متن بهزاد غدیری

قسم به روشنی ناب چهره ی قمرت
ربوده است دلم را نگاه معتبرت

رسیده برق نگاهت به استخوان هایم
چگونه دل نسپارم به جلوه ی نظرت

میان لذت و حیرت مرا معلق کرد
رسید تا به نگاهم نگاهِ مختصرت

بکش به بند مرا در حریم آغوشت
روا ندار نباشم اسیر...

هر دم نفَسم با نفَس گرم تو ،گرم است
از روی تو خورشید سرا پرده ی شرم است


با طلعت رویت شده رخشنده دل من
دلهای چو سنگ از نفَست نازک و نرم است




بهزاد غدیری ، شاعر کاشانی

باید بگویم بشنوی اما... بماند...
بگذار تا این قصه در اینجا بماند

من این طرف تو آنطرف هستی در این شعر
در «ما»ی ما دو «من» چرا تنها بماند؟

یک من سراپا خوبی و زیبایی و عشق
یک من فقط در حسرتی زیبا بماند

این رسم عشق و عاشقی هرگز...

سعی نکن متفاوت باشی
فقط خوب باش
این روزا خوب بودن
به اندازه ی کافی متفاوته

بهزاد غدیری

- امروز جوری بغلم کن که انگار فردا می میرم!
+ فردا چی؟
- فردا جوری بغلم کن که انگار از مرگ برگشتم ...

بهزاد غدیری

قول میدهم چیزی که از آنِ من و تو باشد دوباره باز میگردد، خنده ها، شادی ها حتی زخم های دیرینه ات اگر خوب نشود التیام می یابد و تو با لذتی که نمیدانی، جای خراشیدگی هایش را میخارانی...
قول میدهم که نمیدانی بهترین اتفاقات زندگی ات هنوز رخ نداده...

یاد می گیری سخت و محکم باشی و احساس را از چرخه ی زندگی ات، خارج کنی؛
وقتی بارها زیرِ رگبار مشکلات و مصیبت ها و لابه لای سخت ترین ثانیه ها، در حالی که عمیقا کم آورده ای؛ به اطرافت نگاه می کنی و می بینی که بی پناهی...

شبی تاریک و تارم، ماهِ تابانی نمی بینم
برای دردهایم دستِ درمانی نمی بینم

هوایی شرجی و گرمم، پریشانم،عطش دارم
ولی در آسمان عشق، بارانی نمی بینم

سوار بالهای باد می چرخم به هر سویی
نمیدانم چرا موی پریشانی نمی بینم

مثالِ خط پرگارم، به دور خویش میچرخم
در این...

هر زمانی دفتر قلب مرا وا می کنی
نقطه نقطه نام خود هر گوشه پیدا می کنی

التماست می کنم برگرد و دستم را بگیر
من نمی دانم چرا امروز و فردا می کنی!؟

چشم خود را از نگاه من گرفتی بی وفا
برکه ی دامان خشکم را چو دریا...

بیا ای آفتاب صبح مرداد

بتاب ای چشم شهلای پریزاد


برقص ای شاخه ی شمشاد در باد

بخوان از عشق چون شیرین و فرهاد

«تولد مردادی های عزیز مبارک»


بهزاد غدیری شاعر کاشانی

ای بانوی رنجها
ای لطیفِ همیشه سخت...

چگونه توانستی تا آن بلندای بکرِ،
قله های صبر و شهامت را فتح کنی؟

به کدام ارتفاع از خوشبختی پرچم آویخته بودی که دردهایی آنچنان بزرگ را
اینچنین کوچک دیدی؟

بهزاد غدیری

شاد باش و رقصان زندگی کن
 تا گل های پیراهنت خاطره ای باشد برای پروانه ها ، و تعریف کنند برای شکوفه های پژمرده ی دشت ها...
شاد و رقصان باش...
تا حریر نرم و نازک دامنت
با دست های زبرِ روزگار ، نخ کش نشود...

بهزادغدیری

صبح امیّد شروع هیجان خواهد شد
و نگاهت سبب قوت جان خواهد شد

تا تو هستی نفس و عشق ودل من یک عمر
دوستت دارمِِ من ، ورد زبان خواهد شد

بی تو میمیرم و با خاطره می پیوندم
تو نباشی دل تنگم نگران خواهد شد

می رسد روز وصال...

نسیم صبح منی چون ز خواب برخیزی
پر  از  شکوفه  و  شادی  ز  شور لبریزی

تومثل دشت شقایق  لطیف و چشم نواز
و  مثل  باغ  پر  از  اطلسی  دل  انگیزی

به چشم وچهره وقامت یگانه ای در شهر
تو  در  میان   عروسان   عروس  تبریزی

ز شوق  آمدنت  لب ، همیشه...

دست از سر غمگین دلم بردارید
از آجر این خرابه کم بردارید

من کاشیِ نازکِ دلِ سهرابم
اطراف من آهسته قدم بردارید

بهزادغدیری

در  سلطنت  عشق  اگر  شاه  تو باشی
عالم همه در یک طرف و ماه  تو باشی

از   برزخ  دنیا   تو    بیا    و    برهانم
خواهم که مرا همدم و همراه تو باشی

بهزاد غدیری

در این داستان پر ماجرای زندگی
من به هیچکس بد نکردم
جز💔 دلم

ببار باران بر بغضِ پرنده ی بی پرِ پرواز
ببار باران ، در سوگِ  قفس
دلبسته یِ یک آواز

ببار بر تنِ زخمِ درختانِ
رها در ریشه هایِ باد

ببار باران ،  بر رویِ گام هایِ
کوچه هایِ خالی از شادی

ببار باران رها کن کوچه هایی را
که جای...

امیدی آرزویی دلبری ، نیکو سرانجامی
در این دنیا به جز وصل من و تو نیست فرجامی

مرا چون قوی عاشق فرض کن ثابت قدم در عشق
کبوتر نیستم هر بار بنشینم لب بامی

من از ایزد چه می خواهم به جز گرمای لبخندت
کنارم زندگی کن جان فدایت، چون...

یک سنگ میان راه می اندازند
یک تیر به سمت ماه می اندازند

اینان که برادران یوسف هستند
یک روز مرا به چاه می اندازند

بهزادغدیری ، شاعر کاشانی

دست از سر غمگین دلم بردارید
از آجر این خرابه کم بردارید

من کاشیِ نازکِ دلِ سهرابم
اطراف من آهسته قدم بردارید

بهزادغدیری

همیشه سعی داشتم برای کسی دل به دریا بزنم که همسفر بخواد ، نه قایق...
ولی همیشه گزینه دوم ، بیشتر به چشمم اومد...


بهزاد غدیری ، شاعر کاشانی

چندیست زمین ، بی نهایت تنهاست
دل مردگی از نگاهِ سبزش پیداست

خون می چکد از دماغهٔ هر قله
انگار فشارِ خونِ دنیا بالاست

بهزاد غدیری

شبی به کوی تو ای مه ، گذار خواهم کرد
رقیب را به همین غصه ، خوار خواهم کرد

به بوسه ای ز لبانت ، که منبع شکر است
وجود خویش و تو را ، بی قرار خواهم کرد

تو در درون دل من نشسته ای ، ای جان
کجا...