متن بهزاد غدیری

به شوقت شعرهای من، هوای دیگری دارد

گمانم دردِ هجران هم ، دوای دیگری دارد


اگرچه درگلستان ، گُل شود هم صحبتِ بلبل

ولی هم صحبتی با عشق صفای دیگری دارد

بهزادغدیری

نشسته ام به تماشا قطار خالی را
مسافران زبان بسته ی خیالی را

عبور می کنی و بی صدا بهم زده است
دوباره عطر تو آرامش اهالی را

هنوز از دل من بوی درد می آید
اگر نفسی بکشی گاه این حوالی را

هنوز شاعر یک لا قبای این شهرم...

پروانه شدم ، بال زدم ، سوخت دو بالم
دیوانه شدم ، داد زدم ، وای به حالم

بیخود شدم از خویش و از این گردش ایام
نومید و سر افکنده از این طالع و فرجام

مستانه شدم ، باده زدم گاه به گاهی
دل خسته ز می ، باز...

در زلالِ چشمِ تو  آرامشِ  جان دیده ام
قامتت رعنا تر از سروِ خرامان دیده ام

بی تو وعشقت جهانم چون جهنم میشود
منکه آغوش تورا مُلکِ سلیمان دیده ام

بهزادغدیری

می شود چشمان من با دیدنت گریان شود؟
لحظه ای سیراب و روزی بر شما مهمان شود؟

ابر بی تابم که عمری حسرتت در سینه است
می شود بغض دلم در کربلا باران شود؟

بهزادغدیری

چقدر زجر می کشند شعرهایم
وقتی اجبار دارم ،
کوچکترین حرفهای ساده را ،
با لکنت ، در هزار پرده بگویم ..
کاش میشد یک سر سوزن از
احساس شعرهایم را بغل می کردی...

بهزادغدیری

هرکس باید در زندگی اش یک رفیق ، همدم ، هم سنگر و همراز داشته باشد.
کسی که همیشه مثل دستهای خدا به موقع به فریادت برسد.
کسی که امن باشد.
کسی که با وجودش کنارت گرد اضطراب و دلشورهایت را بتکاند.
کسی که وسط بغض هایت جوانه لبخند بکارد....

بغض شعرم بی امان فریاد میزد واژه را
تا بسازد قصه ای از غصه ای پر ماجرا

حس ِ  دلتنگی و غم تا عمق جانم می دود
مرگ هم پاشیده اینجا وحشتی بی انتها

گم شدم در این حوالی در هوای عاشقی
سایه ام در گوشه ای فریاد میزد بی...

جز تو ...

دربِ دل باز است و جز یک تو میانش هیچ نیست
روز و شب جز اسم تو وِردِ زبانش هیچ نیست

عمرِ رفته نَشمُرَد، گر صد هزارانش برفت
جز خیال و فکر تو وصفِ زمانش هیچ نیست

تا که حرفی، صحبتیاز عشق جاری می شود
جز صفای...

شبی زنی شعرهایش را سوزاند
و برای یک دیدار ساده
از پنجره ها گذشت

آشفتن خواب ، کار ساده ای نیست
وقتی پلک هایت
خسته از سایه ای سنگین است

مرا ببین...
غریب تر از هر آشنای دیروزم
و این شعرهایی که می خوانی ،
حاصل بیخوابی های هر شب...

من به تنهایی بیرون می روم.
به تنهایی با خودم حرف زدم و به خودم دلداری داده ام.
به تنهایی مشکلاتمو هضم کرده ام.
من واسه خودم رفیق بودم، دشمن بودم.
به خودم خوبی کردم، بدی کردم ، خودم خودمو گم کردم، پیدا کردم!
من تنها حال خودمو خوب کردم...

شبی زنی شعرهایش را سوزاند
و برای یک دیدار ساده
از پنجره ها گذشت

آشفتن خواب ، کار ساده ای نیست
وقتی پلک هایت
خسته از سایه ای سنگین است

مرا ببین...
غریب تر از هر آشنای دیروزم
و این شعرهایی که می خوانی ،
حاصل بیخوابی های هر شب...

