دانستم،
در آن "هیچی"،
تمام جهان جا گرفته بود:
دغدغه‌ی نان،
خاطره‌ی کودکی‌اش،
و شاید
دلتنگیِ پنهان برای من....

بارانِ مهر، بوسه‌ای بر خاطره‌ها

باران می‌بارد،
و خیابان،
با قدم‌های تو زنده می‌شود.

چترت را نبسته‌ای،
مثل همیشه،
می‌خواهی باران
موهایت را نوازش کند
و من،
در نگاهت غرق شوم
مثل قطره‌ای که
بی‌هوا
در چشمه‌ی دل می‌افتد.

مهرماه است،
و باران،
بهانه‌ای برای نزدیک‌تر شدن،
برای گفتنِ دوستت...

🍁 مهرماه، ماهِ دل‌سپردن

مهر که می‌آید،
دل از پنجره‌ی خاطره بیرون می‌افتد،
و برگ‌ها،
با صدای تو می‌رقصند روی سنگفرشِ خیابان.

تو را در باد می‌جویم،
در رنگِ نارنجیِ عصرها،
در قهوه‌ی تلخِ کافه‌های خلوت،
که بی‌تو شیرین نمی‌شود.

مهرماه است،
و من عاشق‌تر از همیشه،
به تو فکر...

پاییز
از راه می‌رسد
با چمدانی
پر از برگ‌های خاطره
و بادهایی
که بوی رفتن می‌دهند.

درختان
لباس‌های سبزشان را
آرام‌آرام
به خاک می‌سپارند
و آسمان
رنگی از اندوهِ شیرین
به خود می‌گیرد.

کوچه‌ها
صدای خش‌خشِ گذشته را
زیر قدم‌ها
زمزمه می‌کنند
و پنجره‌ها
چشم‌انتظارِ بارانی
که شاید
چیزی را...

در کوچه‌ای
که آفتاب
از لابه‌لای برگ‌های نارنج
نقاشی می‌کشد
بر دیوارهای کاه‌گلی،
کودکی
با پیراهنی از باد
می‌دود.

دست‌هایش
پر از خاکِ بازی‌ست
و در چشمانش
آسمانی‌ست
که هنوز
هیچ هواپیمایی
خطی نکشیده بر آن.

صدای خنده‌اش
مثل پرنده‌ای
از شاخه‌ای به شاخه‌ی دیگر
می‌پرد
و مادر
از پشت...

کودکی
مثل نسیم صبحگاهی
بی‌خبر از سنگینیِ ساعت‌ها
می‌دود میان کوچه‌های خاکی
با بادبادکی از رؤیا
و جیب‌هایی پر از خنده.

در چشمانش
آسمان بی‌مرز است
و هر قطره‌ی باران
قصه‌ای تازه برای بازی.

او نمی‌داند
که جهان گاهی
بی‌تابیِ بزرگ شدن را
به دوشش می‌گذارد.

اما هنوز
در صدای...

در کوچه‌های خاکیِ خیال
کودکی
با پایِ برهنه
بر سنگ‌فرشِ رؤیا
می‌دود.

باد
موهایش را
به رقصی بی‌پایان می‌برد
و آسمان
در چشمانش
آبی‌تر از همیشه است.

او نمی‌داند
که دیوارها
گاهی
بلندتر از قدِ آرزو می‌شوند
و ساعت‌ها
بی‌رحمانه
بزرگ شدن را
فریاد می‌زنند.

اما هنوز
در صدای خنده‌اش...

بمان پیشم…
نه برای گفتن،
نه برای شنیدن،
فقط برای بودن.

در سکوتِ شب،
وقتی واژه‌ها خسته‌اند،
بودنت
تنها صدای آرامش است.

بمان،
مثل نفس‌هایی که بی‌صدا می‌آیند و می‌روند،
مثل نورِ کم‌رنگِ چراغی
که در دل تاریکی نمی‌میرد.

بمان،
نه چون نیاز دارم،
نه چون تنهایم،
بلکه چون با...

🍁قرار عاشقانه"
باران می‌بارید،
و ما
بی‌چتر،
بی‌کلام،
در امتداد خیابان خیس
قدم می‌زدیم…
تو با شال نارنجی‌ات،
من با دلی که
هر قطره‌ی باران
بیشتر عاشقت می‌کرد.

برگ‌ها
زیر پاهایمان
خش‌خش می‌کردند،
انگار پاییز
داشت شعرمان را
با صدای خودش می‌خواند.

و من
در آن لحظه‌ی بارانی
فهمیدم
عشق...

🍂
درختان لخت شده‌اند
مثل دلم
که بی‌لبخند تو
پاییز را
با تمام برگ‌هایش
گریه می‌کند.

باد می‌وزد،
و من
در پیچ‌و‌تاب شال گردنم
دنبال ردِ آغوشت می‌گردم…
تو نیستی،
اما پاییز
همه‌چیز را به یادت می‌آورد

🍁
پاییز آمد
و برگ‌ها،
مثل خاطرات تو
یکی‌یکی از شاخه‌های دلم افتادند…
بی‌صدا،
بی‌ادعا،
اما با درد.

