متن شبنم

در سحرگاهان غم جان، یاد باران می‌کشد
خواب شبنم را به دامان، یاد باران می‌کشد

در دل آیینه‌ها تصویر مهتابی شکفت
قصه‌ی مهجور دوران، یاد باران می‌کشد

بر لب خاموش شب، آواز نیلوفر نشست
نغمه‌ی خاموش و پنهان، یاد باران می‌کشد

در گذرگاه غزل، افسانه‌ی پروانه‌ها
شعله‌ی بی‌تاب عصیان، یاد...

گفتی شراب و شعر و شبنم دوست داری
امشب ولی باران نم نم دوست داری

گفتی غزل را عاشقانه،عاشقانه...
گفتی غزل های پرازغم دوست داری

بامن بگو زیبای خوب آسمانی
بااین همه آیا مراهم دوست داری؟

سررابه زیرانداختی چیزی نگفتی
نه نشنوم این را که مبهم دوست داری

شعرم...شرابم...شبنمم...هرچه بخواهی...

کوچه را درگیر زیبایی باران می کنی
بانگاهی بید مجنون را پریشان می کنی

مثل شبنم می نشینی روی پلک بی پناه
در پی عطر توام هر صبحدم با اشک وآه

صفحه ای دیگر
از روزهای نبودنت
در غروبی غمناک ورق می خورد
ای کاش بودی
تا به واسطه ی طلوع نگاهت
زلال ترین شبنم شادی
از چشم هایم می بارید
و شیرین ترین تبسم خوشبختی
بر روی لب هایم می نشست


مجید رفیع زاد

سوسوی شبنم ؛/
مردم از کوتاهی عمر /
حرف می زنند/

سوسوی شبنم؛ /
مردم از کوتاهی عمر/
حرف می زنند/

شبنم عشق
چکه می کند
از گلبرگ احساسم
❤️
تمام احساسم
درگیر توست

زهرا حکیمی بافقی
کتاب گل های سپید دشت احساس

☘🌺☘

به شبنمی ، سحری آفتاب سرزده گفت
بمیر تا برسانی به آسمان خود را

شبنم...

شبنمم...
افتاده در آغوش تو
باز کردم سینه ام را
آن وجودم نوش تو


1401/06/20

کاش ازعمر شبی تا به سحرچون مهتاب
شبنم زلف تو را نوشم وخوابم نبرد



️️️

سپیده آمد و باز هم
طلوعِ سوسن هاست و
از مژه های علف های دشت
شبنم چو اشک می ریزد
درخت ها همه آوازهای غمگینند
که منتظرِ نورِ زردِ خورشیدند
آه! روزها بی حضورِ روی تو
ای آفتابِ جهان
چه ساکت و سرد است
و من که به دوردست ها...

ای سرو سبز
کاشکی کنار تو می شکفتم از گل سرخ
می وزیدم از نسیمِ صبح و
می ریختم از شبنمی به دامانت
با آب های نهر
به کنارت می آمدم
و سایه ی بلندِ تو
در جانِ من هویدا بود
و لبخندت
موج های آبی ام را سکون می...

حس خوبیست
کنار تو بودن
گویا شبنمے بر لبم مے بارد

دیشب دوباره خواب تو را دیدم
روشن تر از ترانه ی خورشید
شفاف تر از آینه ی جویبار بود

خوابی چنین زلال
هرگز ندیده ام
شاید
از خواب های گمشده ی توست

ای کاش بذر شب را می شد
در خاکِ روز کاشت
یا کاش خواب نیز
مثل زمان
اینگونه...

از زیرِ پرتقال ها که رد می شدی، نگاهت کردم.
انگار هرکدام خودشان را می کشیدند به شاخه هایِ خشک و پوستشان را خراش می دادند که عطرشان به مشامت برسد و تو از خوشحالی چشم هایت را ببندی...
بعد نَخل ها سر خم می کردند که آفتاب رویِ آرامشت...

یک جرعه خورشید
مهمانم کن ای صبح

مرا زنده گردان
جاری کن به یک خوشه باران

بر خوان شعر، مهمانم کن
ای عشق
هدیه کن دامنی از غزل را

و با بالهای قلم همسفر کن

سحر هدیه آورد نفس های
ناب ترا

و بر جان من تربت پاک
لاله

و...

من آن گلبرگ مغرورم که می میرم ز بی آبی
ولی با ذلت و خواری ، پی شبنم نمی گردم