شعر

اصلا ب کسی چه من وتو درتب عشقیم
ما پایه ی هر روز هم و هر شب عشقیم
اصلا به کسی چه دل ما تاب ندارد
در موج زمان حسرت قلاب ندارد
ماه بغلی چشم عسلی دختر کوفی
من مثنوی گیجم و تو کل حروفی

من منتظرت میشوم از پارک...

کاسه
هم راز خدا شدیم چون فاش شدیم

شب بود خطر بود که خفاش شدیم

با گریه به دست و پای عشق افتادیم

با عشق نشستیم که عیاش شدیم

اندازه خورده برده هامان بودیم

خوردند و بردند که کلاش شدیم

ما کوسه ولی ریز تر از ماهی عید

ما کاسه...

صایٔب نشدم شعر بگویم ڪہ بخوانی
نیما نشدم نو بنویسم ڪہ بم انی!
حافظ نشدم مُخ بزنم رُخ بگشایی
سعدی نشدم دل بکَنَم ؛ تا بستایی
مُلّا نشدم رڪعت سه ، بوی تو آید
در حین نمازم خَمِ ابروی تو آید
آرش نشدم تیر به پایت بزنم حیف
لیلا نشدی...

هرچه هستم از بدِ تقدیر طراحی شده
از جوانی سرنوشتم پیر طراحی شده

آرزوهایی که هی از واقعیت دور ماند
تا ابد از عَمد با تاخیر طراحی شده

رفتم از آوارگی هایم بخوانم دیر شد
مَرد از سر تا تهش تحقیر طراحی شده

رفتم از بیچارگی بالا رسیدم تا خودم...

حتم دارم در این زمانه یِ قیرگون،
تُو؛
خورشید را به یکباره بلعیده ای که؛
این چنین می درخشند چشمانت !

سرِ بد عهدی تو پیر شدم دم نزدم
جگرم سوخت ولی مثل تو برهم نزدم
کرده ای با دل من هر چه دلت خواست جفا
حرفیَ اما منِ دلخسته ز مرهم نزدم
روز اول که دو تا قهوه سفارش دادی
عاشقت بودم و اصلن مژه برهم نزدم
آنچنان محو تو...

فال حافظ ندهد پاسخ دلتنگی من را
حال من را فقط از حضرت پاییز بپرسید

شهنوازان، نازنازان، گل عذاران بنده ات
دلربا دیگر مَنِ بیگانه می خواهی چڪار؟

من آن پروانه ای هستم، که آتش می زنم جان را



به هر گلشن ، به ویرانه ؛ که باشد دلستان من

بادصبا

آن وعده  دیروز تو جانا پس کو؟!

آن نغمه چو بلبلان شیدا پس کو؟!

الوعده وفا رسیده فصل پاییز

دلدادگی و عشق تو بر ما پس کو؟!

بادصبا

چرا ای آشنا با من، مرا تنها رها کردی؟



کسی با این دلِ تنگم نباشد آشنا جز تو


بادصبا

صبح آمده، ای دختر شیراز بیا!

چون کبک دری دلبرِ طنّاز بیا !

با عطر گل سرخ به هنگام بهار

تا ساحل عشقمان به صد ناز بیا!

بادصبا

مثل من آیا تو هم با ابرها باریده ای؟
شب درآغوشی خیالی تا سحرخوابیده ای؟

مثل من آیا زمستان های سرد و بی بهار
سوزِسرما در بغل،غم در گلو، لرزیده ای؟

مثلِ من آیا تو هم، ای آشنایِ نوبهار
شاخه ای از بوستانِ بغض وحسرت چیده ای؟

یا که لب...

بی نوازش های من ، موی سر تو لَخت نیست
در کنارت هیچ کس مانند من خوشبخت نیست
گفته ای یاد تو هستم هرکجا هستم ولی
من نباشی تا در آغوشم ،خیالم تخت نیست
جان طلب کردی که عشق من به تو ثابت شود
کار مشکلتر بخواه این کار اصلن...

در میان این غزل ها مانده ام او رفته است
یک وجب زیر گلویم سمت چپ تو رفته است
من علا رغم تمام درد ها ماندم چو شیر
او ولی مانند آدمهای ترسو رفته است
وقت غارت کردنم با های و هو آمد ولی
وقت رفتن مثل دزدان بی هیاهو...

آب بودند و خاک
سازشان ناکوک اما؛
گِل شدند.

ای بهترین نگارگرِ زندگانی ام
من بی تو هم کبودم و هم ، ارغوانیم

در لابه لایِ هجمه یِ اندوه ، گم شدم
از شب بگیر و عمقِ سکوتش، نشانی ام


بهزادغدیری شاعر کاشانی

دلتنگ بودم...
و چون برف بی صدا میباریدم
زود خنده های تو را در قالب سپید قاب کردم
در دیوار نرم قلب...
مینگارمت که چشم منی
زنده ام به تو ، چون جان منی
نقش تو در من بسیار است
چون نقش برف در بهار
چای در تابستان
شکوفه در...

نقل محفل

بازوانت را به دور گردنم بسپار عشق

ای پگاه آرزوها... گوهر اسرار عشق

شعله در جانم چه میریزی که کوه آتشم

می گدازم با شرار خویشتن هربار عشق

نامی از ما می بری و حکم صادر می کنی

ما که حلق آویز هستیم از طناب دار عشق

بر...

روزی به پایان می رسد بی تو تمام زندگی
یکدفعه تنها میشود یک زن پراز افسردگی
در خاطرم از تو فقط عطری به جا میماندو
مردی شبیه رهگذر در قصه ی دلدادگی
هر شب به یاد خنده ات سیگار دودم می کند
دیوانه وار می رقصم و این نیست اصل...

هورا نکشید

بعد تو پنجره تصویر تماشا نکشید

صبح باران زده ساحل دریا نکشید

عکسی از اختر شب های تبآلود کویر

شانه ای را به سر پوپک صحرا نکشید

در و دیوار همه شاهد و ناظر هستند

قاب دلتنگ مرا آینه حتی نکشید

ای بنازم به سر کوچه شبگردی ها...

سکوتم از رضایت نیست

تو آخر حاصل عمر مرا بر باد خواهی داد

مرام بی وفائی را به عالم یاد خواهی داد

سر شبپرسه های گاه و بیگاه تو فهمیدم

نشان آشیانم را به هر صیاد خواهی داد

من آزادم ولی چشم هوسناک تو می گوید

دلم را ذره ذره...

حس میکنم

ای عشق باور میکنم آوازه ات را
نقش و نگار و جلوه شیرازه ات را

با هر نفس در بامداد آرزو ها
حس میکنم در سینه عطر تازه ات را

مثل پر شالی که در دستان بادی
با هر نسیمی خلسه خمیازه ات را

گم می کنم اما...

حاشا کردنی نیست

گم کرده ای چیزیکه پیدا کردنی نیست
حرف دلی داری که معنا کردنی نیست

در صفحه اسرار گاهی می شود که
هر مطلبی پائین و بالا کردنی نیست

صد آسمان باران روایت می کند که
هر برکه خشکیده دریا کردنی نیست

ای بخت خواب آلوده تدبیر چه...