بیقرارم قرار می خواهم
حالِ با اعتبار می خواهم

از حصارِ تمام آدم ها
راهکار فرار می خواهم

کشف کردم که چون بیابانم
من فقط چشمه سار می خواهم

سرزمینی است عشق من، که در آن
شاه نه، شاهکار می خواهم

از وصالِ همیشه دلگیرم
ساعتی انتظار، می خواهم

غرق...

شما چه میدونین بعضی آدمها چه زجری میکشن که جلویِ چشمای شما قوی و مقتدر به نظر بیان.

چه میدونین چه دردی توی جای جایِ روح و قلبشون، چه مسافتی میره که صورتشون خونسردی و صبوریشو هیچ وقت از دست نده که یهو جلویِ شما فرو نریزن و کوبیده نشن!...

هنوز هم زندگی زیباست
هنوز هم در وجود آدمها
مهربانی بکر دیده می شود که
نگاهشان ، کلامشان
واژه های تکراری اما قشنگشان
آرامش جانت میشود.
هنوز زندگی زیباست!
وقتی یک نفر باشد که به خاطرش
چوب حراج به تنهاییت بزنی...

بهزاد غدیری شاعر کاشانی

من از تو آویخته ام ، از چادر نماز شبت
که پر از شکوفه های بادام است.
دوست دارم تمام نفس هایت را در گوشم زمزمه کنی ، ای روح مقدسی که تسخیرم کرده ای.
شاید آدمی  به زمین تبعید شده است، اما من بهشت را روی همین زمین یافتم....

دلم گرفته برایت ، مگر نمی دانی...؟
چرا برای دلم یک غزل نمی خوانی؟

غزل بخوان که بمیرد میان سینه ی من
غم سکوت خیابان ، غمی که می دانی

و بغض پنجرہ بشکن، ببین چه کردہ غمت
به این دو وادی وحشت، دو چشم بارانی

بیا غزل به فدایت...

روزِ عاشورا برای گریه نیست
بیین پیام شاهِ عطشان را که چیست

هر کجایی قد علم کن بر ستم
تا ببینی گردن ظالم ، تو خم

از عدالت گو سخن ای خوش زبان
بی پناهان را تو باشی سایبان

تن نده بر ظلم ظالم با گناه
چون در آخر راهِ...

قسم به روشنی ناب چهره ی قمرت
ربوده است دلم را نگاه معتبرت

رسیده برق نگاهت به استخوان هایم
چگونه دل نسپارم به جلوه ی نظرت

میان لذت و حیرت مرا معلق کرد
رسید تا به نگاهم نگاهِ مختصرت

بکش به بند مرا در حریم آغوشت
روا ندار نباشم اسیر...

هر دم نفَسم با نفَس گرم تو ،گرم است
از روی تو خورشید سرا پرده ی شرم است


با طلعت رویت شده رخشنده دل من
دلهای چو سنگ از نفَست نازک و نرم است




بهزاد غدیری ، شاعر کاشانی

باید بگویم بشنوی اما... بماند...
بگذار تا این قصه در اینجا بماند

من این طرف تو آنطرف هستی در این شعر
در «ما»ی ما دو «من» چرا تنها بماند؟

یک من سراپا خوبی و زیبایی و عشق
یک من فقط در حسرتی زیبا بماند

این رسم عشق و عاشقی هرگز...

سعی نکن متفاوت باشی
فقط خوب باش
این روزا خوب بودن
به اندازه ی کافی متفاوته

بهزاد غدیری

- امروز جوری بغلم کن که انگار فردا می میرم!
+ فردا چی؟
- فردا جوری بغلم کن که انگار از مرگ برگشتم ...

بهزاد غدیری

قول میدهم چیزی که از آنِ من و تو باشد دوباره باز میگردد، خنده ها، شادی ها حتی زخم های دیرینه ات اگر خوب نشود التیام می یابد و تو با لذتی که نمیدانی، جای خراشیدگی هایش را میخارانی...
قول میدهم که نمیدانی بهترین اتفاقات زندگی ات هنوز رخ نداده...