متن وفا

۵لبت دیشب که بوییدم
ز بویش اگهی چیدم
که انگشتان تو بوسیدی
و پرتاب تورا دیدم
غمینم ار نمیخواهی
وفایت را بزن بندم
که آن حسنت به تنهایی
نمی گیرد دگر دامم
دل و دیده و احساست
ببخشا تا ببخشایم
تمام هر چه که کردی
تمام هرچه که دارم
ز...

وجودم، با تو سرشار از: وفا شد

سراسر، شور و دنیای صفا شد

میانِ جان، شکفته، نوگُلِ عشق

و احساسم، به مِهرت، مبتلا شد

در هیچ لحظه ای وفااا

را نمیتوان یافت..

لحظه ها اگر با وفا بودن ..


گذر نمیکردن..

پدر، فهمانده این را، با تلاشش؛
که باارزش ترین، کانِ وفا اوست...
برای حسّ نابِ زندگانی،
دل انگیزان ترین، صوتِ صفا اوست...
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (برشی از یک چهارپاره)

قربان وفاتم ، به وفاتم ، گذری کن

( قربانی وفای تو هستم، از مرده و جنازه ی من دیداری داشته باش )

تا بوت همی بشنوم از رخنهٔ تابوت

(تا بوی تو را از روزنه ی تابوتم تشخیص دهم و جان دوباره ای پیدا کنم)

عشق را در پیرمردی دیدم که سی سال تمام
برای همسرش گریه می کند
و هنوزَِ هنوزم با نبودنش آشتی نکرده است
آنوقت هستند کسانی که کنارشان هستید اما با بی توجهی زنده به گورتان می کنند
وفا چیزی نیست که در مغازه های سر کوچه بفروشند
دل بزرگی می...

محبت را در وجود سگی دیدم

توله سگ دیگری را شیر میداد……

ذات محبت در دل باشد حیوان و انسان ندارد سخنی به جاست که گویند وفا را از سگ بیاموز .

سخن انسانی

دلبری می خواهم از جنس وفا و معرفت

آنکه من ، دلبر تصور کردمش ، دلبرنماست

با او بگو چه میکشم ازدرد اشتیاق
شاید وفا کند، بشتابد به یاری ام

گر بسوزی بند بندم از جفا

من وفای تو به جان دارم به جان

بوسه ی چشم تو بر شعر من ای یار خوش است
شاعر چشم تو بودن به چه بسیار خوش است

از تو دل کندن و دوری به خدا ممکن نیست
بهر تو شعر سرودن با دل زار خوش است

شهره ی شهر تویی غیر تو دلداری نیست
دل سپردن به...

قهر است کار آتش گریه ست پیشه شمع

از ما وفا و خدمت وز یار بی وفایی

یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیم
هر چند درین عهد خریدار ندارد

رفتم، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
راهی بجز گریز برایم نمانده بود

گر نخل وفا بر ندهد چشم تری هست

تا ریشه در آب است امید ثمری هست

چه شد که قدر وفا هیچ کس نمیداند

پنجره هم به باد وفا نکرد
آن هنگام که
اشتیاق اورا
پشت قفلهای بسته ی دلش حبس می کرد...

دلبرا، در دل سخت تو وفا نیست چرا؟

او ز ما فارغ و ما طالب او در همه حال

مرا ز عشق تو این بس که در وفای تو میرم

اندر دل بی وفا غم و ماتم باد

آن را که وفا نیست ز عالم کم باد

از خواب ک بیدار شدم باز هم روی بدنم کبود شده بود..
هر بار یک زخم یا کبودی..
بدون درد هم نبودند..
زخم ها میسوختند و کبودی ها درد داشتند..
اما من ک خودزنی نمیکردم!
یا...
کتک نخورده بودم..
آن هم هرشب..
هر شب...
و باز هم..
هرشب..
این بار...

در حسرت تو میرم و دانم تو بی وفا

روزی وفا کنی که نیاید به کار من

نوشتن آدم را سبک میکند..
داستان آدم را به سمت و سوی تخیلات میکشاند!
شعر احساس را بیدار میکند...
اما همه این ها
بستگی به موضوع دارد!
موضوع این نوشته میلاد است؛
تولد است!
تولد وفا!
تولد من!
هرسال با شیوه های گوناگون تولد را تبریک میگویند و این تو...