متن درد

اگر این درد خلاصی ندهد این بارم
دار را در وسطِ تختِ خودم میکارم

انچه بذر رنج کشیدن در دل وجودمان میکارد،
بی شک اگر در دستانمان
داس بزرگه سخت جانی، ببیند
با توان بیشتر از درد های خلق کرده اش تنمان را میخوراند،
آدمی اگر به مثال طفل محکم نفسی
که هنگام زمین خوردن اطراف را نگاهی سرسرانه کرد و با تکاندن تنش...

احساسم نفس می زند:
در بی همزبانی!
درد باید دلت را؛
تا که دردم را بدانی!
زهرا حکیمی بافقی،

کتاب گل های سپید دشت احساس.

سخت ترین انتظار اون زمانی هست که منتظر برگشتن چیزی یا کسی هستی که سخت به دستش اوردی ولی آسون از دستت رفته بی دلیل بی خبر بدون نشونه سخت ترین انتظاره چون عقلت میگه برگشت غیر ممکنه ولی ته دلت هیچ وقت نمیخوای باورش کنی و فقط میتونی تا...

هوای داشتنت
هر شب به سرم می زند
و بغض در گلو نشسته ام
در انتظار یاد زیبای توست
تا در خیالی لطیف
به استقبال من بیاید
ای کاش بودی تا نسیم شادی
از هرم نفس هایت می وزید
دست نوازش بر ثانیه های
پر درد من می کشیدی
و...

چقدر ناگهان همه دنیای یک آدم
در یک روز تنها در چند ساعت
از بین میرود تمام رویاها و تمام آرزو هایی که چیزی نمانده بود تبدیل به واقعیت شوند به ناگهان ناپدید میشوند و جای خود را به غم و احساس ناباوری میدهند
چقدر راحت یک انسان از اوج...

سال ها طول کشید
که متوجه بشم
درختی که زرد نمیشود
خیلی وقت هست که
مرده است

و درد به مویرگ هایمان رسیده بود
اما هنوز لبخند میزدیم

در ادامۀ رفتنت بهار نیامد
دردی که از زمستان تعقیبمان می کرد
به استخوان رسید...

اندوه آدم های زیادی در من است؛
آدم هایی با چشم های غمگین و
خاطرات تلخ...

حرفی نیست
روزهای رفته در تقویم مانده اند
برگرد
بر گُردۀ این اسبِ مرده، نهیبِ شادی بزن


سلمان نظافت...

دردت را بگو

سینه ام دکان عطاریست دردت را بگو
ملجأ و ماوای غمخواریست دردت را بگو

من برای عاشقان گنجینه های حکمتم
روح عرفان از لبم جاریست دردت را بگو

آسمان از شوق می گرید من از دردِ فراق
کار ما هر روز و شب زاریست دردت را بگو...

تو دیدی که به قلبم درد جاری ست؛
همان دردی که تب می کرد جاری ست؛
نخواندی حسّ پُردردِ دلم را؛
هنوز آن التهابِ سرد جاری ست
شاعر: زهرا حکیمی بافقی، کتاب دل گویه های بانوی احساس.

کاش می شد تلخی روزگار ،را مانند تلخی قهوه سر میکشیدم و تمااااام …….

ذره ذره به جان کشیدن تلخی درد ،دارد


المیرا پناهی درین کبود.

غیر تو با هر کسی بودم بدان تقصیر توست
رو به دایه آورد طفل از غم بی مادری ...

میدونی توجه بیش از حد و
درد و دل کردن بیش از حد به آدما سمه حتی به نزدیکات چون حوصله خودشونم ندارن و بعدشم
با ی آدم درد و دل کنی صدروز وجدانتم درد میکنه
ولی اگ با خدا حرف بزنی وجدان درد نداری
خدا بی صدا و بدون...

تو از بهترینِ من، تبدیل شدی به بهترین درد
دردی که نمی خوام فراموشش کنم...
دردی که نمی خوام درمانش کنم...
دردی که با وجود درد بودنش، بهش لبخند میزنم!
این درد رو فقط باید به دوش کشید؛ تا بی نهایت..

مرا دردیست اندر دل که گر گویم زبان سوزد
وگر پنهان کنم،ترسم که مغز و استخوان سوزد.

شبی از میان دردهایم روییدم
گل نشدم
خاری شدم در چشم باد

درد
یه وقتایی دردهایی هست
که آدم رو از ریشه میسوزونه
یه آدم که ریشه اش سوخت
یا هیزم میشه و تنور دلش رو میسوزونه
یا الوار میشه و روی آب دل میپوسونه
دلش ریشه میخواد توی خاک
بلند شه ، پر شاخ و برگ ، مثل تاک
یا که...

گاهی گم میشوم میان خطوط
نمیدانم کجای ناگفته هایم هستم
کجای درد هایم، کجای غم هایم
گم میشوم در این سیاهی قلم و سپیدی کاغذ

هیچ عیبی ندارد
ما با درد هایمان زندگی میکنیم
شاید یک روزی،جایی از ما خسته شدند و رفتند

پایان آرزوهایم.نقطه ای گذاشتم و نوشتم:
دیگر تمام شده ام
و از من خلاصه ای ماندست از
غم ها و حرف ها
در لابه لای سکوتتان
مرا بخوانید،باصدای بلند
آخر،دردها فریاد میخواهند

شده از ناله ی تو خون بچکد؟
شده با آه دلت گریه کنی؟
چکنم با این غم...؟؟

شده از درد بخندی که نبارد چشمت؟!!
من در این خنده ی پُر غصه مهارت دارم

بهزاد غدیری شاعر کاشانی

دلبسته ام به هوای بودنت
میان تمام روزهای پر درد
هر روز عصر
در این ثانیه های سرد
قهوه ی خیالت همیشه گرم است
ای کاش فنجان آرزوهایم را
با لبخند تو می نوشیدم
بیا که شکوفه ی لب هایت
مرهم دردهای من است


مجید رفیع زاد

عاشق موج موهام بود
میگفت عصبی باشم ببینم موهاتو آروم میشم
میگفت تورو دوست دارم ؛
ولی موهاتو عاشقم...
هر لحظه اینا یادم میومد ذوق میکردم
لبخند میزدم صورتم سرخ میشد ...
اما الان. ..
اما الان...
لعنت به الان:)