شعر تنهایی

مرد غمگین‌ آرزویش رفتن است
راه را تنها نمایش دیدن است
سرد و نمناک و غمین‌ دل مسلخی
اینچنین آدم شدن هم ایمن است
کو گناهی که بیاویزم به‌ آن
شال شبهای که تنها مأمن است
آن خدای که بر من ندارد امتحان
بخدا معشوق نور ومراچشم و تن است...

تنهایی
در این شب سیاه، دلم غرق تنهایی است
نگاهم به راه تو، چشمم پر از خالی است
ستاره‌ها همه خفته، من و سایه‌ی خودم
دلم در این سکوت، اسیر جدایی است
صدای پای تو را می‌شنوم در خیالم
ولی این خانه خالی، پر از بی‌کسی است
چراغی در دل...

تنهایی،
خیلی با وفاست!
هیچگاه تنهایت نمی‌گذارد.

سکوت و سکون و مرگ
همخوابِ آرزوهایِ سبزم،
غوغا نمیکنم،
که آدمی
به آرزوهایِ سبزِ خویش
زنده است!

به غیراز آینه هرگز قبول باید کرد
نبود حتّی یک آشنا، مقابلِ من

ساحل، آرام در پسِ من نفس می کشد
و صدای امواج به نجوا می گویند:
تا کجا در خویش فرو می روی؟....
....
....فیروزه سمیعی

به تلخی بغض خود را خورد شاعر
خیال نازکش پژمرد شاعر

تمام زخم های بودنش را
به یاد آسمان آورد شاعر

همین دیروز بود انگار یک شعر
در عمق سینه اش افسرد شاعر

چه شب هایی که با یک قرن اندوه
میان گریه خوابش برد شاعر

غرورش را به دست...

مارا جز خیالی آرام طلبی نیست ز دنیا...!