🌙
شب‌های پاییز
سردند…
اما من
با فکر تو
دست‌هایم را
در جیب خاطراتت گرم می‌کنم.

«برف می‌بارد،
و من به تو فکر می‌کنم…
به آغوشی که از هزار پتو گرم‌تر است،
و لبخندی که زمستان را بهار می‌کند.»

"✉️نامه‌ای از آخرین دیدار"
به تو، 
که هنوز در خاطرم قدم می‌زنی...

آخرین دیدارمان را به خاطر داری؟ 
آن غروب آرام، که آسمان هم بغض کرده بود؟ 
تو رفتی... بی‌آنکه نگاهت را پس بگیری، 
و من ماندم، با دلی که هنوز صدای قدم‌هایت را می‌شنود.

در آن لحظه، زمان ایستاد. ...

🍂 پاییز، قرارِ دوباره

و من،
در امتدادِ پاییز
با هر برگِ افتاده
به تو نزدیک‌تر شدم...

تا آن روز،
که کوچه‌ها
بوی آشنایی گرفتند
و باد،
موهای تو را
دوباره به حافظه‌ام آورد.

تو آمدی...
با لبخندی که
تمامِ غروب را روشن کرد
و چشمانی
که هنوز
پاییز را...

🍁 نامه‌ای از دلِ پاییز

به تو،
که هر برگِ افتاده، نامت را زمزمه می‌کند...

پاییز آمده،
و من دوباره به یاد تو افتاده‌ام.
نه از روی عادت،
بلکه از روی دلتنگی‌ای که هر سال
با اولین بادِ سرد
در جانم ریشه می‌دواند.

امشب،
در کوچه‌ای که هنوز ردِ قدم‌هایت...

🍂 در امتدادِ پاییز

تو آمدی،
در لحظه‌ای که برگ‌ها
از شاخه دل می‌افتادند
و باد
نامِ تو را
در گوشِ درختان زمزمه می‌کرد.

پاییز،
نه فصل بود
نه زمان،
پاییز
حضورِ تو بود
در رنگِ زردِ نگاه‌ها
در صدای آهسته‌ی قدم‌ها
که روی خاطره‌ها راه می‌رفت.

من
در کوچه‌ای...

رویای برباد رفته

در تقویمِ کهنهٔ رویاها
برگ‌هایی هست
که هرگز ورق نخوردند—
شاید از ترسِ حقیقت،
یا زخمِ تکرار.

باد،
با انگشتان نامرئی‌اش
بذر آرزوها را
در بیابانِ فراموشی کاشت،
جایی که حتی سایه‌ها
ردی نمی‌گذارند.

چشمانم،
دو فانوس خاموش
در طوفانِ بی‌پایانِ انتظار
هنوز
نوری از فردا را...

آینده...
نامه‌ای‌ست تا نیمه‌نوشته
که هر واژه‌اش
در لابه‌لای طوفان تردید
گم می‌شود.

در مسیرِ بی‌نقشهٔ لحظه‌ها
قدم می‌زنم
با کفش‌هایی از خیال،
بر زمینی
که شاید فردا
دیگر نباشد.

آفتاب،
در افق‌ِ ناشناس
گاهی چشمک می‌زند
گاهی
خود را پشت ابرهای سکوت پنهان می‌کند.

و من،
با چمدانی از...

ای پدر، ای سایه‌ی آرام جان
رفتی و ماند از تو یادِ جاودان

چون چراغی در شبِ تارم شدی
روشنی در خانه‌ی بی‌هم‌زبان

دست تو بویِ امید و مهر داشت
چشم تو آیینه‌ی روزِ نهان

بر دلم هر شب گذر داری هنوز
با نسیم خاطراتِ بی‌کران

خنده‌ات، تسکینِ هر اندوه...

در امتدادِ صفحه‌های بی‌پناه،
دختری نشسته است
با کتابی که
نه قصه می‌گوید،
نه آرامش می‌بخشد.

حروف،
چون پرندگان زخمی
بر ذهنش می‌لغزند،
و هر واژه
سایه‌ای‌ست از خاطره‌ای که نمی‌گذرد.

پنجره بسته است،
اما بادِ اندوه
از لای سطرها عبور می‌کند
و موهایش را
مثل شاخه‌های بی‌تابِ بید،
در...

دوست خوب، گوهری کمیاب است که در لحظات تاریک، روشنی‌بخش راه می‌شود.
مثل نسیم صبحگاهی، آرامش‌بخش روح، مثل فانوس شب، راهنما در مسیرهای ناشناخته.
با یک دوست خوب، دلگرم می‌شوی، سخنانش مرهمی برای زخم‌ها، حضورش پناهگاهی از جنس اعتماد.
او نه تنها همراه روزهای شادی، بلکه سنگ صبور لحظات دشوار...