متن پژمرده

باغچه‌‌ی دلم،
پر از گل‌هایی که دیگر نغمه نمی‌خوانند،
رنگ‌هایشان پژمرده و سایه‌هایشان سنگین!

من اما، بسان باغبانی با دستان خشک و سرد،
که نمی‌داند چگونه باران بیاورد،
و چگونه نور را به دل گل‌ها برساند
روزگارم اینگونه میگذرد؛
هر روز تماشاگر گل هایی هستم
که یک به یک خاموش...

دلم از جنسِ گلِ یاسـمن است و گلِ ناز

که شده بی تــو شبیهِ گلِ پـژمرده ز غم

از غصّه ها آزرده ام؛

از گریه ها پژمرده ام؛

از دستِ غم بر گُرده ام،

صد زخمِ کاری خورده ام؛

امّا هنوز احساس را،

دستِ جفا نسپرده ام!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی (کوتاه سروده ها)

گلها و دلها چه شبیه اند.
یک بار که پژمرده شوند
دیگر به زندگی برنمی گردند....

آه\\\
گل های قالی ی اتاقم
--پژمرده اند!
با من،،،
به نم نمای پرسه ات
چشم دوخته ایم!


سعیدفلاحی (زانا کوردستانی)

بالا بلند ............. دختر دیروز خاطرات
شعرانه ای بیاد تو همسایهء دهات

یادم نرفته، صبح دل انگیز باغ چای
شرمِ نگاهِ گرمِ گره خورده با نگات

یادم نرفته ،شرجیِ شب های ساحلی
آوازِ شور و دشتی و افشاری و بیات

دستم میان دست تو در ،کوچه های تنگ
مست از...

شاخه ها پژمرده است
سنگ ها افسرده است
رود می نالد
جغد می خواند
غم بیاویخته با رنگ غروب
می تراود ز لبم قصه سرد:
دلم افسرده در این تنگ غروب.

من تشنه و پژمرده
تو باران بهاری
گل کن
که در این ثانیه ها
عشق بکاری

آنقدر نام تو
درخاطره ام سبزاست که
هزاران پائیزنمیتواند
برگی ازخاطرات باتورا پژمرده کند.

تو را آفرید که از ته دل بخندی
نه اینکه چمباتمه غم بزنی
و پژمرده ی یک الدنگ شوی!

دوستت دارم اما نه به اندازه ی برف
چون یه روز آب می شه
دوستت دارم اما نه به اندازه ی گل
چون یه روز پژمرده می شه
دوستت دارم به اندازه ی دنیا
چون هیچ وقت تموم نمی شه

دوستت دارم اما نه به اندازه ی برف ، چون یه روز آب می شه . دوستت دارم اما نه به اندازه ی گل ، چون یه روز پژمرده می شه . دوستت دارم به اندازه ی دنیا ، چون هیچ وقت تموم نمی شه !

اگر احساس زنی را نادیده بگیری،
مثل گل های ناز توی گلدون قهر می کنن
و دیگه هرگز شادی رو به دلشون راه نمیدن!!
کم کم دلسرد می شن ،
پژمرده میشن!!
اون وقت میشن یک مُرده ی متحرک.

پاییز را باید
با چشم های ” تو ” نگاه کرد !
وگرنه برای من
دیگر عاشقانه نیست
این رنگ های
پژمرده ی خیابان ها

پاییز را باید با چشم های تو نگاه کرد
وگرنه برای من
دیگر عاشقانه نیست
این رنگ های پژ مرده ی خیابان ها

صحبت یاس و نرگس و مریم نیست
دل باغبان
پژمرده است

داغ جنون تازه گشت این دل پژمرده را
سخت خزانی گذشت، خوب بهاری رسید